Lees verder - ArtEco tuinen

ene vorm beter resoneert dan de andere.
Maar wc weten niet wat die resonantie
precies inhoudt.
Alles wat vorm heeft kan als antenne dienen
voor een bepaald type energie. De
zojuist genoemde standing stones, maar ook
de grore komvormigc vorm van Ierland
en de nietige uitsteeksels van planten (trichomen)
en insecten [sensilla). Bomen zijn
uitstekende antennes voor het langgolvigc
ELF en VLF deel van het spectrum. Het
menselijk lichaam is een uitstekende antenne/versterker
in het radiodeel van het
spectrum. Iedereen weet dat het vastpakken
van de antenne van een transistorradio
de ontvangst beduidend kan
verbeteren. Bomen functioneren in dat
opzicht zelfs nog beter. Op het Indiase
platteland worden bomen soms zelfs gebruikt
voor de ontvangst van radio- en tvsignalen.
Mijn eigen voor dit doel ontworpen detector
laat zien dat de Ierse ronde torens,
megalithische bouwsels en zelfs de strooien
daken van de oude Ierse cottages de
langgolvige atmosferische frequenties tussen
1 en 70 Hz twee tot twintig, soms
zelfs dertig maal versterken. De frequenties
waarvoor de bomen gevoelig zijn
variëren. Ik heb dit soort metingen in
Florida, Australië en Ierland uitgevoerd.
In Florida zijn de bomen gevoelig voor
20 Hz, in Australië voor 14 Hz en in
Ierland voor 8 Hz. Terwijl er bij al deze
bomen ook sprake is van resonantie bij
2000 Hz.
Stenen, zoals ze in de natuur voorkomen,
zijn meer of minder goede antennes - afhankelijk
van hun vorm. Zelfs de bodem
is een enorme, platte antenne - mits er
voldoende vulkanisch, paramagnetisch
materiaal Ín zit, die de bodem in staat
stelt 'afgestemd' te zijn op, 'gevoelig te
zijn voor' magnetische frequenties afkomstig
van zon en kosmos.
Dat is de belangrijkste reden waarom het
zo ongelooflijk belangrijk is erosie te
voorkomen. Met het wcgspoclen of wegwaaien
van de toplaag van hun grondantenne
verliezen boeren een wezenlijk
aspect van de bodemvruchtbaarheid op
hun bedrijf. Een van de hoofdopgaven
van elk boerenbedrijf zou moeten zijn:
het 'gevoelig' maken van de grond voor
invloeden van zon en kosmos. Organische
materie (die diamagnetisch is) is natuurlijk
de andere, even noodzakelijke kracht.
PARAMAGNETISME
Wat zijn deze twee zwakke, maar in mijn
ogen uiterst belangrijke fysische krachten
- paramagnetisme en diamagnetisme? In
de negentiende eeuw stootten een aantal
natural philosophers, voorop de twee vrienden,
de Engelsman Michael Faraday en de
[erJODO Tyndall, op dit yin en yang van
de natuur - diamagnetisme en paramagnetisme.
John Tyndall ontdekte dat kleine
stukjes hout aan een draad gehangen
oals ik sinds mijn eerste blik op de
ZAmerikaanse zeearend in de dierentuin
van Memphis van roofvogels heb gehouden,
heb ik me van kinds af aan aangetrokken gevoeld
tot kastelen en klippen. Het was uiteindelijk
mijn liefde voor de valkerij die me
tot klimmen heeft aangezet. Ik had altijd gedacht
dat het bij een klimervaring behorende
gevoel van 'high' zijn de gewone golf van
geluk was die op
het welslagen
van een moeilijke
onderneming
volgt. Toen ik in
de jaren veertig
een dag doorbracht
op
Ireland's Eye, begon
ik er anders
over te denken.
Ireland's Eye is
een bijzonder eiland
vlak bij
Dublin. Aan het
westeinde van
het eiland staat
de ronde granietenMartello-toren.
Samen met
een van mijn
maatjes uit die
tijd zwom ik de
mijl die de havenmuur
scheidde
van de noordkust
van het eiland.
De zijkanten van
het oude fort waren
extreem ruig
en verweerd.
Maar met de hulp
van Jims handen
en schouders kon
ik bij een richel
komen waarvan ik verder omhoog klom tot
bij een raam, zes meter hoger.
'Wat zie je daarbinnen?' schreeuwde Jim van
beneden.
'Het is te donker, ik zie niets,' schreeuwde ik
terug. Net op dat moment rukte de wind de
pet van mijn hoofd en zwiepte 'm de duisternis
van de toren in.
'Ik ga niet terug zonder hoed!' schreeuwde
ik. 'Ik kijk of ik naar binnen kan om 'm te
pakken.'
De stenen aan de binnenkant waren net zo
ongelijk als aan de buitenkant, maar binnen
was nauwelijks houvast voor handen en voeten.
Na een tijdje raakten mijn ogen gewend
aan de duisternis en schuifelde ik centimeter
voor centimeter omlaag tot op de stenen
vloer van de toren. Ik vond mijn pet - maar
verder viel er weinig te beleven: het was een
grote, lege ruimte.
Toen ik naar boven keek werd ik voor het
eerst overvallen door angst - pure 'kerkerangst'.
Alsof je in op de bodem van een diepe
put staat. Het opkijken naar dat kleine
lichtstreepje daar boven werkte verlammend.
Visioenen van Victor Hugo en de beangstigende
beschrijvingen van zijn
gevangenschap joegen door mijn hoofd.
KLIMERVARINGEN
Het raam, dat van de buitenkant gezien
slechts zes meter boven de rotsen leek te zitten,
zat voor mijn gevoel nu zestig meter boven
de grond. De moed zonk me volledig in
de schoenen. Het ene moment hoorde ik het
gedempte gebrul van de golven buiten tegen
de rotsen, het volgende moment was er
weer die spookachtige stilte. Even later weer
gevolgd door nieuwe golven die tegen de
muur van
mijn rotsige
gevangenis
sloegen.
De gebroken
stenen op de
grond begonnen
vormen
aan te nemen
en al snel verbeeldde
ik me
dat ik omgeven
werd
door skeletten.
Ik kon
zien dat de
zon onder begon
te gaan
en ik raakte
in paniek -
stel je voor
dat ik er niet
uit zou komen?
In het
donker een
muur beklim-
3 men, is ¡ets
ï heel anders
• dan in het
S zonlicht een
| klip beklim-
« men. En wie
« klimt er nu
| midden in de
" nacht naar
een valkennest? Ik realiseerde me nu pas hoe
vochtig en glad de stenen aan de binnenkant
van de toren waren.
Terugkijkend geloof ik dat ik me in de
Martello-toren van Ireland's Eye voor het
eerst bewust werd van de kracht van bepaalde
steensoorten. Niet de rustgevende kracht
van een kalmerend middel dat het lichaam
verdooft, maar een kracht die je kalm en vredig
stemt - met een invloed op lichaam en
geest die je lange tijd bij blijft.
Nog altijd bewaar ik een levendige herinnering
aan die korte beklimming van de glipperige
binnenkant van de Martello-toren.
Zodra ik de vloer van dat donkere hol had
verlaten en mijn lichaam tegen het graniet
van de dikke muren drukte, nam mijn paniek
af en leek ik te genezen van mijn 'kerkerangst'.
Vanaf die dag ben ik er altijd van
overtuigd geweest dat de vervoering die ik
voelde wanneer ik mijn zwoegende lijf tijdens
een beklimming op een richel had getrokken
minder te maken had met de
schoonheid van de wilde valk op zijn nest
dan met de bezielende energie van het gesteente
waar ik me tegenop had gewerkt.
(Vrij n u r S'aiun's Siieni Musû)
VBUCHTBAHE AARDf | AUG J SIPT | 1996 J 7