Lees verder - ArtEco tuinen

Het ROYAL HOTEL gelegen aan
Main Street is een goede plek voor
een overnachting. Het is een van die prettige
hotelletjes aan de Ierse westkust die
zich niet hebben vergooid aan overcommercie.
Vanuit het raam van de eetzaal
van het hotel heb je prachtig zicht op het
snclsttomende riviertje Boyle waar het
dorp zijn naam aan ontleent. En: op de
kunsten van een klein, rusteloos, grijswit
waterspreeuwtje dat steeds weer kopje
onder gaat om op de bodem op zoek te
gaan naar voedsel. Hoewel dit waterspreeuwtje
in tegenstelling tot zccvogcls
en eenden geen poten met zwemvliezen
heeft, voelt het diertje zich blijkbaar in en
onder water erg goed thuis. Terwijl ik
vanuit het hotelraam toekijk, vraag ik me
af hoe dat gevederde beestje het toch elke
keer weer klaarspeelt om over de bodem
van een woest stromend riviertje als de
Boyle te rennen. Alsof Ierland met zijn
watersprecuw naast zijn magische bouwsels
ook nog een magische vogel heeft.
WILLIAM YEATS
Vijftig jaar geleden was mijn kennis van
de ronde torens van Ierland nog zo gering
dat ik er van overtuigd was dat de
Devenish Tower enig in zijn soort was.
Maar tijdens de vele reizen die ik sindsdien
samen met mijn vrouw langs de
Ierse achterweggetjes maakte, ontdekte ik
steeds weer nieuwe elegante bouwwerken.
Verspreid over het Ierse platteland
liggen ze: glens, kastelen, geheimzinnige
ronde torens en eeuwenoude megalithischc
stenen bouwsels.
Enkele van die torens, zoals bij Drumcliff
waar William Butler Yeats begraven ligt,
zijn tegenwoordig niet meer dan korte
steenstompen. Maar zo'n vijfentwintig
van de vierenzestig overgebleven torens
zijn intact gebleven, al meer dan 1400
jaar lang: stille wachters van Ierlands
vrocg-christelijkc verleden.
Ooit bracht ik een winterdag door op
Devenish Island - bij de elegante ronde toren
op het eiland en de overblijfselen van
de twaalfdc-ccuwse priorij op een laag
heuveltje achter de toren. De hoge ingang
van de toren was dichtgetimmerd - daar
kon ik niet in. Dus ging ik aan de voet
van de toren zitten, om toren en abdij
met het ernaast staande Keltische kruis te
schilderen en te fotograferen.
Toen de zon ver in het westen achter de
groene heuvels begon te zakken, zocht ik
mijn verfspuiten bij elkaar en liep terug
naar de kust, op zoek naar de vissers die
me op het eiland hadden afgezet. Het was
ongeveer vier uur 's middags en ik realiseerde
me dat ik uren onderaan de toren
had doorgebracht. Uren waarin ik af en
toe wegzakte in een opvallend ontspannen,
haast meditatieve toestand. Terwijl
mijn brein aan de andere kant toch steeds
alert was geweest op de technische deuils
van het schilderen en het fotograferen.
VRUCHTBARE AAROf | AUG | Sf PT | 1996 | 5