De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
3.2.3 bindende krachTen in de samenleving:
102
cogniTieve vaardigheden en affecTieve
idenTificaTie
De nadruk op cognitieve vaardigheden treffen we aan in de gehele maatschappij,
die als zodanig ook als kennissamenleving te boek staat. Uit onderstaande zal onder
meer blijken dat het integratiebeleid hierop geen uitzondering vormt en dat dit
beleid in het verlengde hiervan steeds meer aan toetsing onderhevig lijkt te zijn (cf.
Van oers 2006: 5; hoofdstuk 2). Bovendien zullen we zien dat cognitieve vaardigheden
in indirecte zin ook tot gevoelens van verbondenheid en daarmee ook tot een
zekere mate van affectieve identificatie kunnen leiden.
De bestudering van een groot deel van de parlementaire geschiedenis wijst in dit
verband uit dat inburgering door de overheid hoofdzakelijk wordt uitgelegd als het
aanleren van bepaalde vaardigheden (zie onder meer TK, vergaderjaar 1996-1997,
25 114, nr. 3: 1; TK, vergaderjaar 1996-1997, 25 114, nr. 3: 109; TK, vergaderjaar
2005-2006, 30 308, nr. 3: 5; TK, vergaderjaar 2005-2006, 30 308, nr. 7: 30; TK,
vergaderjaar 2005-2006, 30 308, nr. 7: 7, 58). Zo worden in de Memorie van Toelichting
behorende bij de Win 1998 de volgende criteria genoemd die tot vaststelling
van een ‘achterstandssituatie’ en daarmee een eventuele inburgering zouden
moeten leiden:
- de mate waarin de nieuwkomer de nederlandse taal actief en passief beheerst;
- de mate waarin de nieuwkomer kennis heeft van de nederlandse samenleving;
en
- de mate waarin de nieuwkomer kennis heeft van de nederlandse arbeidsmarkt
(TK, vergaderjaar 1996-1997, 25 114, nr. 3: 7)
in de meer recente parlementaire stukken bij de Wi 2007 is dit in essentie niet veel
anders en blijft de regering de nadruk op de verwerving van kennis leggen:
“inburgering is een noodzakelijke voorwaarde om te kunnen deelnemen aan de
nederlandse samenleving. Het doel van het nieuwe inburgeringsstelsel is dat
de inburgeringsplichtige de nederlandse taal zodanig gaat beheersen dat hij
een goede startpositie heeft om mee te doen in de nederlandse samenleving en
voldoende weet hoe deze samenleving in elkaar zit. Kennis van de nederlandse
Taal en de nederlandse samenleving zijn onontbeerlijk voor deelname aan de
samenleving en de arbeidsmarkt en leidt tot betere toekomstperspectieven voor
de individuele burger. Kennis van het nederlands (…) is dus niet alleen expressie
van integratie, maar ook en vooral een instrument en middel tot integratie.”