De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus nationaliteitswetgeving
Tegen deze stellingen van kamerlid Sterk is het nodige in te brengen. De minister
wijst er in haar antwoorden op de eerdergenoemde notitie ‘Meervoudige nationa-
liteiten’ terecht op dat beperking van meervoudige nationaliteiten in dit specifieke
geval in beginsel weinig soelaas biedt (TK, vergaderjaar 2004-2005, 28 689, nr. 33:
7). Landen met een op de islam gebaseerd rechtsstelsel zullen immers ter bepaling
van het op een familierechtelijke rechtsvraag toepasselijke recht zich niet richten op
het recht van de nationaliteit van de betrokkene, maar op diens godsdienst en pas-
sen ongeacht de nationaliteit van een persoon islamitisch recht toe indien die per-
soon (of althans een der betrokken personen) moslim is. Daaraan doet het bezit van
meerdere nationaliteiten of van slechts één niet af: godsdienst en niet nationaliteit is
namelijk het doorslaggevende aanknopingspunt. ook op de nederlandse moslim die
geen enkele andere nationaliteit heeft, zal het islamitisch recht worden toegepast.
Beperking tot een enkelvoudige nationaliteit zal in de meeste islamitische landen
derhalve geen invloed hebben op het toepasselijk recht en daarmee weinig effect
sorteren ten aanzien van de beoogde rechtspositie van vrouwen. Bovendien kunnen
vrouwen met meerdere nationaliteiten een (nood-)reisdocument aanvragen bij
de nederlandse ambassade of het consulaat op grond van het feit dat zij de nederlandse
nationaliteit bezitten (TK, vergaderjaar 2004-2005, 28 689, nr. 33: 11). niet
in de laatste plaats houdt kamerlid Sterk geen rekening met het gegeven dat ontneming
van de oorspronkelijke nationaliteit slechts mogelijk is door het betreffende
land van herkomst. nederland heeft in deze geen enkele juridische bevoegdheid.
Later dat jaar, op 7 september 2004, initieerde kamerlid Hirsi Ali een interpellatiedebat
dat in het teken stond van de voornoemde achtergelaten vrouwen en kinderen
in Marokko (Handelingen TK, 7 september 2004: 95-6194). Sterk beklemtoont
ook hier het belang van een enkelvoudige nationaliteit voor achtergelaten vrouwen.
Alleen dan kan volgens haar de nederlandse staat effectief handelen. Een nederlandse
rechter zou in haar optiek geen competentie toekomen indien de betreffende
vrouw over meervoudige nationaliteiten zou beschikken. Teneinde een mogelijke
collisie tussen rechtssystemen te voorkomen en een doeltreffend optreden van de
nederlandse overheid te waarborgen, moeten meervoudige nationaliteiten dan ook
zoveel mogelijk worden beperkt. De juridische realiteit is evenwel wezenlijk anders:
de nederlandse rechter blijft in het geval van meervoudige nationaliteiten volgens
het geldende internationale recht in beginsel bevoegd.
in het verlengde van bovenstaande stelling toont Sterk zich bovendien een groot
voorstander van het ontnemen van de nederlandse nationaliteit aan vreemdelingen
met meervoudige nationaliteiten die hun echtgenotes of dochters hebben achtergelaten
(Handelingen TK, 7 september 2004: 95-6195). in dit laatste staat zij bepaald
niet alleen. D’66 – dat over de gehele linie genomen een warm pleitbezorger is van
135