De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus nationaliteitswetgeving
boer merkt ten aanzien hiervan op dat cruciaal lijkt te zijn geweest dat meervoudige
nationaliteit niet openlijk is aanvaard, maar veeleer de vorm heeft gekregen van een
aantal, substantiële, uitzonderingen. De nationale symboliek die bij nationaliteits-
wetgeving een doorslaggevende rol speelt, lijkt volgens hem hieraan debet te zijn
geweest (Spijkerboer 2001). De conclusie van Spijkerboer dat de wetgever hoogst-
waarschijnlijk weinig bedenkingen heeft gehad tegen de uitkomst van de uiteindelijke
regeling wordt min of meer ondersteund door De Hart (De Hart 2004b: 159-160).
Zij stelt dat de gehele discussie zich beperkt heeft tot de verkrijging van meervoudige
nationaliteit door naturalisatie en dat meervoudige nationaliteit door geboorte of
optie voor lief is genomen en praktisch niet ter discussie is gesteld (zie ook Böcker
et al 2005: 158; De Groot 2006: 103). Zo stemt de VVD tegen de ratificatie van het
Tweede Protocol bij het eerdergenoemde Verdrag van Straatsburg dat lidstaten de
mogelijkheid biedt om voor bepaalde categorieën het behoud van de oorspronkelijke
nationaliteit bij naturalisatie toe te staan (Second Protocol Amending the convention
on the Reduction of cases of multiple nationality and military obligations in cases of
multiple nationality, Strasbourg 2nd november 1993, European treaties Series, no.
149, Tractatenblad 1994, 265). Meer in het bijzonder worden in dit verband tweede
generatie immigranten, partners in gemengde huwelijken en kinderen uit gemengde
huwelijken genoemd. Met betrekking tot de tweede generatie immigranten wordt
voornamelijk beoogd de integratie te stimuleren, terwijl ten aanzien van de gemengde
huwelijken de eenheid van nationaliteit binnen het gezin van doorslaggevend belang
kan worden geacht, zo blijkt uit de preambule bij dit protocol. ondanks het feit dat de
VVD, zoals gezegd, tegen dit protocol heeft gestemd en zelfs een pleidooi heeft gehouden
voor de (her)invoering van de afstandseis ‘in volle glorie’, heeft deze partij zich
– markant genoeg – nimmer expliciet verzet tegen het liberale uitzonderingsbeleid
noch tegen meervoudige nationaliteit in geval van geboorte of optie (De Hart 2004b:
160). Het cDA gaat zelfs een stap verder door het betreffende protocol te steunen
en meervoudige nationaliteit te accepteren voor de groepen die in het protocol als
zodanig worden genoemd, terwijl deze partij voorstander blijft van het uitgangspunt
dat meervoudige nationaliteiten een barrière vormen voor de integratie. Zowel de
liberalen als de christen-democraten accepteren daarmee de aanzienlijke hoeveelheid
uitzonderingen en personen met meerdere nationaliteiten.
Dat het aantal immigranten met meerdere nationaliteiten na herinvoering van de
afstandseis amper afneemt, blijkt onder meer uit onderzoek van Böcker en Thränhardt
naar inburgering en meervoudige nationaliteit in Duitsland en nederland uit
2003 (Böcker en Thränhardt 2003). Böcker en Thränhardt geven aan dat nadat in
1997 de afstandseis weer van kracht wordt het aantal naturalisaties praktisch niet
afneemt. net als voorheen behouden de meeste naturalisandi hun oorspronkelijke
nationaliteit. Tussen 1995 en 1997 behoudt meer dan 80 procent de oude nationali-
127