Aruba, Bonaire, Curacao, Saba, Sint Eustatius en Sint ... - Overspoor

Hun smart werd nog groter, toen men hen van elkaar begon te
scheiden. Zonen werden gescheiden van hun vaders en vrouwen van
hun echt geno ten. En broers van broers. En zodra de kinderen hun
ouders in de andere groep zagen, sprongen ze overeind en sprongen op
hen af. Moeders klemden hun kinderen in hun armen. Ze gingen
liggen, met hun gezicht naar de grond. Liever accepteerden zij wonden,
dan dat zij hun kinderen
van zich weg lieten rukken.’
q Hier hebben de
saluutschoten geklonken
die wereldgeschiedenis
hebben gemaakt. (Lees
hiervoor de tekst op het
gele notitieblaadje.)
w Rechts de muur van
Fort Oranje, in de verte
ligt Saba.
39 | Koninkrijk der Nederlanden
Het eiland
Een eiland van rust
Het is twee eeuwen heel
goed gegaan met Sint
Eustatius, maar aan het
eind van de 18de eeuw ging
het steeds slech ter.
Dat kwam, omdat toen al
duidelijk werd dat de
slaven han del zijn langste
tijd had gehad. Dus ver -
lieten steeds meer hande -
laren het eiland. Met als
gevolg dat het bergaf waarts
ging met de welvaart van
The Golden Rock.
De hoofdstad Oranjestad is een stil dorp. In het centrum
lopen maar weinig mensen, ook omdat het zo verschrik kelijk
warm is. In de schaduw, in een plantsoentje, grazen drie los -
lopende ezels. Ze zijn van buiten Oranjestad naar het centrum
gelopen. Niet alleen ezels lopen los rond. Ook koeien en gei -
ten. Het eiland kent geen omheinde grond waarop dieren gra -
zen. Het vee moet zelf eten en drinken zien te vinden. Vrij heid
blijheid voor de ezels, koeien en geiten van Sint Eustatius.
Maar dat heeft een groot nadeel: bij ernstige droogte sterven ze soms van
honger en dorst.
Je loopt langs een lange muur uit de 17de eeuw. Het is de muur van Fort
Oranje. Langs de muur loopt een gracht. De gracht staat droog. Een kleine
brug leidt naar de ingangspoort. Op de muur staat een klokkentorentje
waarin een bel hangt. De bel slaat twaalf uur. Even later komt een man van de
muur naar beneden. Hij heeft de twaalf uren met de hánd geslagen. Je kijkt
op je horloge en zegt voor de grap: “Als ik me niet vergis was u drie seconden
te laat.” Dát had je niet moeten zeggen… Verbolgen zegt hij: “Dit doe ik al
twíntig jaar! En áltijd op tijd! Tot op de secónde! En nóóit verstek laten gaan,
óók al was ik ziek!” Als je lachend zegt dat het maar een grapje was, is z’n
boosheid gauw weer over.