10-11 Superrijken moffelen hun centen goed weg - LBC-NVK - ACV

© foto: DANIËL RYS
RUBRIEKSNAAM
“Regionalisering
kinderbijslag wordt
erg moeilijke klus”
Professor Bea Cantillon pleit voor meer selectief systeem
DEnIS BOuWEn
De uitbetaling van de kinderbijslagen
zal in de komende jaren verhuizen
van de federale overheid
naar Vlaanderen, Wallonië, Brussel
en de Duitstalige gemeenschap.
Professor Bea Cantillon, die het
Antwerpse Centrum voor Sociaal
Beleid (CSB) runt, omschrijft de
regionalisering als ‘een gigantisch
moeilijke operatie die zeker
meer dan twee jaar zal vergen’. Ze
pleit ook voor een selectiever kinderbijslagstelsel
zodat de steun
meer terechtkomt bij de gezinnen
die er echt nood aan hebben.
België geeft elk jaar zo’n zes miljard euro uit
aan kinderbijslagen. Maar het huidige systeem
is verouderd en te weinig efficiënt en
bestrijdt de kinderarmoede te weinig, stelt
professor Cantillon.
“Meer dan twintig jaar lang veranderde er
niet veel meer in de kinderbijslag”, constateert
de onderzoekster. “De kinderbijslagen
werden niet meer aangepast aan de
stijgende welvaart en het systeem werd niet
hervormd. Momenteel zijn de uitkeringen
ontoereikend. De kinderbijslag werd niet
genoeg opgetrokken voor de groepen die er
22 | januari 2013 | 117de jaargang | Ons recht
het meeste nood aan hebben. Zo werd een
deel van de bevolking nog meer de armoede
in geduwd.”
Officieel werd de kinderbijslag in België
ingevoerd door een wet uit 1930. “In de
periode daarvoor waren er in België en
Frankrijk ondernemers met het hart op
de juiste plaats die niet blind waren voor
de veel te lage lonen en de sociale onrust.
Zij wilden een inspanning doen zonder de
lonen echt te verhogen. Dat leidde tot het
idee om extra geld te geven aan arbeiders
met kinderen.”
Het idee kreeg almaar meer navolging maar
op zeker ogenblik ontstond er zo een vorm
van ‘concurrentievervalsing’. Bedrijven met
veel personeelsleden met kinderen raakten
gehandicapt ten aanzien van ondernemingen
waar minder werknemers met kinderen
voorkwamen. Het probleem leidde tot
de oprichting van ‘compensatiekassen’ die
het risico moesten ‘solidariseren’.
In 1930 werd de kinderbijslag dan verplicht.
“Het was de bedoeling om de arbeider uit het
proletariaat te halen. En de maatregel kwam
ook neer op armoedebestrijding in haar zuiverste
vorm”, aldus professor Cantillon.
Na de oorlog werd de kinderbijslag een
deel van de sociale zekerheid. Er kwamen
kinderbijslagen voor ambtenaren en zelfstandigen.
De bedragen werden geleidelijk
opgetrokken. In de jaren 1950 en 1960 werd
“de kinderbijslagen
werden niet meer
aangepast aan de
stijgende welvaart en
het systeem werd niet
hervormd. Momenteel
zijn de uitkeringen
ontoereikend.”
het systeem almaar genereuzer voor steeds
meer mensen.
“Meer en meer werd de kinderbijslag gezien
als een maatregel om gezinnen te helpen
zodat ze de opvoeding van de kinderen konden
betalen. Het idee won veld dat niemand
welvaartsverlies mocht lijden omdat hij kinderen
grootbracht. De kinderbijslag werd
een vorm van solidariteit waarbij gezinnen
zonder kinderen een bijdrage leverden voor
gezinnen met kinderen. Horizontale solidariteit
heet zoiets.”
Voor sommige groepen kwamen er verhoogde
kinderbijslagen, zoals voor wezen
en invaliden. Later kwamen er sociale toeslagen
voor wie langdurig van een uitkering