Commissie Cohen: deelrapport overheid - EenVandaag

De gemeente Haren besteedt in het kader van nazorg ook aandacht aan andere betrokken instanties.
Politie, brandweer, hulpverleningdiensten, ziekenhuizen (UMCG & Martini Ziekenhuis), ambulancepersoneel,
medewerkers gemeente en betrokken medewerkers van buurgemeenten en Crisisteam
Groningen worden op verschillende wijzen bedankt voor hun inzet.
Brandweer
Voor de brandweer Haren is de inzet ‘s nacht om drie uur afgelopen Op zaterdagochtend 22 september
verrichten leden van de brandweer nog enkele werkzaamheden in Haren (post van de gemeente
bezorgen, straten schoonvegen). Daarna lunchen ze gezamenlijk met collega’s van de gemeentewerken
delen ze hun belevenissen en gevoelens met elkaar. Op woensdagavond 26 september komt het
korps bij elkaar om het nogmaals over de gebeurtenissen te hebben. Hierbij is ook de directeur/
gemeentesecretaris aanwezig.
Om twaalf uur is dat begonnen, we hebben met zijn allen lekker gegeten. Ook met collega’s Gemeentewerken. Maar
die zijn nazorg niet zo gewend zoals wij dat gewend zijn. Dus ik heb ze er eerst wel ietsjes bijgehouden. Dus die
hebben ook gezegd dat ze ook met hekken bezig waren en dat ze zijn bekogeld en dat soort dingen. Dus mijn
mensen hadden ook zoiets van: jeetje, waar gaat het allemaal over. (Brandweervertegenwoordiging ROT))
Die woensdag hebben wij het op de korpsavond weer bespreekbaar gemaakt en heb ik ook gezegd wat ik hier
allemaal heb gedaan en hoe dat soort processen lopen. Hoe ik het persoonlijk heb ervaren en wat ik net tegen jou
zei: dat ik voor het eerst in mijn leven echt onmachtig heb gevoeld. Dat ik voor het eerst, plat gezegd, niet mijn zin en
mijn vinger op het probleem kreeg. Dat dat voor mij ook al confronterend is geweest.
(Brandweervertegenwoordiging ROT)
Geneeskundig
Na aoop van het incident in de nacht is het ambulancepersoneel naar de Sontweg gegaan om te
evalueren en om de eerste reacties en emoties te delen. Hier kwam onder meer naar voren dat de
hulpverleners in een spagaat zaten, omdat ze aan de ene kant graag hulp wilden verlenen, maar ze
dit aan de andere kant niet konden, omdat het niet veilig was.
Er zat wat emotie natuurlijk vanwege je veiligheid. De ervaring van die ene ambulance auto die echt met stenen
bekogeld is en natuurlijk het primaire gevoel van de hulpverlening: ik kan niet, maar ik wil wel. Waar we het ook
eerder over hadden, we willen wel het gebied in, maar we weten voor onszelf verstandelijk dat het niet veilig is, maar
toch hebben we de drang om die gewonden eruit te gaan halen. Daar is gewoon over gesproken nog na die tijd,
toen het een stuk rustiger werd. Dat is wel aan de orde geweest in de wie kolom. (Lid GBT, Adviseur GHOR)
Je zag ook dat sommige mensen er een hele week mee bezig zijn geweest, je zag een aantal mensen ook gewoon
door het ijs heen zakken, om het maar zo te zeggen. Dus daarin was wel in onderling overleg aandacht voor
mensen, in de zin van bijvoorbeeld aossing. Een aantal mensen vonden het ook gewoon te eng om naar huis te
gaan. Een bepaald deel van de avond kon het gewoon niet en na 24.00 - 00.30 uur of zo, toen was het enigszins
wat veiliger, maar nog niet helemaal vertrouwd. Dus mensen zaten hier af en toe gewoon gevangen, zeker allerlei
gemeentemensen die hier zaten en eigenlijk al wel afgelost waren en niet weg konden. (Lid GBT, Adviseur GHOR)
168 | COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN