B-magazine november/december 2012 - Babylon

Babylon Bezoekt
Aan de muur achter het bureau, dicht bij de professor, zijn twee kindertekeningen geprikt. Op de ene staat een schattig
blond jongetje getekend, een zelfportret van Bru’s nu negenjarig zoontje. De andere, van zijn dochtertje, stelt een meisje
met vrolijke paardenstaartjes voor. Zij gaat nog naar de kleuterklas, maar “tekent al lang geen kikvorsjes meer”. Erg knap,
want zeg nu zelf, waar vind je een vijfjarige die géén lilliputtertjes
met reuzenhoofden op papier tovert?
Het kantoor bevindt zich aan de achterkant van het Erasmushuis,
zodat je door het raam een schitterend uitzicht
hebt over Leuven, met de klokkentoren van de Centrale
Bibliotheek in het midden. En toch, de muziek die de
beiaard elke middag door de stad laat weergalmen, vindt
professor Bru “tenenkrullend”.
Professor De Geest daarentegen is een grote fan van de
beiaard en zet dan ook elke middag tussen 13.00 en 14.00
uur zijn ramen open voor maximaal genot. Maar dat is niet
hetgeen mij het meeste is bijgebleven van ons gesprek.
Om zijn kantoor te beschrijven, heb je maar één woord
nodig: boeken. Overal waar je kijkt, staat of ligt of hangt
wel een boek. Aangezien zijn stapels boeken groeien als
planten, heeft De Geest geen behoefte aan echte planten.
“Planten gaan alleen maar dood”, en daarmee is het laatste woord daar dan ook over gezegd. Het kantoor van De Geest is
naar eigen zeggen gestructureerd zoals zijn hersenen. Wat ik daaruit afleid, is dat er in zijn hoofd een grote chaos heerst.
Maar nee, er blijkt weldegelijk method in deze madness te zitten. Al is die voor het blote oog misschien niet zichtbaar.
Professor De Geest weet zelf goed genoeg dat hij met zijn kantoor de “gekke professorstatus” die hij reeds aan zijn kapsel
te danken heeft, nogmaals bevestigt. Hij lijkt dit dan ook eerder toe te juichen dan de kop in te willen drukken. Wanneer
iemand zijn kantoor betreed na de jaarlijkse opruimbeurt, is er dan ook steevast teleurstelling op het gezicht te lezen. Dit
bureel heeft een reputatie hoog te houden, en opruimen is daar nefast voor. Dat er een bibliofiel in deze kamer huist,
moet en zal geweten zijn.
De Geest blijkt al van jongs af aan boeken te verzamelen – van toen hij nog maar veertien jaar oud was om precies te zijn.
Nog geen tiende van al die boeken is op dit kantoor te vinden. Wanneer we naar een exact aantal vragen, kunnen we als
antwoord enkel een schatting verwachten. Een eerste spontane gok levert ons het getal drieduizend op. De Geest meent
drieduizend dichtbundels te hebben, andere boeken niet meegerekend dus. Maar even later zegt hij dat het er even goed
vijfduizend kunnen zijn. Hij beweert ook alles te hebben gelezen én zelf te hebben betaald. Op de vraag hoeveel geld daar
in is gekropen, krijgen we geen antwoord. Wel verteld de professor ons dat hij gemiddeld tien boeken per week koopt, en
dat hij boeken voor minder dan tien euro niet laat liggen. Reken dus zelf maar even uit. (10 boeken x 10 euro x 52 weken
x 41 jaar = … zeer indrukwekkend!) Als een boek van op zijn verlanglijstje meer dan honderd euro kost, zal De Geest toch
twee keer nadenken voordat hij zijn geld bovenhaalt. Maar hij geeft ook toe enkele exemplaren te hebben waarvoor hij
meer dan duizend euro heeft neergeteld, zoals bijvoorbeeld Bezette Stad van Van Ostaijen. Elke letterenstudent zou volgens
hem minstens honderd boeken in zijn boekenkast moeten hebben staan pronken. (Ik ben na ons gesprek dan ook
meteen een nieuwe voorraad gaan inslaan!) “Want door te lezen kunnen wij de wereld verbeteren”, aldus de professor.
Op het eerste gezicht lijken er geen persoonlijke spullen op dit kantoor te staan (cf. kindertekeningen bij Bru), maar volgens
De Geest zelf is niets minder waar. Elk boek is voor hem namelijk persoonlijk. Hij heeft er dan ook psychologisch veel
moeite mee om boeken weg te doen, aangezien elk boek een stukje van hemzelf is.
Het enige dat niet meteen thuis lijkt te horen in dit boekenparadijs, is de knuffel van een pokémon die op zijn kast staat.
Deze Gengar – ja, ik heb zijn naam ontdekt door “paarse pokémon” in te geven op Google – blijkt een cadeau te zijn van
een jongere collega, en zou een uitdrukking van de professors temperament moeten zijn. Wat dat mag betekenen, laat
ik je zelf concluderen, maar hier alvast wat informatie over de Gengar, gevonden op een soort Wikipedia-pagina voor
Pokémon:
Gengar are very mischievous, and at times, malicious. They enjoy playing practical jokes, such as pretending to be one’s
shadow, then behaving erratically. When the quarry notices, the Gengar takes delight in its victim’s terror. However, Gengar
have been known to be loyal to Trainers that treat them well; the smile is less mischievous and friendlier in this case.
Gengar may also cast curses.
Melanie Hacke
Anke Van Roy
15
nr:2 2012-2013 B-Magazine