De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
De regering gaat later zelfs een stap verder en verwijst ter ondersteuning van haar
standpunt naar de stelling van De Groot dat nationaliteit een begrip is dat geen vast
omschreven inhoud heeft en een ‘lege huls’ betreft (TK, vergaderjaar 1992-1993, 23
029 (R1461), nr. 6: 2). in reactie op dit wetsontwerp formuleert het GPV een standpunt
dat later de boventoon zou voeren. Door aan nationaliteit een ‘dik’ en exclusief
identiteitsaspect toe te kennen betoogt het GPV dat het vrijwillige behoud van de
oorspronkelijke nationaliteit er op duidt dat de betrokken vreemdeling niet daadwerkelijk
voor nederland kiest:
124
“betekent het aanvaarden van bipatridie als een min of meer normaal verschijnsel
niet, dat in feite geen keus voor nederland behoeft te worden gedaan,
maar dat blijvend twee ijzers in het vuur kunnen worden gehouden? Betekent
die mogelijkheid op termijn geen belemmering voor integratie in de nederlandse
samenleving? Vormt dit geen extra bezwaar nu het veelal niet gaat
om immigranten uit landen met een min of meer verwante cultuur, maar uit
Mediterrane landen met een geheel eigen cultuur?” (TK, vergaderjaar 1992-
1993, 23 029 (R1461), nr. 5: 3)
De afwezigheid van dwang om te kiezen voor ofwel de nederlandse ofwel de oorspronkelijke
nationaliteit belemmert de integratie in deze visie juist, in plaats van
die te stimuleren. Dit klemt temeer daar het om vreemde culturen gaat. Spijkerboer
wijst erop dat de verwijzing naar Mediterrane landen wel niet Spanje, italië en
Griekenland zal betreffen, maar veeleer Turkije en Marokko. of zoals Groenendijk
en De Hart later ook wel zouden signaleren: moslims (Groenendijk 2005a: 195; De
Hart 2005b: 229).
Het cDA stelt in navolging van het GPV dat het stimuleren van het voortbestaan
van relaties met het land van herkomst met name niet verantwoord kan worden
geacht indien sprake is van “mogelijk uiteenlopende en soms zelfs tegenstrijdige
solidariteitsgevoelens.” (TK, vergaderjaar 1992-1993, 23 029 (R1461), nr. 8: 2).
Hiermee was volgens Spijkerboer de culturele factor tot een vast onderdeel van het
debat geworden, omdat tegenstrijdige solidariteitsgevoelens bij een persoon met de
Belgische en de nederlandse nationaliteit alleen denkbaar zijn bij ‘recreatieve fenomenen’
als voetbal, en niet waar het meer fundamentele onderwerpen betreft. Dat
cultuur, een aspect waarop in hoofdstuk 6 nog zal worden ingegaan, een belangrijk
element in de gehele discussie werd, wordt onder meer bevestigd door De Hart (De
Hart 2004b: 155). Uiteindelijk domineerde de opvatting die de regering eerder nog
als ‘negentiende eeuws’ had aangemerkt.