De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
3). ook binnen de hieropvolgende redenering van het kabinet zou het belang van
het maken van een eenduidige keuze voorop staan. De regering antwoordt namelijk
dat met de verdieping en de versterking van het nederlanderschap het kabinet juist
de afstand tussen identiteit en nationaliteit beoogt te overbruggen. nationaliteit,
staatsburgerschap, nederlanderschap zijn in de ogen van de regering meer dan een
formaliteit. in de optiek van het kabinet drukken ze een keuze uit voor de samenleving
waar iemand zich het meest aan verplicht voelt. Dat is ipso facto ook een prioriteitskeuze.
Daarmee is in de visie van de regering ook de vraag beantwoord of een
individuele burger geen lotsverbondenheid met meerdere landen kan hebben: ja,
dat kan, maar als het erop aankomt, moet er een keuze worden gemaakt (TK, vergaderjaar
2005-2006, 30 166, nr. 6: 4).
Groen Links en D’66 pleiten eveneens vóór de mogelijkheid om meerdere nationaliteiten
te kunnen blijven bezitten, maar hanteren een andere grondslag dan die van
de voornoemde hybriditeit, en wel die van de meer internationale, mondiale benadering.
Groen Links is de mening toegedaan dat het wel degelijk tot de mogelijkheden
behoort om zich verbonden te voelen met uiteenlopende culturen en landen,
zonder dat dit een gebrek aan loyaliteit aan nederland tot consequentie zou hebben.
D’66 stelt dat iedereen op zijn minst twee nationaliteiten zou moeten hebben:
de Europese en de nationaliteit van de betreffende lidstaat. Voorts is het volgens
deze partijen toereikend indien aan de formele condities voor naturalisatie wordt
voldaan. in aansluiting op dit vertoog dienen beide partijen op 2 september 2004
gezamenlijk een motie in waarin verzocht wordt de verhouding tussen integratie en
meervoudige nationaliteiten te onderzoeken (TK, vergaderjaar 2003-3004, 28 689,
nr. 22). Deze motie van Halsema en Dittrich kan echter op onvoldoende steun rekenen
binnen de Kamer en overleeft het niet. De relatie tussen integratie en meervoudige
nationaliteiten blijft daarmee vooralsnog empirisch onaangetoond, terwijl het
wel een van de belangrijkste hypothesen betreft waarop de regeringsplannen berusten
(zie in deze zin eveneens Jessurun d’oliveira 2006: 141).
Terug naar de eerdergenoemde motie- Sterk, die ten doel heeft een dubbele nationaliteit
voor derde generatie vreemdelingen te verbieden. De achterliggende
gedachte van deze motie is dat de nederlandse ambassade geen rol van betekenis
kan spelen voor achtergelaten vrouwen die behalve de nederlandse ook een andere
– lees: niet-Westerse en meer in het bijzonder, Marokkaanse – nationaliteit bezitten.
4 De enkele, nederlandse, nationaliteit zou Marokkaanse vrouwen protectie
kunnen bieden tegen het op het vrouwonvriendelijke sharia gebaseerde Marokkaanse
recht. 5
134