Commissie Cohen: deelrapport overheid - EenVandaag

in Haren actief blijkt te zijn. Hij hee verbinding met de eerste pelotonscommandant en functioneert
onder zijn aansturing: hem wordt eerst gevraagd de eerste sectiecommandant te ondersteunen op
de Jachtlaan. Verder hee hij geen idee.
En ik ben met de moed der wanhoop maar gaan optreden. Het eerste wat ik gedaan heb, is die groepen de straten
laten ontruimen. Helemaal door lopen tot de volgende kruising, zodat we in ieder geval die straat hadden beveiligd.
En eerlijk gezegd, wist ik ook niet wat ik moest doen daarna. Want je moest je voorstellen: ik sta in een woonwijk
die pikkedonker is. Overal zie ik mensen. Ik heb geen enkele verbinding. Ik heb geen verkenning. Ik heb geen
ondersteunende eenheden. Ik krijg geen opdrachten. Ik weet niet waar de meeste relschoppers zijn. Ik treed gewoon
in den blinden op. Dus ik heb maar wat gedaan. Toen kreeg ik in een korte tijd, van de pelotonscommandant te
horen dat er werd geplunderd in een winkelcentrum verderop. (ME Commandant)
De eerste pelotonscommandant blij lang moeite houden overzicht te krijgen welke groepen hij
onder zich hee hangen. Hij gaat richting Albert Heijn om fysiek contact te hebben met de tweede
sectiecommandant. Onder de eerste sectiecommandant hangen vier groepen, onder de tweede
hangen er twee en daarnaast lopen er nog een tweetal ME groepen rond uit Drenthe, die de hele
avond niet in de verbindingen staan.
De ME kan niet meteen grip krijgen op de situatie.
Zo daar sta je en we wachten op een andere groep. Want je kunt wel gaan jagen met de ME, maar dan krijg je ze in
de rug. Dus je moet bepaalde straten afsluiten zodat ze rechtdoor lopen en dat soort dingen. Daar wachten we op.
En nou daar werd ook wel weer gegooid. Was meer op afstand. Dat was toch makkelijker. En wij menen, en ik meen
ook, dat de onrust weer werd opgebouwd, omdat de ME er wel stond, maar dat er lange tijd niets gebeurde. Dan
krijg je dat. Ze staan er maar wat, dus: ga maar gooien. Dat gevoel was er wel bij mij. (Groepscommandant ME)
Om 23:00 uur bevinden groepen ME zich op het Raadhuisplein. Eigenlijk is het de bedoeling de
mensen het dorp uit te jagen, maar dat lukt nog niet. De eerste pelotonscommandant hee geen
goed zicht achter de kerk en achter het stadhuis, en sectiecommandanten vinden dat zij niet voorwaarts
kunnen, vanwege het gevaar dat ze in de rug worden aangevallen. De eerste pelotonscommandant
hee telefonisch contact met de districtschef die vanaf het dak van het stadhuis hem
opbelt omdat hij vanaf daar ziet hoe de groep jongeren zich verplaatst. Rond half twaalf uur komen
er meer ME’ers naar het Raadhuisplein (de sectie van de tweede pelotonscommandant die daarvoor
op de Jachtlaan had geassisteerd). Tijdens dit chargeren moeten de ME-ers op hun portofoon van
kanaal wisselen.
Terwijl wij voortdurend aan het chargeren waren, brak de meldkamer Noord-Nederland in op onze gespreksgroepen
en gaf ons, zonder opgaaf van reden, opdracht te schakelen naar een ander gespreksgroep. Zowel de eerste
pelotonscommandant als ikzelf gaf aan dat dit onmogelijk was’. Moet je voorstellen hè? Dat we dus opdracht
krijgen om uit de verbindingen te gaan om allemaal naar een andere gespreksgroep te gaan. Dat betekent dus dat
de collega’s die op straat bezig zijn, die ME-ers, die met hun schild staan, en wapenstok en hun handschoenen aan,
met hun helmen op, die aan het chargeren zijn, die krijgen de opdracht om aan een knoppie van hun portofoon te
draaien. (ME Commandant)
140 | COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN