De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus nationaliteitswetgeving
uitgebreider aan de orde, maar in deze context kan reeds worden opgemerkt dat
dit wetsontwerp met een ‘interne disbalans’ lijkt te kampen: enerzijds een (althans
wettelijk) stringente beperking van het aantal meervoudige nationaliteiten, terwijl
anderzijds intrekking enkel kan bestaan bij de gratie van die meervoudige nationa-
liteiten die men juist beoogt te bestrijden (cf. Jessurun d’oliveira 2004a: 2149). Het
ontnemen van een nationaliteit is immers alleen dan mogelijk indien het niet in apa-
tridie resulteert. Staatloosheid is niet nastrevenswaardig, aangezien zowel het nati-
onale als het internationale recht de nodige consequenties verbindt aan het hebben
van een nationaliteit. Krachtens art. 15 van de Universele Verklaring van de Rechten
van de Mens heeft een ieder daarom recht op een nationaliteit (zie ook UnHR 2005)
en proberen zowel het Europees nationaliteitsverdrag uit 1997 (6 november 1997,
Straatsburg, Trb. 1998, 10) als het Vn-Verdrag tot beperking der staatloosheid uit
1961 (30 augustus 1961, new York, Trb. 1967, 124) apatridie te voorkomen.
Met name Marokkanen kunnen door deze regeling worden getroffen, hetgeen de
vraag opwerpt of het voorstel op dit punt verenigbaar is met het gelijkheidsbeginsel
zoals neergelegd in diverse mensenrechtenverdragen en de Grondwet ( zie ook
Jessurun d’oliveira 2004a: 2149). Groenendijk is in dit verband zelfs stelliger en
is de mening toegedaan dat de overheid het verkeerde signaal geeft en dat de voorgestelde
regeling “niet tot integratie, maar zelfs tot apartheid leidt” (Groenendijk
2005a: 195).
De wens om meervoudige nationaliteiten voor uitzettingsdoeleinden te benutten,
bestaat overigens al langer. Zo is dit al eerder door D’66 geopperd bij daders van
eerwraak (D’66 2004: 9). Verder zijn dergelijke uitspraken ook gedaan in de richting
van imams die discriminerende uitspraken maakten jegens homoseksuelen en
vrouwen, men denke in dit verband aan de gehele El Moumni-affaire. Dat imams
al langer en op een breder terrein in het vizier zijn, is daarnaast ook al uit de casus
inburgeringswetgeving gebleken.
in voornoemde notitie Meervoudige nationaliteiten en integratie wordt, zoals de
titel reeds aangeeft, ook een relatie gelegd tussen meervoudige nationaliteiten en
integratie. in dit verband geeft de minister aan dat meervoudige nationaliteiten in
beginsel een hindernis vormen voor een succesvolle integratie (TK, vergaderjaar
2003-2004, 28 689, nr. 19). niettegenstaande dit centrale uitgangspunt toont de
minister echter veel empathie voor personen die de oorspronkelijke nationaliteit
wensen te behouden. Zo realiseert zij zich dat er migranten zijn, die ondanks hun
maatschappelijke, economische en politieke integratie, emotionele, culturele en
niet zelden ook religieuze banden met het land van herkomst hebben behouden. De
minister erkent dat de afstandseis naturalisatie kan bemoeilijken, hetgeen in het
131