De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

arbeid. Turkse genaturaliseerden bleken ook vaker als vluchteling naar nederland
te zijn gekomen. Genaturaliseerden hadden meer (sociale) contacten met nederlan-
ders en gaven minder vaak aan terug te willen keren naar het land van herkomst.
Wel bezochten zowel de genaturaliseerden als de niet-genaturaliseerden ongeveer
even vaak het land van herkomst, maar genaturaliseerde respondenten bezaten
daar minder vaak een eigen huis.
de casus nationaliteitswetgeving
De meest genoemde motieven voor naturalisatie hadden echter betrekking op de
rechtspositie van de betreffende migrant. De respondenten noemden in dit verband
de mogelijkheid om zonder visum door Europa te reizen en het niet meer in contact
te hoeven treden met de vreemdelingendienst. niet alleen deze pragmatische reden
werd genoemd, ook het kunnen deelnemen aan verkiezingen op zowel nationaal als
provinciaal niveau werd frequent onder de aandacht gebracht; een argument dat als
een indicatie voor ‘goed burgerschap’ zou kunnen worden aangemerkt. Veel genaturaliseerden
noemden daarnaast als beweegreden dat hun kinderen zich inmiddels
meer thuis voelden in nederland dan in het land van herkomst.
De beweegredenen om niet te naturaliseren waren destijds uiteenlopend. Een aanzienlijke
groep zei geen voordeel te zien in naturalisatie. De meeste respondenten
dachten dat ze als nederlander niet minder gediscrimineerd zouden worden. Met
name Turkse en Marokkaanse respondenten noemden daarnaast meer culturele
motieven om niet tot een aanvraag tot naturalisatie over te gaan: hun cultuur of
geloof zou aan naturalisatie in de weg staan. Vooral Turken beschouwden het als
een bezwaar dat ze als nederlander niet meer in aanmerking zouden kunnen komen
voor de remigratieregeling van de nederlandse overheid en dat ze hun aanspraken
op een erfenis in Turkije zouden verliezen.
Van den Bedem is ten slotte ook ingegaan op de vraag in hoeverre de afstandseis
een belemmering vormde; een vraag die zoals we in onderstaande nog zullen zien
herhaaldelijk aan de orde komt in de verschillende kamerdebatten. Het gros van
de Kaapverdiaanse en Turkse respondenten dat niet wenste te naturaliseren zei in
ieder geval dat ze het wel zouden willen indien ze de oorspronkelijke nationaliteit
konden behouden.
op het moment van schrijven, begin 2007, ontbreekt meer recent (gepubliceerd)
onderzoek naar de motieven om al dan niet tot naturalisatie over te gaan helaas
nagenoeg. Wel blijkt uit het eerder aangehaalde artikel van De Hart dat de ervaringen
van individuen met meerdere nationaliteiten erg uiteenlopend zijn (De Hart
2005a: 44). Het enkele gegeven dat een persoon meerdere nationaliteiten heeft,
zegt weinig over diens identiteit, integratie, verbondenheid of loyaliteit, zo blijkt
117