Aruba, Bonaire, Curacao, Saba, Sint Eustatius en Sint ... - Overspoor

q In deze ‘hondenhokken’ sliepen de slaven, die in de
zoutpannen werkten. De piepkleine huisjes liggen vlakbij
het zoutmeer, waar nog altijd zout wordt gewonnen.
Tussen 1795 en 1816 heeft
Bonaire het zwaar te verduren
gehad. Het eiland werd vele
malen door de Engelsen
veroverd. Door de slechte
economische omstandigheden
gingen veel Bonairianen in die
tijd naar Venezuela om in de
kopermijnen te werken. Na de
Conferentie van Londen in
1816, kwam Bonaire definitief
in handen van Nederland.
In de Tweede Wereldoorlog heeft Bonaire ook een rol gespeeld. Toen
op 10 mei 1940 Nederland in oorlog kwam met Duitsland, nam de
Antilliaanse overheid direct maatregelen. Onmiddellijk werden zeven
Duitse schepen in beslag genomen. En diezelfde avond nog werden
de 220 Duitse bemanningsleden, 200 andere Duitsers en 41 Neder -
landse NSB’ers aangehouden. (NSB’ers, aanhangers van de Natio -
naal-Socialistische Beweging, werkten met de vijand samen en wer -
den als landverraders beschouwd.) In snel tempo werd op Bonaire
een kamp inge richt, waarin deze men sen ge vangen gehouden
werden.
Een eiland zonder drinkwater – In het jaar
1500 ontdekte de Italiaan Amerigo Vespucci
het eiland Bonaire. In een brief schreef hij:
‘Wij kregen een eiland in zicht en besloten te
onderzoeken of het bewoond was. Wij
naderden het snel en vonden er een soort
dierlijke en domme mensen. Zodra die lieden
ons zagen, kwamen zij zo vertrouwelijk op ons
af, alsof wij hun vrienden waren. Wij gingen
langs het strand en vroegen hen om vers
water. Hierop gaven zij ons met gebaren te
verstaan, dat zij geen drinkwater hadden.
Maar zij boden ons welwillend de bladeren
aan, die zij in de mond hadden. Wij begrepen
toen dat zij daarvan gebruik maakten om hun
dorst te lessen, bij gebrek aan drinkwater in
dat land.’
17 | Koninkrijk der Nederlanden
Werken in de zoutpannen was een honden baan.
Voor hondenbanen was in die tijd de oplossing:
slaven. De slaven noemden de zoutpannen waarin ze
moesten werken ‘de witte hel’. Stel je ook maar voor,
lange dagen zwoegen in de brandende zon, terwijl je
met je blote voeten in zout water staat. Met daar bij
ook nog zoutkristallen die wit in je ogen blikkeren.
De Hollanders verdienden goed aan die ‘witte hel’:
in 1672 lag in het compag niepakhuis in Amsterdam
voor ruim 45.000 euro aan zout uit Bonaire!
w Op de voorgrond een aloë, een plant waarvan onder
andere zonnebrandcrème gemaakt wordt.