10-11 Superrijken moffelen hun centen goed weg - LBC-NVK - ACV

More documents

Recommendations

Info

FILM kArIn SEBErECHtS Verontrustende duik in het ongerijmde (Neil Maskell). Kill List Wat als mike Leigh of ken Loach op hun oude dag psychotisch zouden worden en toch zouden doorgaan met films maken? misschien kwamen zij dan wel ergens uit in de buurt van ‘kill List’. De tweede film van Ben Wheatley begint bij kibbelende echtelieden in een vrijstaande woning. Er is in geen tijd 40.000 pond doorgesast, de jacuzzi in de tuin staat leeg, manlief heeft al in geen maanden nog wat uitgericht, mevrouw doet haar beklag in het Zweeds aan de telefoon. Het geliefde zoontje hoort gespannen toe. De sfeer verpietert nog wanneer een Ierse kameraad met zijn nieuwe vriendin komt aanwaaien. Het etentje onder vrienden is een fiasco; de tafelgesprekken stokken, de heer des huizes neemt een veel te groot stuk vlees op zijn bord, mevrouw serveert de saus onwelvoeglijk in een maatbeker... Aan de positieve zijde ligt er financiële beterschap in het verschiet. De vrienden, Irakveteranen met een kwalijke voorgeschiedenis in Kiev, 26 | januari 2013 | 117de jaargang | Ons recht kunnen in een hotel een vetbetaalde opdracht gaan halen. Een lijstje met om te leggen heerschappen. Tot daar de nog ‘logisch’ aandoende aanloop van een grimmig relaas met onverhoedse kronkels. Zo onverhoeds zelfs dat ‘Kill List’ onderweg niet één maar twee keer van genre verandert. Laat het ons, om geen al te grote tip van de sluier op te lichten, een onbehaaglijk sociaal drama noemen dat een duik neemt in het ongerijmde. Manipulator Wheatley vertelt onderkoeld en zet zijn gedeeltelijk geïmproviseerde scènes secuur in beeld. Tussendoor sluist hij een paar uitzinnige geweldexplosies zijn film binnen, die een uitzonderlijk sterke maag vergen. Maar het blijft aldoor biologerend kijken – én luisteren – naar deze akelig bizarre film die alvast één van de meest verontrustende bioscoopervaringen wordt van het jaar. Bevreemdend, beangstigend en alleszins niet for the fainthearted. Met sterke, authentieke vertolkingen van Neil Maskell, Michael Smiley en MyAnna Buring. ‘Kill List’ komt op 9 januari 2013 in de Belgische zalen in het vorig nummer van Ons recht is onder de foto en de titel The end of Watch een foute tekst geslopen. de juiste recensie kunt u lezen in de online-versie van het decembernummer van Ons recht, te vinden op www.lbc-nvk.be. the Perks of Being a Wallflower Een film die David Bowies ‘Heroes’ prominent op de soundtrack en in één van zijn mooiste scènes zet, kan nooit helemaal fout zijn. Stephen Chbosky’s verfilming van zijn eigen coming of ageroman is misschien meer een geslaagd charmeoffensief dan een voldragen film. maar aanstekelijk is ‘the Perks of Being a Wallflower’ alleszins. Je moet al een erg grumpy old exemplaar van het mensdom zijn om niet een heel klein beetje overstag te gaan voor al dat jeugdig reikhalzen naar de eerste grote romantische openbaring en het navenant getrappel op de drempel van de volwassenheid. Wallflower of muurbloem van dienst Charlie stapt anno 1991 met zwaar gemoed de highschool binnen. Nog 1.384 dagen te gaan. De fragiele jongen heeft een moeilijk jaar achter de rug en vindt eerst alleen aanspraak bij zijn leraar literatuur. Maar dan neemt de extravagante laatstejaars Patrick hem op sleeptouw en leert Charlie afgezien van spacecake ook diens stiefzusje Sam kennen. Chbosky houdt zich in zijn debuut naar verluidt netjes aan zijn eigen origineel en al helemaal aan de geplogenheden van het genre. Zijn portretje van een getroebleerde adolescent laat zich bekijken als een kruising van ‘Donnie Darko’ (met Jake Gyllenhaal) en een doordeweekse highschoolfilm. Charlies jeugdtrauma weegt nogal door in deze vrij stereotiepe illustratie van teenage angst, en wordt naar verhouding uiteindelijk iets te licht afgewikkeld. Maar de empathie waarmee de nieuwe regisseur zich tussen zijn jonge personages nestelt, is aandoenlijk. En de soundtrack van hun dromen – met The Smiths, Dexys Midnight Runners, The Cocteau Twins – doet ‘The Perks’ nostalgisch kolken. Emma Watson, Logan Lerman en vooral Ezra Miller stappen over de clichés van het genre heen en zetten lieflijke vertolkingen neer. Chbosky toont in deze vertederende periodeschets dat het ook spannend, heerlijk en verwarrend was om jong te zijn zonder social networks en zonder itunes, ipad, iphone, iwhatever. Toen de telefoons nog een antenne hadden en de dieren net niet meer spraken… ‘The Perks of Being a Wallflower’ is sinds 2 januari in de bioscoop te zien. Jeugdig trappelen op de drempel van de volwassenheid (Emma Watson en Logan Leman).
Kennis is geluk Joost Zwagerman De nederlandse schrijver Joost Zwagerman (49) heeft sinds twee jaar een wekelijkse column in De Volkskrant. Als hij over kunst schrijft, heet de rubriek ‘Zwagerman kijkt’, als hij het over literatuur heeft ‘Zwagerman leest’. Zijn 45 beste kijken leesstukjes bundelde hij in ‘kennis is Geluk’. Niet iedereen zal het eens zijn met de uitspraak ‘Kennis is geluk’. Sommigen vinden net dat onschuld, niet-weten, argeloosheid iemand gelukkig maken, dat te veel weten, te veel denken een mens bezwaart. Hoewel hij van zichzelf zegt dat hij ‘geen kunstkenner is, maar wel een ongeneeslijke kunstliefhebber’, zweert Zwagerman bij kennis. Dankzij boeken en artikels van anderen heeft hij meer dan eens kennis gemaakt met het werk van schrijvers en kunstenaars die hem blij maken, die hij voor altijd zal blijven volgen. Op hun beurt maken zijn enthousiaste columns ons dan weer nieuwsgierig naar de artiesten en schrijvers die hij heeft beschreven. Cindy Sherman, John Currin, Jan Sluijters, Cy Twombly waren namen die nieuw voor mij waren, maar door Zwagermans stukjes – ze zijn zelden langer dan vijf bladzijden – zijn het vanaf nu oude bekenden, over wie ik méér wil weten, van wie ik het werk zal herkennen, die ik nooit meer onverschillig voorbij zal lopen in een museum of een galerie. Kennis is nu ook voor mij geluk geworden. Cindy Sherman BOEK GutEnBErG Neem nu de Amerikaanse fotografe Cindy Sherman (geb. 1954). Ik had altijd gedacht dat Van Gogh en Rembrandt de onbetwiste kampioenen van het zelfportret waren. Van Rembrandt zijn er tachtig bekend, van Vincent ongeveer veertig. Ze maakten hun schilderijen omdat ze geen geld of geen tijd hadden voor een model en hun eigen kop natuurlijk altijd beschikbaar was. Cindy Sherman daarentegen maakt uitsluitend portretten van zichzelf, alleen zien we op geen enkel portret wie ze zélf is. Sherman is net zo goed actrice als fotografe. Op elk van haar foto’s beeldt ze iemand anders uit: een clown, een filmster uit niet-bestaande films, een overdadig geschminkte vrouw op leeftijd, een sekspop, een personage uit een meesterwerk uit de Renaissance. Tegelijk maakt ze van elk zelfportret ook nog tien of twintig varianten, zodat er dit jaar letterlijk honderden ‘Shermans’ te zien waren in een grote overzichtstentoonstelling in het MOMA in New York. Ze heten allemaal ‘Untitled’ en ze dragen allemaal een nummer. Joost Zwagerman doet zijn best om Cindy’s foto’s, haar ‘kunst’, te duiden. En daar gaat hij dan: “Het is het oeuvre van een vrouw die haar hele leven lang een magiër wil zijn, een tovenaarsleerling die als geen ander beseft dat de illusie die achter elke tovertruc schuilt even interessant is als de truc zelf.” massamoordenaar We zijn bereid Zwagerman te geloven op zijn woord, maar dan, in een andere column, valt het hem op dat Anders Breivik, de Noorse massamoordenaar, in een politieauto exact dezelfde rode trui aanheeft als ‘De man met de roze anjer’ op het schilderij van Andrea Solario uit 1495 en dat Breiviks veiligheidsgordel er net zo uitziet als de ceintuur van de man op het schilderij. En weer heeft Zwagerman een verklaring: “In het christendom geldt rood als het symbool van het offerbloed (...) en ik heb het sterke vermoeden dat Breivik zichzelf beschouwt als een martelaar (...).” Bedoelt Zwagerman nu echt dat de moordenaar uit Noorwegen met opzet een rode trui aanhad als een symbool? Dat hij zijn autogordel heeft omgedaan om op het schilderij van Andrea Solario te lijken en niet omdat de agent naast hem hem ertoe heeft verplicht? Parijs Wie allergisch is voor dit soort kunstpraatjes, kan die passages in ‘Kennis is geluk’ maar beter overslaan, want er is genoeg om wél opgetogen over te worden. Zwagermans stuk over Parijs bijvoorbeeld, waarin hij stelt dat die stad allang geen kunststad meer is, maar alleen nog ‘een Mekka voor het dwepen met het culturele verleden’. Of zijn column over de vrouwen-bij-het-raam van Johannes Vermeer en de artiesten die RUBRIEKSNAAM hem hebben geïmiteerd of gepersifleerd. Over de kunstschilders die in navolging van ‘L’origine du monde’ van Courbet (1886) het vrouwelijke geslachtsdeel op hun manier hebben afgebeeld. Over het verschil tussen kunstkenners die beweren dat je – om Van Gogh te waarderen – alles over hem moet weten (predikant, arm, afgesneden oor, zelfmoord) of de anderen die volhouden dat alleen zijn werk belang heeft en anders niets. Zwagerman weet veel, is nieuwsgierig en associeert moeiteloos. Hij vraagt zich af waarom mensen sneller wenen bij het luisteren naar muziek dan bij het bekijken van een kunstwerk, hoewel hij dan weer heel interessant uitweidt over de kunst van Mark Rothko en waarom je ook daarbij tranen kan laten. Ik vind hem het sterkst als hij kijkt, maar ook in de katern ‘lezen’ geeft Zwagerman ons verhelderende inzichten mee. Lees zeker zijn columns over de reden waarom schrijvers schrijven, over hoe weduwen van bekende auteurs de biografieën van hun mannen in de weg staan en waarom het geen enkele zin heeft om een schrijfcursus te volgen als je veel te weinig leest. ‘Kennis is geluk’ is een verrijkende, bewonderende, enthousiaste bundel voor iedereen die van boeken, van schilderijen of van Zwagerman houdt. Kennis is geluk joost Zwagerman uitgeverij de arbeiderspers 285 blz, mét illustraties Ons recht | 117de jaargang | januari 2013 | 27
Page 1 and 2: © foto: IMAGEGLoBE Maandblad van d
Page 3 and 4: standpunt. Sinds Van een ‘harmoni
Page 5 and 6: Colruyt Group Services zoekt voortd
Page 7 and 8: de lijst van maatregelen ter bestri
Page 9 and 10: Ledenbijdrage stijgt in januari FEr
Page 11 and 12: Belastingparadijzen staan bekend om
Page 13 and 14: van de ‘één euro’-jobs, waarb
Page 15 and 16: SERVICE Loonbrief onder de loep gen
Page 17 and 18: schuldenberg en komt in een neerwaa
Page 19 and 20: in Ons recht van juni lanceerden we
Page 21 and 22: Centrum voor Loopbaan ontwikkeling,
Page 23 and 24: Bea Cantillon: “Je hebt uitermate
Page 25: Klaagzang over anciënniteitsbarema
Page 29 and 30: Mag de werkgever e-mails van werkne
Page 31: Kerstcadeaus Een houten rekje met v

10-11 Superrijken moffelen hun centen goed weg - LBC-NVK - ACV

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?