10-11 Superrijken moffelen hun centen goed weg - LBC-NVK - ACV

van de ‘één euro’-jobs, waarbij werkzoekenden
worden verplicht om tegen mini-lonen
kleine, deeltijdse banen te aanvaarden. Dat
resulteert in een nefaste, neerwaartse druk
op het gemiddelde loon.
Van de jonge werklozen in de eurozone is
maar liefst één derde al langer dan twaalf
maanden werkzoekend. Dat zo’n achterstand
nog moeilijk in te halen is, laat zich
raden. De persoonlijke schade voor de miljoenen
jongeren waarover het gaat, is dan
ook onherstelbaar en groot. Eurofound, een
onderzoeksinstituut van de Europese Unie,
berekende ook de economische kosten. Elk
jaar zou de EU maar liefst 150 miljard euro
mislopen door de betaalde uitkeringen,
gemiste inkomensbelastingen en verspilde
productiviteit.
Ook hooggeschoolden
© foto: IMAGEGLoBE
Bij laaggeschoolde jongeren scheert de
werkloosheid recordcijfers. Opvallend is
Griekenland is één van de landen waar de werkloosheid
heel diepe wondes slaat. Maar de helft
van de jongeren die werk zoeken komt daar
aan de bak. Dat leidt uiteraard tot veel onvrede.
dat daarnaast de werkloosheid in de voorbije
jaren het sterkst steeg bij jongeren die
hoger opgeleid zijn. Wie wel werk vindt,
moet het vaak stellen met een weinig stabiel
contract van korte duur onder het niveau
van de gevolgde opleiding. Dat verkleint
dan weer nog meer de kansen voor laagopgeleiden,
die worden geconfronteerd met
buitenissige werkgeversverwachtingen die
niet in verhouding staan tot de eigenlijke
inhoud van jobs. Het meest somber zijn de
vooruitzichten voor de 14 miljoen mensen
onder de 30 die op dit moment geen job hebben,
maar evenmin één of andere opleiding
of stage volgen.
Net voor de zomer besteedde de IAO op haar
congres extra aandacht aan het probleem
van de jongerenwerkloosheid. Het probleem
doet zich niet alleen voor in Europa maar
ook in de rest van de wereld.
Via een reeks aanbevelingen wil de IAO landen
tonen hoe ze uit deze vicieuze cirkel
met gigantische maatschappelijke gevolgen
voor de toekomst kunnen geraken. De IAO
wil dat landen vooral groei aanmoedigen die
werk creëert; ze moeten dus uitdrukkelijk
kiezen voor de creatie van jobs. Overheden
kunnen de vraag aanzwengelen en investeren
in arbeidsintensieve infrastructuurprogramma’s.
Een andere aanbeveling bestaat erin om
loon- en opleidingssubsidies toe te kennen.
België had zo het ‘win-win-plan’ maar dat
werd ondertussen afgevoerd.
Als de overheid ingrijpt langs de vraagkant,
kan de economie zodanig worden gestimuleerd
dat er jobs bijkomen in plaats van te
verdwijnen. Zo kan je een negatieve cyclus
omzetten in een opwaartse beweging.
OeSO
Ook de Organisatie voor Economische
Samenwerking en Ontwikkeling (OESO),
een samenwerkingsverband van 36 landen,
trekt aan de alarmbel en wijst erop dat de
jongerenwerkloosheid diepe wonden slaat.
Individuen worden getroffen en de maatschappij
als geheel net zo goed.
Volgens de OESO moet er meer worden geïnvesteerd
in ondersteuning bij het zoeken
naar werk. In Vlaanderen heb je het dan
over de VDAB. De OESO raadt ook aan het
sociale vangnet te versterken zodat jonge
werklozen de lastige periode van werkloosheid
fatsoenlijk kunnen overbruggen, ook
als die langer dan enkele maanden duurt.
Zo vermijd je dat jongeren in het zwarte of
grijze circuit belanden om de touwtjes aan
elkaar te kunnen knopen.
In België besliste de regering vorig jaar
CRISIS
– ondanks luid protest van de vakbonden
– om de wachttijd voor een uitkering te
verlengen en de voorwaarden te verstrengen.
Alsof de dramatische toestand op de
arbeidsmarkt de individuele verantwoordelijkheid
zou zijn van jonge schoolverlaters.
De OESO waarschuwt tot slot ook voor stageplaatsen
en opleidingen die weinig resultaat
opleveren omdat ze jongeren geen
echte kans geven om door te stromen naar
een volwaardige job.
europese aanpak
Op 5 december stelde de Europese
Commissie een pakket aan adviezen voor
waarmee ze de EU-lidstaten wilde aanmoedigen
in de strijd tegen de gigantische
jeugdwerkloosheid. Spijtig genoeg is in de
adviezen weinig terug te vinden van de
opbouwende ideeën van de IAO en de OESO.
Van de jonge werklozen
in de eurozone is
maar liefst één derde
al langer dan twaalf
maanden werkzoekend.
De adviezen van de Commissie gaan onder
meer over maatregelen om het aantal stage-
en opleidingsplekken te vergroten en de
kwaliteit ervan te verbeteren. Verder wordt
gezocht naar middelen om de geografische
mobiliteit op de Europese arbeidsmarkt op
te krikken zodat ook jongeren uit afgelegen
en achtergestelde gebieden kunnen meedingen
naar jobs die er in regio’s met meer
bedrijvigheid wel zijn.
Van jobcreatie door de Europese overheid is
géén sprake. Er worden geen middelen uitgetrokken
om mensen aan de slag te zetten
waar de maatschappelijke noden het
grootst zijn. Financiële sancties voor landen
die niet genoeg vooruitgang boeken in
de strijd tegen de jongerenwerkloosheid?
Ook daar is geen spoor van terug te vinden.
Op andere beleidsdomeinen, die vermoedelijk
hoger scoren op de prioriteitenlijst van
de eurocraten, zwaaide de Commissie eerder
wél met mogelijke sancties. Denk maar
aan de vermindering van de loonkosten en
de inkrimping van de begrotingstekorten.
Almaar meer internationaal gerenommeerde
economen delen ondertussen de
overtuiging dat zo’n streng besparingsbeleid
de werkloosheidsproblemen alleen
maar groter maakt. Van een relancebeleid
dat overheden aanmoedigt om te investeren
in de economie, is op Europees niveau
jammer genoeg geen sprake.
Ons recht | 117de jaargang | januari 2013 | 13