B-magazine november/december 2012 - Babylon

Babylon Bezoekt
Kantoorverhoor (deel 1)
Elke letterenstudent hang wel eens rond in het Erasmushuis. Om langs te gaan bij de cudi van Babylon, om een groepswerk
te maken in de cafetaria, om te studeren in de bib of gewoon om in de paarse zeteltjes te hangen. Je zou dus kunnen
zeggen dat het een soort tweede thuis is voor ons. Maar meer nog dan voor de studenten, is dat zeker waar voor
de monitoren en proffen. Die hebben er namelijk elk hun eigen stekje. Wie weet welke geheimen er allemaal achter de
wanden van het Erasmushuis schuilen! Wel, wij weten het, want we gingen bij de proffen op visite voor een verhoor
over de inrichting van hun kantoor.
14 B-Magazine 2012-2013 nr:2
Al wonen ze er nog niet zo lang als de proffen, toch zijn de schuilplaatsen
van de monitoren altijd heuse musea. Daarin is het kantoor van Mon
geen uitzondering. Zoals van een classicus te verwachten is, treffen we er
een hele collectie antieke spulletjes aan. Een uitzondering daarop zijn twee
wereldbollen die dienst doen als boekensteun; ze lijken zo uit een antiquariaat
te komen, maar zijn eigenlijk gloednieuw. Ook het bronzen uiltje dat
trouw de wacht houdt naast Mons boekencollectie is een replica, gekocht
tijdens een reis naar Griekenland.
De drie bruin geworden boeken op het bureau zijn wel degelijk echt. Mon
verzamelt oude drukken, en kreeg deze 17e-eeuwse exemplaren van
zijn oud-leraar Latijn. Het eerste boek bevat de originele teksten van de
Romeinse komedieschrijver Plautus, in de overige twee staat de vertaling.
Naast de drie topstukken staat een iets jonger boek, al zijn de bladzijden
ondertussen ook vergeeld. Deze De Witte kocht Mon ooit op een veiling van
Babylon, en wel omdat Ernest Claes familie van hem was. Het boek is zelfs ooit van Marcel De Smet, de vroegere hoofdbibliothecaris
van Letteren, geweest.
Een volgend stuk dat ons opvalt, is een bierflesje, mooi gepresenteerd
op een houten staander. Als contactpersoon voor de Latijnse infodag
zocht Mon iets om het “saaie” Latijn te linken aan het vrolijke studentenleven:
zo vond hij het flesje Hopus-bier, waarbij de brouwerij het
houten bord meegaf als promotiemateriaal. Nu heeft (monitor) Katrien
het bord volgeplakt met dinosaurus-stickers, omdat ze weet dat Mon
vroeger gek was van deze prehistorische beestjes.
Op de hoek van het bureau staat een plant die verdacht veel weg heeft
van een cannabisplant, al verzekert Mon ons meteen dat het een andere
soort is. Jammer, anders hadden we deze B-magazine kunnen verrijken
met een straf feitje! Een verjaardagscadeau, en “een goei plant, want
ze kan ertegen als ik ze soms vergeet water te geven”, aldus Mon. In de
bloempot ernaast huist een vetplantje, maar door de verschrompelde
blaadjes is dat nog moeilijk te zien. Een paar keer per jaar houden de
monitoren Trivial Time, naar het goede voorbeeld van de werknemers
in de tv-serie Het Eiland. De winnaar van de avond krijgt het fantastische
vetplantje als trofee, en organiseert de volgende Trivial Time.
Wanneer we bij professor Bru binnenwandelen, is het eerste wat ons
opvalt in zijn kantoor – of pigeon hole, zoals hij de werkkamers in het
Erasmushuis zelf schertsend noemt – de grote kleurrijke poster op de
zijmuur. Het blijkt een reproductie van een schilderij van Pierre Alechinsky
te zijn, waarop “En avant, y a pas d’avance!” te lezen staat. Deze
spreuk betekent zoveel als “In de toekomst is geen vooruitgang” en zou
volgens de professor het motto van elke taal- en letterkundestudent moeten zijn. Immers, wij boekengekken hebben
onze twee teerbeminde talen niet gekozen vanwege de werkzekerheid of de gigantische lonen, maar omdat we door het
taalbeest gebeten zijn. Hup Babylon!