B-magazine november/december 2012 - Babylon

B-magazine
november-december 2012-2013

B-magazine is een uitgave van
Babylon VZW
Babylon VZW
Blijde Inkomststraat 21
3000 Leuven
http://kringbabylon.be
kringblad@kringbabylon.com
REDACTIE
Morien Raeymakers
Alexander Swerts
Anke Van Roy
WERKTEN MEE
Viriele Michael Bauwens
Katrien Berger
Brent Bertels
Scott Gonnissen
Melanie Hacke
Sophie Huys
Ans Janssens
Kathleen Lewyllie
Josien Segers
Anne Servaes
Aline Smedts
Tine Van Calster
Kevin Van den Bergh
Jasper Vanhaelemeesch
Maarten Vrenken
Met speciale vermelding: Loes Rom, die we
vorige keer vergeten waren!
2 B-Magazine 2012-2013 nr:2
Babylon Bedenkt
Voorwoord
Lieve letterkundigen,
“De tijd gaat snel, gebruik hem wel”, zegt een Vlaams spreekwoord.
Wel, vergeet dat. Een semester gaat nog veel sneller.
En het is algemeen geweten dat time management niet tot
het takenpakket of het profiel van de modale student behoort.
Waarom zou het ook? Je hebt immers de blok om te
studeren en papers te schrijven! Er resten ons op het moment
van publicatie nog twee weken tot het einde van het
semester - en we hopen jullie met deze B-magazine nog een
aantal leuke momenten te bezorgen.
Deze maand brengen we jullie onder meer een interview
met Roderik Six, wiens boek “Vloed” zich in het Leuvense
Camilo Torres afspeelt. Daarnaast trokken we er op uit om te
achterhalen hoe de kantoren van jullie proffen er langs binnen
uitzien, hebben we een hoop absoluut nutteloze weetjes
over Slovenië, en laten we zelfs het woord aan een plaatselijke
Nederlander. Oh jee. We kijken naar kinderboeken en
hun verloedering, Disneyfilms en mannenbladen. Verder
vinden jullie een verslag van Babylons doop, de VRT-taaldag,
een wel heel speciaal perspectief op de ons zo bekende gebouwen
van de Letterencampus, en uiteraard passeert ook
de voorbije feestweek (een aantal maal) de revue. Tot slot
brengen we jullie ook weer poëzie, het vervolg op het kortverhaal,
het Gat, een literaire horoscoop en spelletjes! Zo,
zeg nog eens dat Babylon niet voor jullie zorgt.
Er rest ons niets dan de obligate gelukswensen met de blok
(neen serieus, jullie gaan dat goed doen) en de feesten. Bij
deze. Tot volgend semester!
De B-magaziniers
December
10 - 11 Boekenverkoop 11u@Erasmushuis
11 Openingsavond Literaire Prijs 21u @Praatkamer
12 12/12/12 TD @Odil
16 Toneelbezoek “The Merchant of Venice”
19 Babylon film 20u30@MSI
20 Samsung Rock @Fak Letteren
Februari
17 - 22 Fak Feestweek @Fak Letteren

Babylon Bedenkt
Presespraat
Beste Babyloniërs,
Ik heb nog maar net een column geschreven over het begin van
dit academiejaar of ik voel het einde van het eerste semester al
aankomen … De blokperiode hangt als een donkere wolk in de
lucht, ergens zo in de verte. Verrassend snel komt hij dichterbij,
met een evil laugh als achtergrondmuziekje (“muzak”, laten we
zeggen). Je voelt het aan de sfeer in Leuven. Iedereen loopt er
een beetje meer gestrest bij. Er wordt minder uitgegaan. Als er
al wordt uitgegaan, wordt er beduidend meer gedronken. Links
hoor je iemand trots praten over zijn/haar productieve dag,
rechts hoor je iemand minstens even trots praten over zijn/haar
uitstelgedrag.
Ik moet echter iets bekennen. Stiekem hou ik van de blok-
periode, vooral dan die rond Kerstmis. Ik weet dat menig student
mij zou kunnen lynchen wegens die uitspraak, maar toch is het
zo. Oké, we moeten elke dag urenlang studeren om de meest
interessante – kuch – cursussen erdoor te jagen. We moeten
op relatief korte tijd een grote hoop leerstof herhalen (in het
beste geval is het inderdaad herhalen) om die dan op een paar
examendagen, die altijd te dicht bij elkaar liggen, te kunnen
reproduceren. Die kennis die wij dan zogezegd vergaren, lijkt een
paar helse weken later weer compleet verdwenen uit ons geheugen. Dat geef ik allemaal grif toe.
Wat kan er dan in godsnaam, of in naam van iemand anders, toch zo fijn zijn aan die blokperiode? Wel, denk weer
aan die kleine dingen. Aan de activiteit op Facebook die met minstens tweehonderd procent stijgt wanneer er
geblokt wordt. Aan alle grappige foto’s en idiote conversaties die je daar dan kan aantreffen, zelfgeschreven of niet.
Aan alle koekjes, pralines, tassen warme chocomelk of gummibeertjes die je verorbert tijdens het studeren. (We
moeten onszelf toch belonen?!) Aan de warme dekentjes en truien waarin je jezelf wikkelt terwijl je op je kamertje
zit. Aan de mopjes/tekeningen die vrienden tijdens de lessen in je cursus kribbelden en die je nu opeens opnieuw
ontdekt. Aan de nieuwe aflevering van je favoriete serie die je ’s avonds van jezelf mag kijken. Aan kerstavond met je
familie, met dat lekkere eten en vooral met al die fijne cadeautjes. Aan Nieuwjaar in Leuven (of gewoon thuis), zodat
je toch nog een vorm van sociaal leven hebt tijdens deze blok. Aan de samenvatting die iemand je plots doorstuurt en
die je echt wel kon gebruiken. Aan het deel in de cursus dat je effectief interessant vindt. Aan de drie uur lange pauze
die je jezelf gunt na een examen. Aan dat gevoel van totale opluchting en vrijheid wanneer alles eindelijk gedaan is.
Zeg nu zelf; als je focust op de lichtpuntjes tijdens het studeren, dan zou je bijna denken dat het vanzelf gaat. Ik duim
alvast voor jullie allemaal.
Veel succes met jullie examens! Maar bovenal: een zalig kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar.
Liefs, Tine
Index
3 Presespraat
4 Onderwijs
5 Boekenbeurs
6 - 8 Roderix Six + literaire
fait divers
9 Buitenland: Slovenië
10 - 11 VRT-taaldag
11 - 12 Kortverhaal
13 Poëzie
14 - 15 Bij de proffen op thee
(deel 1)
16 Doopverslag
17 The raging Dutchman
18 Versoftening in de
kindermedia
19 Literaire horoscoop
20 Het leven zoals het is in
rolstoelperspectief
21 Mannen die vrouwen-
boeken haten
22 - 23 Disney: beyond good
and evil
24 - 25 Feestweekperceptie
26 Gat van de B-reld
27 Literaire spelletjes
nr:2 2012-2013 B-Magazine
3

Babylon Bedenkt
Onderwijspraat
Je hoort wel eens iets van onderwijs of studentenvertegenwoordigers. Ze gebruiken moeilijke woorden en spreken in
afkortingen waarvan je nog nooit gehoord hebt. Weinigen weten echter wie juist hun vertegenwoordigers zijn, of wat
deze mensen nu eigenlijk concreet doen. Waarmee kunnen zij ons helpen? Wat houdt onderwijs echt in? Om die vragen
eens op een menselijke manier te beantwoorden, volgt hier een verslag van wat er achter de schermen gebeurt.
Kathleen Lewyllie, Aäron Vanspauwen en Loes Rom zijn dit jaar jullie vertegenwoordigers. (Voor foto’s zie www.kringbabylon.be)
Zij vergaderen elke week op verschillende representatieniveaus om te zorgen dat de studenten van Taal- en
Letterkunde overal vertegenwoordigd zijn. ‘s Maandags worden er binnen het presidium belangrijke punten besproken
om op die manier al een aantal verschillende meningen te horen. Dat is noodzakelijk omdat er vaak maar weinig studenten
op bepaalde vergaderingen mogen zitten om het standpunt van hun richting over te brengen. Een voorbeeld hiervan
is de vraag wat studenten ervan vonden dat 58% diplomapercentage vereist is om op Erasmus te mogen vertrekken. De
meningen zijn in zo’n geval vaak verdeeld. Daardoor moet er veel gediscussieerd worden vooraleer men een standpunt
bereikt waar iedereen zich in kan vinden. Je zou kunnen pleiten voor meer studenten binnen elke vergadering, maar een
kleine groep vergadert natuurlijk makkelijker dan een grote.
4 B-Magazine 2012-2013 nr:2
Om de veertien dagen organiseert LOKO op maandag deelbureau
onderwijs. Daar zitten onderwijsverantwoordelijken van verschillende
kringen samen om universiteitsbrede punten te bespreken.
Dat is nuttig om te horen wat er bij andere faculteiten misloopt
of net goed werkt in verband met bijvoorbeeld het IER, ISP of de
tweejarige master. Als blijkt dat bepaalde problemen in meerdere
faculteiten optreden, kan men samen met LOKO een nota opstellen.
Deze kan onmiddellijk naar een hoger niveau worden gebracht,
waardoor ze dus niet alle facultaire instanties moet doorlopen.
Eveneens tweewekelijks vindt op donderdag een vergadering
plaats van Studentenraad Letteren (StRaaL), waarbij de letterenkringen
onderling overleggen. Iedereen is welkom op deze vergadering.
De voorzitter van StRaaL zorgt dan dat alle bedenkingen bij het faculteitsbestuur terecht komen, waar alles met
onder andere de decaan en de vice-decanen besproken kan worden. Wat daar op tafel komt, wordt dan op zijn beurt weer
op StRaaL besproken. De voorzitter is op die manier een schakel tussen beide vergaderingen.
Dit zijn maar enkele voorbeelden van wat een onderwijsvertegenwoordiger doet, maar uiteraard komt er nog veel meer
bij aan te pas. Als je interesse hebt in onderwijs, zelf graag vertegenwoordiger zou worden of gewoon vragen en/of opmerkingen
hebt, dan ben je hartelijk welkom op onze onderwijsoverlegmomenten.
Voor vragen of bedenkingen die niet tot dan kunnen wachten, mag je natuurlijk ook altijd mailen naar onderwijs@kringbabylon.be
of gewoon een van de vertegenwoordigers aanspreken. Een volledige lijst vind je op www.kringbabylon.be.
DBO: Deelbureau Onderwijs
Dit is een vergadering met alle onderwijsverantwoordelijken van alle kringen van LOKO (Leuvense
Overkoepelende KringOrganisatie). Hier worden heel interessante thema’s als oriëntering, ISP/IERproblemen,
millenniumonderwijs en nog zoveel meer besproken. Als een idee volledig uitgewerkt
is, wordt het op de algemene vergadering van LOKO met alle kringen opnieuw onder de loep
genomen en eventueel goedgekeurd.
Kathleen Lewyllie

Babylon Bezoekt
Boekenbeurs
Als in de herfst de blaadjes beginnen neer te dwarrelen, weet ik dat die langverwachte tijd weer aangebroken is. Dan
opent immers het Prettigste Pretpark Aller Tijden: de Boekenbeurs van Antwerpen. Op een druilerige novemberdag
springt het hele gezin enthousiast in de auto: op naar Antwerpen! Volgens het gps een klein uurtje rijden; maar dat is
buiten de andere literatuurtoeristen gerekend. Op de afrit Antwerp Expo belandt onze auto in het begin van een monsterfile,
zodat het trouwe gps uiteindelijk een uurtje aan de reistijd mag toevoegen. En zelfs nadat de auto eindelijk
veilig geparkeerd is (tegen een aardig prijsje) staat ook aan de toegangsdeur een ellenlange rij te wachten. Zo hoort dat
nu eenmaal in pretparken!
Jeroen Meus, ondertussen
al een vaste waarde op de
Boekenbeurs.
Maar volharding loont, beminde Babyloniërs, want eenmaal
binnen ontvouwt zich voor elke boekenliefhebber het
Land van Melk en Honing! Disneylandgewijs staat er in de
inkomhal een enorm pluchen boek met voetjes, in wiens
binnenste tot ieders teleurstelling een mens verborgen zit.
Komaan, neem gauw een foto of ga hem knuffelen, voor die
troep ettertjes daar je te snel af is!
Het avontuur gaat verder in de eerste hal, waar naast een
sapjesbar, een restaurant, een levensgroot scrabblespel en
een kinderspeeltuin zowaar ook enkele boeken te vinden
zijn. “Waaaa joeng? Zowenen dikken boek! Wieje liejest da
nij?”, roept een (hoogstwaarschijnlijk Antwerps) meisje verbaasd
bij het zien van Het Verdriet van België. Tja… Wij, letter-
kundigen in hart en nieren?
“Waaaa joeng?
Zowenen
dikken boek!
Wieje liejest da nij?”
Herman Brusselmans te midden van alle
media-aandacht. Peter Vandekerckhove,
de auteur van de boeken achter de tv-serie
“Meneer Doktoor” keek werkloos toe.
Op naar de volgende zaal dus. Hier signeert Peter Terrin,
die een paar dagen geleden de AKO-literatuurprijs won
met Post Mortem. Toegegeven, zijn tafeltje is best druk
bevolkt in vergelijking met dat van Erwin Mortier, die in 2009
dezelfde prijs in de wacht sleepte. Het enige wat die te doen
heeft, is sip voor zich uitstaren en van zijn bekertje koffie
slurpen. Maar zelfs Terrins roadies vallen in het niets bij
Brusselmans’ trouwe schare: interviewers, camera- en ge-
luidsmannen, veel vrouwelijke fans en een paar
ramptoeristen.
Astrid Bryans grote broer,
Laurens Nuyens, aka
de Lau!
In deze fantastische Zoo van Antwerpen is het echter het
drukst voor de kooi van de amazing Astrid Bryan. Zwetende
jongens, puberende meiden, mollige grootmoeders,
jengelende kleutermeisjes; iedereen wil een glimp opvangen
van deze zeldzame diersoort. Alhoewel ik sluipwegen
probeer, op dranghekken klauter en me op mijn vaders
schouders laat zetten, toch krijg ik haar niet voor mijn lens.
Oprechte excuses, trouwe kringbladlezers en –lezeressen,
jullie hadden natuurlijk graag een gigantische gesigneerde
foto gehad, om de muren van onze Fak wat op te fleuren,
maar helaas! De enige die ik op de gevoelige plaat kan
vastleggen, is “de Lau”, en dan niet eens in vooraanzicht.
Dat krijg je met topattracties …
Voor de Sergio Herman-achtbaan even verderop staat
eveneens een lange wachtrij, vol huisvrouwen die duidelijk
niet zozeer het nieuwe kookboek, dan wel de kok zelf “een
lekker gerechtje” vinden. Maar niet getreurd, want in dit
pretpark wemelt het van de attracties: wat dacht je van een
relaxerende massage in een van de massagestoelen? Of heb
je zin om aan Jommekes Rad van Fortuin te draaien? Altijd
prijs! (Weliswaar alleen als je die lieve kleine Jommeke een
beetje geld toestopt.)
Langzaamaan wordt het tijd om naar huis te gaan. Met torenhoge
stapels boeken in hun armen wandelen bezoekers de
deur uit. “Ziezo, nu hebben we weer leesvoer voor een tijdje!
Jaja, dit jaar ga ik écht meer lezen!” De boekenindustrie kan
weer een jaartje zorgeloos op haar twee oren slapen. Wedden
dat die dappere strijders volgende herfst met moeite aan
het tweede hoofdstuk van de eerste dikke turf zijn gekomen?
Melanie Hacke
5
nr:2 2012-2013 B-Magazine

Babylon Bevraagt
Auteurs die in de prijzen vallen
‘Zo belangrijk is de mensheid niet’
Vier studenten, een apocalyps en drugs. Dat zijn de basisingrediënten voor “Vloed”,
de debuutroman van Roderik Six. Hij recenseerde voor Focus Knack en Cuttingedge
en zijn kortverhalen werden gepubliceerd in De Brakke Hond en Poëziekrant. Tijdens
een literaire tournee van Behoud de Begeerte pikte niemand minder dan Ilja Leonard
Pfeijffer zijn talent op, en tipte hem bij zijn uitgeverij. Intussen won Six niet alleen de
Bronzen Uil, maar sleepte hij ook een premie van de Prijs Letterkunde van de Provincie
West-Vlaanderen in de wacht. Wij snorden hem zelf ook op, maar dan op de Boekenbeurs,
voor een interview!
B-magazine: Is het mijn verbeelding
of speelt uw roman zich af op een
plek die zeer sterk aan Leuven doet
denken?
Roderik Six: «Dan probeer ik eens
een universele fabel te schrijven ...
(lacht) Neen, je hebt gelijk, er zijn behoorlijk
wat referenties, een dal met
torens en ook de Brusselsestraat zijn
best wel herkenbaar.»
«Ik heb zelf drie jaar in Leuven gestudeerd,
maar op die tijd werkte ik enkel
mijn eerste kandidatuur af. Al die
tijd heb ik in Camilo Torres gezeten, waar het boek zich inderdaad afspeelt. Als schrijver
grijp je altijd terug naar wat je kent, en Torres was gewoon zo misantroop en zo lelijk dat
het bijna voor de hand lag dat ik daarover zou schrijven.»
“Smijt uw tv buiten en blijf van het internet!”
B-magazine: In uw boek schrijft u dat mensen die het weerbericht beluisteren, getuigen
van “een ongepast optimisme, de enige zonde in onze generatie - wij, de geboren
cynici.”
Six: «Ja, toen ik op Torres zat hing er een donkere sfeer en dat paste goed bij de jaren
90. We groeiden op met grunge, cynisme en sarcasme. Ik ben niet de grootste optimist
ter wereld, en ik ben ook niet geneigd om optimistisch over de wereld na te denken. En
eigenlijk heb ik het tout court niet voor de mensheid. Toen ik het boek schreef, had ik
niet echt een boodschap in gedachten, hooguit het idee: “zo belangrijk zijn wij niet.” Als
de mensheid vergaat, dan vergaat de wereld niet.»
«Toen ik het boek net af had, wist ik dat het gevaar liep betrokken te worden in het ecoromangedoe.
Ik wou ten stelligste vermijden dat het een Groen/Ecolo-tintje kreeg. Tot
overmaat van ramp stelde mijn uitgever voor om Kristof Calvo (Groen) een inleiding te
laten schrijven. “No fucking way dat we dat gaan doen”, was mijn antwoord. Ik heb geen
nood aan een preker die komt vertellen dat we minder met de auto moeten rijden, en
ons afval moeten sorteren.»
BAKKEN KRITIEK
B-magazine: Het is mij wel een klein mysterie waarom er niet meer reclame gemaakt
wordt voor uw boek over Leuvense studenten, bij Leuvense studenten. Doet een uitgeverij
daar dan niets mee?
6 B-Magazine 2012-2013 nr:2
Literaire faits
divers
Louis van Dievel heeft met
Hof van Assisen de vijftiende
Knack Hercule Poirotprijs
gewonnen, de prijs
voor de beste Vlaamse misdaadroman.
Hof van Assisen
verhaalt het proces van
een drugshandelaar en exwielrenner
die beschuldigd
wordt van moord.
In het licht van een campagne
van Amnesty International
zat Herman
Brusselmans op de boekenbeurs
te signeren achter
tralies. Amnesty wil op
deze manier benadrukken
dat vrije meningsuiting nog
steeds taboe is in verschillende
landen. Brusselmans
geeft al jaren zijn steun aan
de mensenrechtenorganisatie.
Op maandag 29 oktober
is de 75-jarige schrijver
Bernlef, bekend van de
roman Hersenschimmen,
overleden. Bernlef won
onder meer de Constantijn
Huygensprijs, de AKO Lite-
ratuurprijs en de P.C.
Hooftprijs. Hij was tevens
een van de oprichters van
het tijdschrift Barbarber.
De AKO Literatuurprijs is
dit jaar naar de Vlaamse
schrijver Peter Terrin
gegaan. Deze kreeg de
prijs voor zijn boek Post
Mortem, dat gaat over het
herseninfarct van zijn dochtertje.
Hij was reeds voor
de derde maal voor de prijs
genomineerd.

Babylon Bevraagt Hilary Mantel heeft met
haar historische roman
Bring Up the Bodies voor de
tweede maal de Man Boo-
Six: «Ik had daar een beetje op gehoopt. Mijn droom was om de boekvoorstelling te
doen op het dak van Torres en James Bondgewijs met een helikopter af te dalen. Helaas
bleek dit financieel niet haalbaar.»
«Vroeger trad ik trouwens op in de kelderbar van Torres, samen met Bert Gabriëls. Hij
was mijn vriend, mijn drinkebroer en een literaire fuck. Toen was er minder te doen in
Leuven dan nu, er was geen literaire scène. (denkt na) Maar die was er waarschijnlijk
nergens, op Gent na misschien.»
B-magazine: Heeft u tips voor mensen die nu in hun eigen kelderbar of kot zitten, en
schrijversambities hebben?
Six: «Tips? Smijt uw tv buiten en probeer van het internet af te blijven!»
«Daarnaast zijn er nog de gebruikelijke tips, zoals veel lezen en discipline, maar daar mag
je jezelf niet in forceren. Wat je ook zeker niet mag doen, is afgaan op het oordeel van je
vrienden, die kennen meestal niets van literatuur of willen je ontzien van kritiek.»
«Concreet kan ik ook aanraden om met de hand te schrijven. Dat klinkt niet evident, en
zelfs door mijn generatie word ik daar al vreemd voor bekeken, maar in De Brakke Hond
kun je er de aspiranten uithalen die hun kortverhalen niet met de computer, maar met
de hand geschreven hebben. Die hebben gelabeurd op hun werk.»
“In de jaren 90 groeiden we op met grunge,
sarcasme en cynisme”
B-magazine: In Veto botste ik onlangs op een advertentie voor een cursus creatief
schrijven, hoe zit dat daarmee?
Six: «Ik ben ooit eens gevraagd geweest door Creatief Schrijven, een organisatie die zich
bezighoudt met amateurschrijvers en probeert jong talent op podium te brengen. Maar
om tot mijn punt te komen: volg vooral géén schrijfcursussen. Wat je daar van opsteekt,
is niet noodzakelijk beter dan wat je op eigen initiatief gedaan krijgt. Als je talent of aanleg
hebt, dan begin je gewoon vanzelf te schrijven. Het heeft mij vijftien jaar gekost om te
raken waar ik nu sta. Ik heb bakken slechte kritiek gekregen, afwijzingsbrieven vervloekt,
romans in de vuilbak gesmeten en kortverhalen geëlimineerd. Je gaat constant op je bek,
en dat is op zich al een natuurlijke selectie.»
«In Amerika is dat een volledig ander verhaal natuurlijk, daar organiseert men universitaire
opleidingen Creative writing. Alle groten hebben dat gedaan, maar je krijgt dan ook
les van John Irving, en niet van een mens die een half boek uitgeeft.»
STRANDSTOELTJE
B-magazine: Ook wij zijn de laatsten om te beweren dat lezen niet belangrijk is. Zijn er
specifieke auteurs die je aanraadt?
Six: «Camus heb ik altijd heel graag gelezen, en hij heeft ook een grote indruk op mij
nagelaten. Hij was een betere filosoof en romanschrijver dan Sartre. Daarnaast zeker ook
Bret Easton Ellis, de man achter “American Psycho”. Als het over Vlaamse literatuur gaat,
dan vind ik Paul Mennes een van de beste schrijvers die we gehad hebben, samen met
Peter Verhelst en Peter Terrin.»
B-magazine: Hoe moeilijk is het om innovatief te zijn, als er al zoveel geschreven is?
Six: «Als auteur ben je een beetje bang om later te weten te moeten komen dat wat je
geschreven hebt eigenlijk allesbehalve een “nieuw” idee is. Maar ik mag gerust zijn, het
is al eventjes geleden dat er in Vlaanderen nog een post-apocalyptische roman is verschenen.»
ker Prize gewonnen. Ze is de
eerste vrouw die de presti-
gieuze prijs twee maal weet
te bemachtigen.
Astrid Bryan, die op donderdag
1 november haar
boek Amazing Astrid
signeerde, heeft maar liefst
2000 bezoekers naar de
boekenbeurs gelokt. Die dag
was met zijn 25.910 bezoekers
dan ook meteen de topdag
en verpulverde daarmee
zelfs het dagrecord van 2006.
Er was voor Astrids komst extra
beveiliging voorzien.
Uit de Boekbarometer
2012 van mediashop
eci.be, blijkt dat Vla-
mingen een voorkeur hebben
voor mannelijke auteurs.
Nederlanders daarentegen
lezen liever werk van
vrouwelijke schrijvers. Een
op de drie Vlamingen leest
ook graag op het toilet.
Ondanks de polemiek rond
Koningskwesties, gaat de
verkoop van het boek toch
vlot. In dit boek van journa-
list Frédéric Deborsu wordt
onder andere gesuggereerd
dat Prins Filip een intieme
relatie had met een man en
dat zijn kinderen verwekt zijn
met behulp van IVF. Deborsu
werd door de RTBF een
maand op non-actief gezet
en kreeg een signeerverbod
op de boekenbeurs.
Op 4 november is de 95-jarige
Han Suyin overleden. Deze
schrijfster van Chinees-Belgische
afkomstig was onder
meer bekend van haar roman
A Many-Splendoured
Thing die in 1955 verfilmd
werd.
nr:2 2012-2013 B-Magazine
7

Babylon Bevraagt
8 B-Magazine 2012-2013 nr:2
B-magazine: Wat mij opviel toen ik uw boek las, is dat de
plot goed ineen zit. Heeft u thuis een muur met pinnetjes
en touwtjes?
Six: «Het boek is eigenlijk organisch gegroeid, ik had geen
plan of doel. Ik had voor De Brakke Hond een kortverhaal
geschreven, mijn eerste dat door een literair tijdschrift is
gepubliceerd. Daarna zat ik een beetje verlegen om een
onderwerp, maar in mijn hoofd zat ik met het beeld van
vier mensen die, terwijl het regent, op een strandstoeltje
uitkijken over een ondergelopen dal. Het was mijn idee
om opnieuw een kortverhaal te schrijven, maar plots realiseerde
ik mij dat ik vijftig pagina’s had, wat zelfs voor
een novelle te lang is. Pas door dit boek te schrijven, heb
ik ontdekt hoe een roman ineen zit.»
“Volg vooral géén
schrijfcursussen”
«Het grote probleem met een post-apocalyptische roman is sowieso het einde. Je mogelijkheden
zijn binair. Ofwel gaat iedereen dood, ofwel komt er een deus ex machina en
is iedereen gered. Daar zat ik met een probleem, want ik haat afgewerkte plots.»
«Intussen ben ik begonnen met een nieuwe roman, en ervaar ik opnieuw hetzelfde. Ik
zat gisteravond nog wat met zinnetjes te spelen, formuleringen uit te proberen en dan
merk je op den duur welke richting je wil uitgaan. In mijn onderbewustzijn zal er wel een
zekere structuur aanwezig zijn die ik zelf nog moet ontdekken. Nu zal ik die ontdekking
wel wat proberen te plannen, want anders schrijf je je werkelijk de woestijn in. Als je
jezelf geen referentiepunten geeft, dan kan elke regel die je schrijft ook je laatste zijn.»
B-magazine: Vermoedelijk is dit niet onze laatste zin, maar alvast bedankt voor de
waarschuwing. Sophie Huys
Pagina 14-15
De deur van de nooduitgang knarst open: Joke en Michael.
Die nooduitgang heb ik nooit begrepen. Overal in Torres wijzen de groene pijlen omhoog,
het witte pictogrammannetje spurt ijverig de trappen op. Welke architect bedenkt nu
zoiets? Als er zich in een studentenflat een ramp voordoet, zal het toch wel brand zijn? Al
die Ultra-rokers, slecht onderhouden frietketels, theelichtjes voor de sfeer - het smeekt
gewoon om een vlammenzee. Wie loopt nu naar boven in geval van brand? Alsof daar
een uitgang is, een miraculeuze ontsnappingsroute weg van het vuur, een ladder naar de
hemel.
Dwars tegen alle logica in hebben de architecten wel gelijk gekregen. Hun concept -
een aartslelijk, deprimerend studentenhuis van vier verdiepingen hoog, boven op een
berg - verdient in de huidige omstandigheden wel een prijs voor meest vooruitziende
ontwerp. Ze zullen het ongetwijfeld vieren in hun ondergelopen kantoren vol ronddrij-
vende designmeubels.
Pagina 57-58
Het smaakte naar niets. Warme lucht. De prikkel van heel lichte tabak, waardoor ik even
moest kuchen. Nina rookte zwijgend met me mee, zonder enig zichtbaar genot, alsof ze
een opdracht uitvoerde die haar koud liet. Toen ik de peuk ontgoocheld in een leeg blik
dropte, bood ze me onmiddelijk een nieuwe aan, die ze al had aangestoken. Ik aarzelde.
‘Niet stoppen. Het komt wel.’
‘Maar wat gebeurt er dan precies?’ Ik probeerde de angst in mijn stem te verdoezelen.
‘Dat zul je wel zien. Ik kan het niet uitleggen. Je moet het meemaken. Wees niet bang.
Ik ben bij je.’ Haar woorden dwarrelden van het plafond. Ze waren ontroerend, alsof je
plots een vlinder op je hand ontdekt.
De Vlaamse auteur en journalist
David Van Reybrouck
heeft de Franse Médicisprijs
en de Duitse NDR Kultur Sachbuchpreis
gewonnen voor zijn
boek Congo. Een geschiede-
nis. Hij wist met dit boek
eerder al de Jan Greshoffprijs,
de Libris Geschiedenis Prijs en
zelfs de AKO Literatuurprijs in
de wacht te slepen.
De Kortrijkse dichter Luuk
Gruwez maakt met zijn
dichtbundel Wijvenheide als
enige Vlaming kans op de VSB
Poëzieprijs 2013. Aan deze
prijs, die jaarlijks de beste
dichtbundel van het voorafgaande
jaar bekroont, hang
een prijskaartje van 25.000
euro.
Jérôme Ferrari heeft met zijn
roman Le sermon sur la chute
de Rome de Prix Goncourt
2012 gewonnen, de belang-
rijkste literaire prijs in Frankrijk.
De Franse president François
Hollande sloot zijn gelukwensen
aan de herkozen
Amerikaanse president
Obama af met de woorden
“friendly, François Hollande”.
Een iets te letterlijke vertaling
van de begroetingsformule
amicalement. Ook Hollandes
voorganger Sarkozy maakte
ooit een gelijkaardige fout:
hij excuseerde zich voor het
slechte weer door “sorry for
the time” te zeggen.
Schrijfster Louise Erdrich
heeft de Amerikaanse National
Book Award voor fictie
gewonnen. Ze kreeg de prijs
voor haar boek The Round
House.
(SPOILERS)
En volgens de Sint - toch
ook een belangrijke fictieve
figuur - zijn er geen stoute
kindjes dit jaar ...
Anke Van Roy

Babylon Bezoekt
Opscheppen in de Fak voor dummies:
Alles wat u wilde weten over Slovenië
Zo’n 100 landen in deze wereld zijn kleiner dan ons Belgenlandje. Naast Luxemburg, Transnistrië en Micronesia, past
ook Slovenië in dat rijtje. Het land telt 2 miljoen inwoners, de hoofdstad is Ljubljana en ik ben er een officiële immigrant.
Een artikel schrijven over hoe fantastisch het hier is, zou geen knaller zijn voor B-magazine. U zou waarschijnlijk
niet eens de moeite doen om mijn tekst uit te zitten, want wat interesseert het u, mijn niet-Facebookvriend, waarom ik
naar hier ben vertrokken. Daarom som ik gewoon wat handige wist-je-datjes op en als u geprikkeld bent en naar meer
informatie verlangt, dan leest u gerust verder.
Wist je dat…
• Slovenië (sinds kort) de volle 4 snelwegen heeft? Meer
heeft de republiek niet nodig om je rond te gidsen door zijn
enorme concentratie troeven en bezienswaardigheden. Op
één dag kun je een duik nemen in de Adriatische Zee, een
museum bezoeken in Ljubljana, de benen strekken in de
Alpen, je wassen onder een waterval en de zon zien verdwijnen
in een van 321 prachtige meren. Ben je deze parel
van Europa even beu? Geen probleem: je staat binnen 2
uur in Venetië of Zagreb, Budapest of Wenen.
• Het land eruit ziet als een kip? Italië is een laars, Corsica
en Sardinië vormen een kaars, … Rare vormen moeten iets
inherents zijn aan de landen van het Mare Nostrum. Als
Slovenen aan elkaar uitleggen waar ze wonen, verwijzen ze
meestal naar het lichaamsdeel waarin hun gemeente ligt.
• Op 31 oktober Reformatiedag wordt gevierd, hoewel
slechts 1% van de bevolking protestants is? De Slovenen
hebben tijdens de contrareformatie zeer bloedig gehandeld
en gunnen de protestanten daarom uit schuldgevoel
hun feestdag. Hoe zou u zelf zijn als u de keuze had tussen
een dag gaan werken of een extra dagje uitslapen met een
gerust geweten?
• De onafhankelijkheidsverklaring de aanzet was tot de
epische Tiendaagse Oorlog? Op dag negen verhinderden
de Slovenen enkele Joegoslavische hulpregimenten het
land binnen te dringen en stalen ze een helikopter. Daarop
gaven de Joegoslaven zich over en in 1991 werd Slovenië
onafhankelijk. Die helikopter hebben ze trouwens braaf
teruggegeven na de oorlog.
• Het muntstuk van 10 cent liegt? Barcelona had Gaudi,
Ljubljana Jože Plečnik. Als er iets van belang gebouwd is in
de hoofdstad, dan zit hij erachter. De architect had plannen
getekend om het kasteel van Ljubljana te renoveren
en er het parlementsgebouw van te maken. De Slovenen
waren er helemaal weg van en zetten dit ontwerp op hun
muntstuk. Geldgebrek heeft er echter voor gezorgd dat de
uitvoering nooit is doorgegaan, waardoor er nu een fictief
monument op het muntstuk staat.
• Het volkslied de vorm heeft van een wijnglas? France
Prešeren is de nationale held van de Slovenen. Zijn ge-
dicht Zdravljica (vrij vertaald: ‘Prosit’) is het enige Europese
volkslied dat over vriendschap met buren handelt. Dat heeft
zonder twijfel te maken met de turbulente geschiedenis
van Slovenië als vrije, bezette en Joegoslavische staat. Door
dit verleden biedt het nu een thuis aan Slovenen en minderheidsgroepen
van Hongaren, Italianen en Kroaten.
• Het Sloveens nog steeds de dualis gebruikt. Wij linguïsten
hebben een zwak voor taalrariteitjes en het Sloveens zit er
vol van. De Slovenen zijn verdomd trots op hun dualis en als
je ze vertelt dat die vorm in Germaanse talen al zo’n 1500
jaar is uitgestorven, dan tonen ze een oprecht medelijden
met ons. Evolutie is niet voor iedereen weggelegd.
• De universiteit hier volledig gratis is? Meer nog, de overheid
subsidieert restaurants én geeft kortingsbonnen aan
de studenten. Bijna elk restaurant is zo een studenten-
restaurant geworden. Geen alma- of koteten hier: het is
goedkoper om een driegangenmenu te eten in een chic
restaurant (ongeveer €3,00) dan zelf te koken.
Kevin Van den Bergh
nr:2 2012-2013 B-Magazine
9

Babylon Bezoekt
Pieter Embrechts en ander lekkers
Babylon bezocht de VRT-Taaldag
De VRT-Taaldag … Klinkt als iets waar we als taal- en
letterkundestudenten intrinsiek in geïnteresseerd zouden
moeten zijn, toch? Nochtans was het niet zo makkelijk
om studenten te motiveren om mee te gaan. En dat nog
wel nadat ik Ruud Hendrickx, dé taaladviseur himself,
via mail had getrotseerd. Toegegeven, de naam “VRT-
Taaldag” is misschien een beetje ongelukkig gekozen.
Het klinkt als een bijeenkomst van een of andere jeugdbeweging
van taalnerds die de hele dag een beetje vitten
over de taalnorm. Aan de andere kant geeft het ook gewoon
de essentie weer: het is een dag over taal. In tegen-
stelling tot hoe het misschien klinkt, is dat weldegelijk heel
interessant.
Ze weten bij de VRT en de Nederlandse Taalunie natuurlijk
van aanpakken. De omkadering alleen is al genoeg om er
een geslaagd event van te maken. Voor en na de eigen-
lijke taaldag was er gratis drank à volonté en ook de honge-
rige buiken werden niet vergeten. Eerst kregen we minikoffiekoekjes,
nadien het soort hapjes waarvoor we onze
schaamte graag opzij zetten en de ober achterna liepen.
Natuurlijk zijn we niet zo oppervlakkig dat dat het enige was
dat ons interesseerde; er werd ook echt over taal gepraat.
Het thema van dit jaar was Slot of sleutel: taal als toegang
tot cultuur. Men probeerde gaandeweg een antwoord te
formuleren op de volgende hoofdvraag: kun je deelnemen
aan de cultuur van een taalgebied als je de taal nauwe-
lijks of niet kent? Als uitbreiding vroeg men zich ook af of
de omroep toegankelijk genoeg is voor mensen met een
beperking. Dat gebeurde naar goede gewoonte met een
flinke dosis humor. Dat onze taal en cultuur niet altijd doorzichtig
zijn, werd ons meteen duidelijk gemaakt aan de
hand van een amusant filmpje uit het project Fans of Flanders.
Daarin bracht Chris Dusauchoit onder andere de verschillende
gebruiken van “allez” aan de man (en dat zijn er
véél, wat is intonatie toch een geschenk). Door middel van
deze beelden confronteerde ook Gert Winckelmans ons
met het feit dat praten in een lift in Vlaanderen echt not
done is. Het project had uiteindelijk geen enkele moeite om
extra fans te veroveren met die compilatie.
Een onbedoeld ingewikkeld gesprek tussen Marcel Vanthilt
en een Brit die al 40 jaar in België woont, onderstreepte
zeer passend dat het Vlaams echt geen makkelijke taal is.
Het is overigens best ironisch dat de presentatie van zo’n
dag in handen was van Marcel Vanthilt. Dan heb ik het er
niet alleen over dat de man met de beste wil van de wereld
nooit zijn afkomst zal kunnen verbergen. Hij gooit namelijk
10 B-Magazine 2012-2013 nr:2
ook ongegeneerd tussentaalwoorden als “effe” tussen al
dat Algemeen Nederlands. Soit, Kleur en verstaanbaarheid
van de omroeptaal was het onderwerp van vorig jaar, dus
genoeg geleuterd daarover.
De taaldag is logischerwijs ook educatief en is daarom de
ideale gelegenheid om het concept luistertaal te introduceren.
Luistertaal is tegenwoordig een populair verschijnsel:
we spreken niet noodzakelijk perfect Duits, Frans of
Engels, maar we begrijpen het wel. Dus met de juiste dosis
handgebaren en andere vormen van non-verbale communicatie
kan iedereen Nederlands verstaan, zo redeneert
men. Jeroen Meus werd er dus bijgesleurd om in een speciale
aflevering van Dagelijkse Kost de daad bij het woord te
voegen. Overigens was het een grote teleurstelling dat het
over een opgenomen filmpje ging en Jeroen dus niet lichamelijk
aanwezig was. Het overmatig gebruik van gebaren
en uitbeeldingen dat volgde, oogde een beetje lachwekkend.
Toen het experiment echter door een Zweedse kok
herhaald werd, kregen we zowaar het gevoel dat we het
gerecht zelf net zo lekker zouden kunnen bereiden. Luistertaal
zou zich over enkele jaren zomaar eens een weg naar
de cursussen van onze opvolgers kunnen banen, they’re on
to something!
Waar we allemaal heel erg op zaten te wachten, waren de
voorproefjes uit het nieuwe seizoen van Man Over Woord.
De fragmenten beloofden meteen veel goeds voor het nieuwe
seizoen. We kregen een antwoord op een vraag die ons
allemaal vast al wel eens heeft beziggehouden: hoe klinkt
het Nederlands eigenlijk voor iemand die het niet verstaat?
Op een paar ondervraagden na die vonden dat onze taal
zacht en romantisch klinkt, leek de meerderheid er echter
agressiviteit en hardheid in te horen. En toch zijn er mensen
die voor de liefde vrijwillig onze taal leren spreken, zo zien
we in het tweede fragment. Het blijkt daarbij heel be-
langrijk om te focussen op de klanken, vooral de “u”, want

Babylon Bezoekt Babylon Beschrijft
zeg nu zelf: het verschil tussen de “huur” of de “hoer”
betalen is in werkelijkheid behoorlijk groot.
Wat mensen met een auditieve of visuele beperking betreft,
zijn er grote vorderingen. Niet alleen is er voor doven
en slechthorenden ondertiteling bij de meeste programma’s,
binnenkort zal het journaal ook uitgezonden worden
met een doventolk. Voor blinden en slechtzienden is er dan
weer een project rond audiobegeleiding opgestart, het best
te benoemen als een soort audioboek van een tv-programma.
Pas wanneer we een fragment van Witse met audiobegeleiding
te zien krijgen, beseffen we dat er anders wel heel
veel verloren gaat, of op een verkeerde manier overkomt.
Je zou tijdens de scène waarin Witse een hartaanval krijgt
maar eens foutief uit het gekreun afleiden dat het over een
seksscène gaat!
“Oef, Taal- en Letterkunde is
toch maatschappelijk relevant.”
Met zo’n drukke planning kwam de organisatie naar goede
gewoonte weer in tijdsnood. Een debat tussen o.a. de
baas van het NOS-journaal, Patrick De Witte (aka pdw) en
Ruud Hendrickx over de vernieuwing van het NOS-journaal
werd zo afgebroken voor het echt interessant kon worden.
Pdw had namelijk nog wel wat meer aan te merken op de
“hippe” nieuwe stijl.
Ten slotte werd voor de tweede keer de Grote Prijs Jan
Wauters uitgereikt. Even een reminder: Jan Wauters
was een sportjournalist die, zoals het een sportjournalist
betaamt, vooral bekend was om zijn eigen stijl en zijn grote
zorg voor taal. Deze prijs beloont dus vanzelfsprekend iemand
die uitblinkt in het gebruik van het Nederlands. Alleen
jammer dat we, met uitzondering van Ruth Joos, nog
nooit van de genomineerden gehoord hadden. Zo zie je
maar dat een studie Taal- en Letterkunde toch nog een prijs
kan opleveren, met als extraatje een boek vol ter plaatse
vervaardigde portretten van Herr Seele.
Dat was misschien wel het leukste aan de taaldag: taal werd
een hele dag lang volledig naar waarde geschat, we kregen
het gevoel dat we met talen toch nog ergens kunnen komen.
Een herinnering aan het feit dat onze opleiding weldegelijk
maatschappelijk relevant is. Tegenstrijdig genoeg hebben
we tussen al die taalgerelateerde dingen toch een ander
hoogtepunt gevonden. Unaniem vielen we ei zo na in zwijm
voor Pieter Embrechts. Hij kwam niet alleen over Man Over
Woord spreken, maar liet ons ook genieten van zijn steeds
weer overdonderend muzikaal talent. Een (echte) foto
kregen we door de slechte timing van het Brussels openbaar
vervoer jammer genoeg niet, maar daar blijven we op
hopen. Als wij ooit voor Humo een favoriete one-nightstand
moeten kiezen, weten we wel wie het wordt.
Aline Smedts
Lang kortverhaal
Babylon schrijft. Vaak. Veel. Graag. Onze Man in het veld
nam het plan op om op een epische literaire queeste te
vertrekken. Elke editie presenteert hij jullie de volgende
stap, het volgende hoofdstuk in zijn Verhaal. Deze maand:
deel twee.
Soms krijgt hij honger als
hij eet
De Betreurde nam zo’n vijftien jaar geleden een laatste hete
douche in zijn ouderlijk huis. Maar het afvoerputje daar zat
altijd vol met mijmeringen en zwoele dromen. “Wanneer
ga je eindelijk eens zin voor verantwoordelijkheid kweken,
zoon?” Moeder Giselle stierf onbegripvol, verbitterd en
teleurgesteld. Haar laatste woorden echoden als een mantra
door zijn hoofd en ontketenden een ongeziene razernij in
zijn anders zo serene persoon. Zijn onderontwikkelde frontaalkwab
werd hem kwalijk genomen en hij was des te meer
vastberaden te vluchten van de werkelijkheid. Hij trachtte
zijn woede en verdriet om te zetten in iets positiefs, haalde
de fata morgana’s uit de lucht en sleurde ze in zijn leven,
door op de eerste bus te stappen weg van de dorpse kritiek
op zoek naar het onbeloofde land. De eerste maanden
van zijn omzwervingen hield hij contact met zijn vader,
uit respect en op uitdrukkelijk verzoek van die laatste. Zo
stuurde hij een postkaart net voor hij aan een grenscontrole
in Zwitserland werd opgepakt wegens bezit van
fencyclidine, ofte PCP, een hallucinogeen verdovingsmiddel
dat populair was als psychedelische drug. De postkaart
kwam samen met een haastig geschreven brief, gezien
de vlekken en het onduidelijke handschrift waarschijnlijk
neergepend onder invloed van datzelfde angel dust.
“Maar het afvoerputje daar zat altijd
vol met mijmeringen en zwoele
dromen.“
“Het spreekwoord het verstand komt met de jaren heb ik
reeds lang geleden in onze verroeste Kenwood gegooid,
samen met andere dergelijke beweringen die ons altijd maar
een gematigde carpe diem-levensstijl willen aannaaien. Die
stukgereten kerktorenwijsheid zou op haar beurt niet eens
aan de lelijkste honden gevoerd mogen worden, opdat ze
niet het laatste greintje zelfrespect en alle levenslust zouden
laten varen. Want oh wat een lust om te leven heb ik! Maar
een negatief van de afdruk van dergelijke op het eerste zicht
onschadelijke uitspraken ligt achter elke hoek op de loer om
zich aan je vast te klampen en tegen je been aan te schuren
op de meest ongepaste momenten. Af, jij vuiligheid, af!
Maar als een mossel aan zijn schelp verankeren ze zich aan
de onwetende massa om deze van binnenuit te verteren tot
in alle bitternis. Die mossel heb ik gekookt. In het hete water
van mijn laatste stortbad thuis liet hij los, verschrompeld en
smakeloos. Het heeft krachten gevergd, maar het lossen van
nr:2 2012-2013 B-Magazine
11

Babylon Beschrijft
die mossel liet mij toe zalmgewijs de stroom tegemoet te
gaan. Ik zit in een fase waarin ik in volle geweten een moord
zou plegen voor een mediterrane visschotel, maar dit terzijde.
Als er dan toch iets is wat ik na al die tijd hier op onze
blauwe planeet heb geleerd, is het wel dat er zoveel is waar
ik absoluut niets van af weet. En ik wil niet weten. Ik wil
leven. Waar zou ik me dan ook zorgen om moeten maken?
Ik hoop dat het thuis goed gaat,
Je zoon.”
De Zwitserse douane kon dan wel niet lachen om zijn
frontaalkwab-perikelen, hij verloor er de moed niet bij en
een vaderlijke borgsom later was hij weer op vrije voeten,
waanzinniger dan ooit. De method in zijn madness was ver
zoek. Vierentwintig uren, dag noch nacht volstonden om
zijn levenslust te botvieren op alles wat zijn pad kruiste.
“Zijn gepassioneerde ziel werd
op het ritme van een grootstad
meegesleurd “
Geld had hij amper. Zijn wilskracht, charmes en vlotte
meertalige tong brachten hem naar alle uithoeken van het
continent, onrustig dobberend op zoek naar de boei in zijn
haven. Een gelijkaardige welgevormde boei hield hem even
op in Marseille, waar verteld werd dat hij er een vurige
romance op nahield met een Nieuw-Zeelandse rugzak-
toeriste die voor hem bezweek nog voor ze een halve
fles rum hadden gedeeld. Het was slechts een doortocht,
een oponthoud in zijn dwalingen. Op verscheidene plaatsen
hield hij er na verloop van tijd dan ook een Juliet,
een Héloïse, een Isolde, een Dulcinea, een Eurydice, een
Celestina, een Guinevere, een Cleopatra, een Helena, een
Josephine, een Penelope, een Francesca, een Emma en andere
Laura’s op na. Ieder van hen beminde hij oprecht, maar
niemand sloeg erin hem te strikken. Het was niet zozeer
uit vrees voor een verbintenis dat hij zich losrukte uit de
erotische omknelling van deze schoonheden, maar eerder
vanwege een diepgewortelde verlatingsangst. Hij was er als
de dood voor om achtergelaten te worden. Hij sloop dan
met spijt in het hart ook altijd zelf als eerste uit het bed om
op onzedelijke uren zijn reis verder te zetten, na een laatste
kusje op het voorhoofd van zijn slapende geliefden. Zijn
gepassioneerde ziel werd op het ritme van een grootstad
meegesleurd in stroomversnellingen waar hij zelf niet de minste
controle over had. Hij beminde vurig en schreef talloze
sonnetten en liefdesbrieven gericht aan allen en niemand.
Een exemplaar van zo’n liefdesbrief werd mij toegestuurd
door een kennis die op reis in Firenze het vergeelde papier
had aangetroffen, mooi omkaderd aan de wand van een
herberg. De waard had deze brief gevonden in een kamer
en moet er zo door geraakt zijn geweest dat hij hem een
plaats gaf in de eetzaal voor de gasten om te bewonderen.
Die kennis was eveneens ontroerd door de oprechtheid van
de liefdesverklaring zodat hij de inhoud ervan gekopieerd
12 B-Magazine 2012-2013 nr:2
had. Toen het later duidelijk werd dat de initialen overeenkwamen
met die van de Betreurde, waarvan bekend was
geraakt dat hij dergelijke sporen naliet op zijn pad, heb ik
dan ook meteen gesolliciteerd naar deze brief. Ik brand
dan ook van ongeduld om zijn inhoud vrij te geven. Ook
al kanaliseerde hij zijn liefde niet op een enkel individu, hij
liep in ieder geval over van hartstocht. Maar deze passie
brandde als een witwaarde op zijn netvlies en verblindde
hem dusdanig dat deze respectabele vrouwen hun uniciteit
verloren als letters in een bord soep. Het is bewonderenswaardig
hoe hij elke keer weer vanuit zijn diepste
zieleroerselen gaf om hen waarvan hij wist dat hij ze tot
zijn eigen treurnis op een dag ging verlaten. Er bestaan
immers mensen van zulke melancholische aard dat zij nu
en dan zichzelf kwellen of laten kwellen, om door het louterend
proces van zelfbevesting dat volgt op het zelfverwijt
weer met een zuivere en rijkere geest op pad te gaan.
Een andere postkaart bereikte het thuisfront, uit Bratislava
deze keer. De bijgevoegde brieven werden schaarser, maar
af en toe liet hij weer een typerende anekdote na in de aard
van de volgende: Men verweet mij onlangs een egoïst te
zijn. Ego, ik, met een -isme erachter geplakt, is een eigenaardig
begrip dat de radertjes in mijn klokkenwerk deed spinnen.
Zo ben ik er immers van overtuigd dat onbaatzuchtigheid,
of altruïsme zoals eerst geformuleerd door “positivist”
Auguste Comte in de negentiende eeuw, gewoonweg niet
bestaat. Ik leef niemand anders’ leven.
“Als op koude winteravonden de
eenzaamheid een zwarte deken
legde over het kalende hoofd van de
oude man, ging deze vaak zitten aan
de werktafel van zijn zoon.”
Zijn vader verslikte zich naar eigen zeggen niet meer in
zijn erwtensoep bij het lezen van dergelijke uitspattingen.
Hij bewonderde de foto van het kasteel op de ommezijde
van het kaartje en gaf hem een plaatsje naast de overige
Europese monumenten op een prikbord in de keuken. Als
op koude winteravonden de eenzaamheid een zwarte deken
legde over het kalende hoofd van de oude man, ging
deze vaak zitten aan de werktafel van zijn zoon. Zo vond
hij daar een paar zwartgallige Engelstalige verzen die dateerden
van na het overlijden van de vrouw des huizes.
“Tables turn/ and plants do grow / but nothing comes of
what I sow / No flying deer / No cheerful dance / No crying
monkeys / Nor sweet romance”. En iets verder las hij “As I
wander on / Through valleys deep / I climb wet river banks
/ Which seem but little steep /And everyone Is moving on /
Everyone has been set free/ Everyone___ but me.”
Jasper Vanhaelemeesch

Babylon Beschrijft
Echo’s
Gedachten botsend tegen muren
uren starend in de koude
oude stof laait in me op
Twijfels in mijn hoofd herken ik
kén ik echter wel mezelf?
Voortdurend turend
Bedenkend denkend
“Ik ben niets”
“‘k ben iets?”
“Beniets”
Michael Bauwens
Kijk naar mij ik ben speciaal
de tram
Langs pleinen en kerken worden zij gevoerd
doortastend door drukte
met luid bravour
muziek in de oren
gedachten ver
blik strak op oneindig
voor even weg
Zo zitten ze daar toch één keer
samen op dezelfde lijn
op het juiste spoor
Morien Raeymakers
ik wil u inhaleren ik wil u proeven in mijn hoofd mijn ledematen mijn kleinste vingertopje
puur en zuiver
meer wil ik geef me meer met ruimte op overschot
of nee beter nog
nog beter zelfs
laat me stikken in mijn gal mijn vervuilde lucht
mijn lieve claustrofobie,
ik wil u inhaleren
Anne Servaes
Papillons
Je vous regarde et
soudain, plus vite bat mon cœur.
Oh, comme j’aimerais rêver dans
tes bras, comme des
tours qui me protègent.
Tes doigts caressent mon visage.
prudent.
Comme je suis une
poupée porcelaine.
Alors, je ne pourrais plus te quitter,
Il y a trop de papillons
Mais écoute : je t’aime avec tout mon cœur
Josien Segers
nr:2 2012-2013 B-Magazine
13

Babylon Bezoekt
Kantoorverhoor (deel 1)
Elke letterenstudent hang wel eens rond in het Erasmushuis. Om langs te gaan bij de cudi van Babylon, om een groepswerk
te maken in de cafetaria, om te studeren in de bib of gewoon om in de paarse zeteltjes te hangen. Je zou dus kunnen
zeggen dat het een soort tweede thuis is voor ons. Maar meer nog dan voor de studenten, is dat zeker waar voor
de monitoren en proffen. Die hebben er namelijk elk hun eigen stekje. Wie weet welke geheimen er allemaal achter de
wanden van het Erasmushuis schuilen! Wel, wij weten het, want we gingen bij de proffen op visite voor een verhoor
over de inrichting van hun kantoor.
14 B-Magazine 2012-2013 nr:2
Al wonen ze er nog niet zo lang als de proffen, toch zijn de schuilplaatsen
van de monitoren altijd heuse musea. Daarin is het kantoor van Mon
geen uitzondering. Zoals van een classicus te verwachten is, treffen we er
een hele collectie antieke spulletjes aan. Een uitzondering daarop zijn twee
wereldbollen die dienst doen als boekensteun; ze lijken zo uit een antiquariaat
te komen, maar zijn eigenlijk gloednieuw. Ook het bronzen uiltje dat
trouw de wacht houdt naast Mons boekencollectie is een replica, gekocht
tijdens een reis naar Griekenland.
De drie bruin geworden boeken op het bureau zijn wel degelijk echt. Mon
verzamelt oude drukken, en kreeg deze 17e-eeuwse exemplaren van
zijn oud-leraar Latijn. Het eerste boek bevat de originele teksten van de
Romeinse komedieschrijver Plautus, in de overige twee staat de vertaling.
Naast de drie topstukken staat een iets jonger boek, al zijn de bladzijden
ondertussen ook vergeeld. Deze De Witte kocht Mon ooit op een veiling van
Babylon, en wel omdat Ernest Claes familie van hem was. Het boek is zelfs ooit van Marcel De Smet, de vroegere hoofdbibliothecaris
van Letteren, geweest.
Een volgend stuk dat ons opvalt, is een bierflesje, mooi gepresenteerd
op een houten staander. Als contactpersoon voor de Latijnse infodag
zocht Mon iets om het “saaie” Latijn te linken aan het vrolijke studentenleven:
zo vond hij het flesje Hopus-bier, waarbij de brouwerij het
houten bord meegaf als promotiemateriaal. Nu heeft (monitor) Katrien
het bord volgeplakt met dinosaurus-stickers, omdat ze weet dat Mon
vroeger gek was van deze prehistorische beestjes.
Op de hoek van het bureau staat een plant die verdacht veel weg heeft
van een cannabisplant, al verzekert Mon ons meteen dat het een andere
soort is. Jammer, anders hadden we deze B-magazine kunnen verrijken
met een straf feitje! Een verjaardagscadeau, en “een goei plant, want
ze kan ertegen als ik ze soms vergeet water te geven”, aldus Mon. In de
bloempot ernaast huist een vetplantje, maar door de verschrompelde
blaadjes is dat nog moeilijk te zien. Een paar keer per jaar houden de
monitoren Trivial Time, naar het goede voorbeeld van de werknemers
in de tv-serie Het Eiland. De winnaar van de avond krijgt het fantastische
vetplantje als trofee, en organiseert de volgende Trivial Time.
Wanneer we bij professor Bru binnenwandelen, is het eerste wat ons
opvalt in zijn kantoor – of pigeon hole, zoals hij de werkkamers in het
Erasmushuis zelf schertsend noemt – de grote kleurrijke poster op de
zijmuur. Het blijkt een reproductie van een schilderij van Pierre Alechinsky
te zijn, waarop “En avant, y a pas d’avance!” te lezen staat. Deze
spreuk betekent zoveel als “In de toekomst is geen vooruitgang” en zou
volgens de professor het motto van elke taal- en letterkundestudent moeten zijn. Immers, wij boekengekken hebben
onze twee teerbeminde talen niet gekozen vanwege de werkzekerheid of de gigantische lonen, maar omdat we door het
taalbeest gebeten zijn. Hup Babylon!

Babylon Bezoekt
Aan de muur achter het bureau, dicht bij de professor, zijn twee kindertekeningen geprikt. Op de ene staat een schattig
blond jongetje getekend, een zelfportret van Bru’s nu negenjarig zoontje. De andere, van zijn dochtertje, stelt een meisje
met vrolijke paardenstaartjes voor. Zij gaat nog naar de kleuterklas, maar “tekent al lang geen kikvorsjes meer”. Erg knap,
want zeg nu zelf, waar vind je een vijfjarige die géén lilliputtertjes
met reuzenhoofden op papier tovert?
Het kantoor bevindt zich aan de achterkant van het Erasmushuis,
zodat je door het raam een schitterend uitzicht
hebt over Leuven, met de klokkentoren van de Centrale
Bibliotheek in het midden. En toch, de muziek die de
beiaard elke middag door de stad laat weergalmen, vindt
professor Bru “tenenkrullend”.
Professor De Geest daarentegen is een grote fan van de
beiaard en zet dan ook elke middag tussen 13.00 en 14.00
uur zijn ramen open voor maximaal genot. Maar dat is niet
hetgeen mij het meeste is bijgebleven van ons gesprek.
Om zijn kantoor te beschrijven, heb je maar één woord
nodig: boeken. Overal waar je kijkt, staat of ligt of hangt
wel een boek. Aangezien zijn stapels boeken groeien als
planten, heeft De Geest geen behoefte aan echte planten.
“Planten gaan alleen maar dood”, en daarmee is het laatste woord daar dan ook over gezegd. Het kantoor van De Geest is
naar eigen zeggen gestructureerd zoals zijn hersenen. Wat ik daaruit afleid, is dat er in zijn hoofd een grote chaos heerst.
Maar nee, er blijkt weldegelijk method in deze madness te zitten. Al is die voor het blote oog misschien niet zichtbaar.
Professor De Geest weet zelf goed genoeg dat hij met zijn kantoor de “gekke professorstatus” die hij reeds aan zijn kapsel
te danken heeft, nogmaals bevestigt. Hij lijkt dit dan ook eerder toe te juichen dan de kop in te willen drukken. Wanneer
iemand zijn kantoor betreed na de jaarlijkse opruimbeurt, is er dan ook steevast teleurstelling op het gezicht te lezen. Dit
bureel heeft een reputatie hoog te houden, en opruimen is daar nefast voor. Dat er een bibliofiel in deze kamer huist,
moet en zal geweten zijn.
De Geest blijkt al van jongs af aan boeken te verzamelen – van toen hij nog maar veertien jaar oud was om precies te zijn.
Nog geen tiende van al die boeken is op dit kantoor te vinden. Wanneer we naar een exact aantal vragen, kunnen we als
antwoord enkel een schatting verwachten. Een eerste spontane gok levert ons het getal drieduizend op. De Geest meent
drieduizend dichtbundels te hebben, andere boeken niet meegerekend dus. Maar even later zegt hij dat het er even goed
vijfduizend kunnen zijn. Hij beweert ook alles te hebben gelezen én zelf te hebben betaald. Op de vraag hoeveel geld daar
in is gekropen, krijgen we geen antwoord. Wel verteld de professor ons dat hij gemiddeld tien boeken per week koopt, en
dat hij boeken voor minder dan tien euro niet laat liggen. Reken dus zelf maar even uit. (10 boeken x 10 euro x 52 weken
x 41 jaar = … zeer indrukwekkend!) Als een boek van op zijn verlanglijstje meer dan honderd euro kost, zal De Geest toch
twee keer nadenken voordat hij zijn geld bovenhaalt. Maar hij geeft ook toe enkele exemplaren te hebben waarvoor hij
meer dan duizend euro heeft neergeteld, zoals bijvoorbeeld Bezette Stad van Van Ostaijen. Elke letterenstudent zou volgens
hem minstens honderd boeken in zijn boekenkast moeten hebben staan pronken. (Ik ben na ons gesprek dan ook
meteen een nieuwe voorraad gaan inslaan!) “Want door te lezen kunnen wij de wereld verbeteren”, aldus de professor.
Op het eerste gezicht lijken er geen persoonlijke spullen op dit kantoor te staan (cf. kindertekeningen bij Bru), maar volgens
De Geest zelf is niets minder waar. Elk boek is voor hem namelijk persoonlijk. Hij heeft er dan ook psychologisch veel
moeite mee om boeken weg te doen, aangezien elk boek een stukje van hemzelf is.
Het enige dat niet meteen thuis lijkt te horen in dit boekenparadijs, is de knuffel van een pokémon die op zijn kast staat.
Deze Gengar – ja, ik heb zijn naam ontdekt door “paarse pokémon” in te geven op Google – blijkt een cadeau te zijn van
een jongere collega, en zou een uitdrukking van de professors temperament moeten zijn. Wat dat mag betekenen, laat
ik je zelf concluderen, maar hier alvast wat informatie over de Gengar, gevonden op een soort Wikipedia-pagina voor
Pokémon:
Gengar are very mischievous, and at times, malicious. They enjoy playing practical jokes, such as pretending to be one’s
shadow, then behaving erratically. When the quarry notices, the Gengar takes delight in its victim’s terror. However, Gengar
have been known to be loyal to Trainers that treat them well; the smile is less mischievous and friendlier in this case.
Gengar may also cast curses.
Melanie Hacke
Anke Van Roy
15
nr:2 2012-2013 B-Magazine

Babylon Bedoopt
Ash Ketchup (+ mayonnaise, look, hondenvoer …)
Een nieuw jaar, een nieuwe lading schachten. Excuseert u me, een nieuwe lading domme schachten. Ze zijn niks, ze
kunnen niks. Het is donderdag 25 oktober 2012, 19:00. Iedereen is op tijd, mooi zo. Mooi zo? Niet zo mooi. Niemand
om te straffen. Spijtige zaak, volgend jaar beter.
Team Rocket, Brock, Electrode, Pikachu, Umbreon, Butterfree en vele anderen
stonden de doopmeesters huiverend op te wachten. De slecht verklede schachten
kregen een Hydro Pump van commentaar, zo ook viezigheden over zich – al leek
het pak van de doopmeesters zelf op een heel slecht geïmiteerde versie van Team
Galactic.
De doop zelf ging zo: GARLIC SHAMPOO, I choose you. GARLIC SHAMPOO used SKY
ATTACK. It’s super effective! The foe’s HAIR used ABSORB. It’s not very effective … Potion?
Fresh Water? Soda Pop? Niets van, schachtenpap op een maandverband zeg ik
u. Hup, recht. Naar beneden kijken en als Donphans naar het Ladeuzeplein! Kruipen
(auw)! Staan! Lopen! Paaldansen! De bevelen werden naar de arme (ik bedoel natuurlijk
domme) schachten hun vettige hoofdjes gesmeten alsof het Pokéballs waren
in een wanhopige poging om Mewtwo te vangen. (Wie vangt Mewtwo nu ook met
Pokéballs?) Dezelfde schachtjes die een week eerder life in plastic nog zo fantastic
vonden, verlangden nu dringend naar een behandeling in het dichtstbijzijnde Pokécenter.
Maar neen, de grote menigte moest nog weten dat er nieuwe Babylonschachtjes
gedoopt werden. Grote Markt, hier komen we. Een grootse battle met Historia was nodig om onze volgende badge te verdienen,
dus haalden we de MooMoo Milk boven en bedolven we Historia onder iets wat leek op Cotton Spore. Uiteraard
wonnen de Babyloniërs (over dit feit zou zelfs geen twijfel mogen bestaan), en zoals het aloude spreekwoord ons leert:
“De winnaar kuist alles op door over de Grote Markt van Leuven te rollen.” Van Grote Markt naar Oude Markt dan maar
– alsof de plaats voor de schachten nog enige betekenis had, op elk gezichtje viel er wel een lichte suïcidale glans te bespeuren.
De Oude Markt is natuurlijk ook de perfecte plaats om de Kama Sutra opnieuw uit te vinden. Heel wat schachten
namen enorm creatieve poses aan, blijkbaar ontbreekt hen de ervaring niet. (Of juist wel?) Wanna Rhydon my Weedle?
Vernederd en moe gestreden trokken ze verder door Leuven, om vervolgens terug te eindigen in de prachtige doch be-
smeurde Erasmustuin. Na een laatste aanval met alle overschotjes (laten we het Hyper Beam noemen), werd de schachtjes
eindelijk wat rust gegund. De nodige experience points waren verdiend, en ze evolueerden allemaal in volwaardige Babyloniërs.
“Veel succes met douchen, en gebruik vooral koud water!”, kregen de arme wezentjes dan te horen. (Anders doet elk
douchebezoek de komende drie maanden aan een nachtelijke escapade naar de plaatselijke kebabzaak denken.) Ze kregen
er wel nog een gratis Rare Candy van de Fak bij, wat wil je nog meer? Een eenmalige, unieke en verschrikkelijk ranzige
ervaring rijker trokken de nieuwe Babylonische aanwinsten met opgeheven en vooral stinkende hoofden naar huis.
Brent Bertels
Babylon Beschimpt
Pants-on-head-retarded
Babylons hoogsteigen Razende Hollander geeft zijn mening
over actuele thema’s. Of jullie er nu om vragen of niet.
Het wordt winter, de dagen zijn korter, het regent. Er is maar
een ding dat een man als ik nu kan doen … mastruberen … ik
bedoel: analyseren. Oké … het gaf mij wel het idee om seks te
gaan bespreken dus dat is dan wel weer handig meegenomen.
Seks! Het is zo vuil, prachtig, decadent, romantisch, mooi,
humoristisch en plezierig als je het kunt maken, bedenken of
voorstellen. Een groot deel van onze cultuur is eraan besteed
om mannen op het idee te brengen, random vrouwen met een
T-rex bot op het hoofd te slaan en bij de haren mee naar de grot
te sleuren. Natuurlijk zijn we gesofisticeerder. Echter worden
16 B-Magazine 2012-2013 nr:2
we overal gebombardeerd met zowel lichte vormen als Broek
omlaag, en kijk is wat ik hier voor je heb hengelen-varianten;
zoals in advertenties, op televisie, in films en naturlijk op het
internet. Dé dimensie voor seks sinds de jaren ’90.
Natuurlijk zijn er vele ideeën en factoren die ik nu kan gaan
bespreken, maar ik besluit mij voornamelijk te richten op de
nieuwste golf in literatuur. Jullie kunnen dat onprofessioneel
noemen, ik noem het efficiënt. Het is natuurlijk niet alleen om
die reden, want laatst zag ik hoe een nieuwe trilogie, in de
voetsporen van precedent 50 shades, aangeprijst werd met

Babylon Beschrijft
de slogan: Grey is so last season!
Vaginavloedgolf stimulerende boeken als deze blijven een
doorn in mijn oog. Ik vind seks en literatuur sowieso nooit echt
goed samen gaan, de passages voelen gekunsteld, onnodig of
simpelweg irritant in dramatische verhaallijnen. Dit probleem
kan veroorzaakt zijn doordat er geen visuele stimulans aanwezig
is, om het nog “op te leuken”. Maar er zit vaak ook geen
humor of dynamiek in, waardoor seks eerder een verplichting
of taak lijkt. Altijd dacht ik dat het kwam omdat seks binnen
het bestek van een boek maar een ondergeschikte rol speelt.
Maar vandaag de dag blijkt seks als thema ook moeilijk interessant
te houden in een boek van meer dan 200 bladzijden.
Vergelijk het eens met drie
keer op een avond seks hebben;
het lijkt een noemenswaardige
prestatie. De eerste
keer is goed, als je elkaar
probeert te positioneren
op het piepende matras; de
tweede keer is het best omdat
je dan opgewarmd bent
en openstaat voor experimenteren
met de inhoud van
haar achterklep; maar de
derde keer is het vier uur ’s
nachts, allebei jullie adem begint
te stinken en je bent er
maar in en uit aan het zagen
als een gedesinteresseerde
timmerman, die weet dat hij
de volgende dag waarschijnlijk
ontslagen gaat worden.
Je laat het maar over je heen
komen, en probeert er niet
aan te denken dat je de lakens
nog moet verschonen
voor je morgen naar je college
moet.
Wat ik dus bedoel is het volgende:
je kan redelijke originaliteit
verwachten, maar op
den duur moet de seks wel
raar of bizar worden omdat
het anders niet interessant
blijft. Dat maakt het alleen
maar moeilijker om een logische
verhaallijn op te bouwen.
Want hoe laat je op
een natuurlijke manier overkomen
“ik heb altijd al eens
seks met een dwerg willen
hebben” of “ik zou je graag
vingeren in het midden van
een cinema”? Maar ik wijk af.
Want het ergste is dat straks
mijn moeder dingen gaat uitvinden,
waarvan ik niet wil
dat ze ze gaat uitvinden. Ik ben namelijk nog niet klaar om
met haar “het gesprek” te hebben, wanneer ze me vraagt of
ze ook een keer swaffelen moet proberen. Vergeet ook niet
dat oma’s door boeken als Fifty Shades zin krijgen om aan bejaardenseks
te gaan doen. (Het idee alleen al!)
Ik kan uiteindelijk niets tegen de opmars van seks in verhalende
media doen. De maatschappij treedt langzaam in haar
gênante puberteit en de opmars van boeken in de voetsporen
van Fifty shades is het eerste teken van acne. Er zullen nog
veel veranderingen komen, en je kunt je er maar beter niet
tegen verzetten. Daarbij moet je ze wel zo snel mogelijk laten
zien wie de baas is, en ze je bitch maken.
Victory Wank! Maarten Vrenken
nr:2 2012-2013 B-Magazine
17

Babylon Bekijkt
Versoftening in de kindermedia
Het staat vast dat wat we tegenwoordig op tv voor kinderen te zien krijgen, steeds gruwelijker en spectaculairder
wordt. Playstationspelletjes en dergelijke tonen hen immers al hoe monsters te vermoorden nog voor ze überhaupt
uit de pamper zijn. Maar dat is niet alles. Zet je schrap om de andere kant van het verhaal te bekijken. Nu is het
zichtbaarder dan ooit: de media voor kinderen is steeds politiek correcter en ze doet er alles aan om de tere kinderhartjes
te sparen van al het kwaad.
Er was eens in een gruwelijker verleden…
Wie nu de sprookjes van meneer Andersen of menig ander schrijversheld van honderd jaar geleden leest, valt letterlijk
van zijn stoel. De verhalen waren tragischer, de personages donkerder en de eindes grimmiger dan wij ooit maar zouden
durven dromen.
Een voorbeeld. Wanneer we denken aan de Kleine Zeemeermin, gaat er voor ons,
moderne lezers, een wereld open van eeuwig trouwe prinsen en saxofoons onder water.
Maar als we de oorspronkelijke versie bekijken, deinzen we verschrikt terug. Net
als in de Disneyversie wil Ariel hier die ene knappe prins voor zichzelf winnen, nadat
ze hem gered heeft van een schipbreuk. Ze ruilt bij de zeeheks haar stem in voor
een stel benen. Wanneer ze vervolgens aan land komt, beleeft ze er enkele hemelse
dagen. Maar dan wordt het toch een beetje anders: de prins kiest vrijwillig om te
trouwen met een andere prinses, de Kleine Zeemeermin kwijnt weg van eenzaamheid.
Haar zussen snijden hun haren af om haar een laatste kans te geven. Ze kan alleen
terug naar haar familie als ze hun geschenk gebruikt: een dolk om de prins mee te vermoorden. Wanneer ze deze in zijn
huwelijksbed vindt, staat ze op het punt zijn hart er uit te snijden. Ze bedenkt zich echter en stort zich in de zee. Om
eeuwig te leven als het schuim op de kolkende golven.
En zo mogen we wel vaker met onze mond vol tanden staan. De wolf van Roodkapje was eigenlijk een man met oneervolle
bedoelingen en veel haar. Pocahontas was een meisje van twaalf en John Smith was even oud als in de Disneyfilm. De
vrouw die het knappe meisje terroriseerde, was niet haar stiefmoeder, maar haar bloedeigen mammie. Waar vinden we
dàt in Grimmsnaam terug in Sneeuwwitje en de zeven dwergen?
Goed dat ze dit veranderd hebben, want kinderen hoeven deze gruwelijkheden niet te horen? Misschien. Een groot deel
van de boodschap verloren door deze wijzigingen? Zeker.
Bloemen geplukt en zwarte pieten
Zoals jullie misschien al wel gemerkt hebben, stapte ook Ketnet mee in deze versofteningstendens.
Kaatje, het Pipi Langkousachtige meisje met de schreeuwerige outfit, brengt een nieuwe
versie uit van het alombekende “Klein klein kleuterke”. Maar wat blijkt? Mamaatje mag er niet
meer in kijven, en papaatje mag ook niet meer slaan. In de plaats daarvan smeekt de kleine kleuter
nu “oh mijn lieve mamaatje, zeg het niet tegen papaatje”! Omdat leugens in echtelijke relaties
in de 21ste eeuw beter gepast zijn?
Tante Terry vond het niet zo heel erg, zei Story. Maar wat met al die andere ondertussen volwassen
mensen? Moeten zij zich schuldig beginnen voelen wanneer ze mee zingen met hun kleinkinderen,
nichtjes, neefjes …? Gaan zij echt geschokt de hand voor de mond houden, als ze uit
gewoonte zouden willen zingen dat mama wel degelijk boos wordt als je alle mooie bloemen uit
haar tuin trekt? Als zelfs Sinterklaas niet meer met zijn zwarte pieten op bepaalde kinderfeestjes
mag komen, gaat het wel heel ver. “Kindjes aanleren dat één blanke man de zwarten mag onderdrukken,
is toch om problemen vragen?”
Maar hoe zal dat verder gaan? Gaan ze na een tijdje ook de boomhut van Aïda in een rijhuisje veranderen? Omdat de
kinderen anders rebelse gedachten krijgen en het milieu niet leren respecteren? Zal de koning niet meer op Kulderzipken
mogen neerkijken? Omdat dat denigrerend is en niet naar gelijke sociale klassen streeft? Zullen de kinderen dan later niet
heel teleurgesteld zijn als blijkt dat Sebastiaan de krab toch niet praat en het leven niet altijd eindigt in happy endings?
18 B-Magazine 2012-2013 nr:2
Morien Raeymakers

Babylon Belooft
De Literaire Horoscoop
Boogschutter: 23 november – 21 december
Jane Austen (16 december 1775) – Engelse schrijfster van Pride
and Prejudice, Sense and Sensibility …
Boogschutter, je bent een vat vol tegenstrijdigheden! Er
staan je belangrijke keuzes te wachten, dus houd je hoofd
koel. Probeer een compromis te vinden als je gedachten je
in een tweestrijd brengen. Venus heeft voor jou heel wat
leuks in petto, want ze voorziet voor jou een partner met
hoofse allures.
Steenbok: 22 december – 20 januari
Haruki Murakami (12 januari 1949) – Japans schrijver van o.a.
Norwegian Wood
Lijkt al de leerstof voor de komende examens Japans voor
jou? Zie je de notities niet meer tussen die grote stapel
boeken? Draai dan het roer om, Steenbok! Ga hardlopen en
werk je frustraties uit in sport. Je kan het, en een positieve
ingesteldheid doet wonderen. Een gezonde geest in een gezond
lichaam is alvast een goed begin.
Waterman: 21 januari – 20 februari
Jef Nys (30 januari 1927) – Striptekenaar van de Jommekes-
reeks
Heb je het gevoel dat je een echte papegaai bent en dat je
je professor gewoon aan het na-apen bent? Flip je omdat
je jezelf aan het verliezen bent? Blijf dan bij de pakken zitten!
Ik bedoel, laat je niet doen! Doe wat je leuk vindt en
neem wat extra tijd voor jezelf. Een verwenavond, een goed
boek? Laat maar komen!
Vissen: 21 februari – 20 maart
Multatuli (2 maart 1820) – Schrijver van o.a. Max Havelaar
De komende wintermaanden zal je omringd zijn door allemaal
mensen die je liefhebben. Je eerlijkheid wordt ge-
apprecieerd en men geniet van je creativiteit en levendigheid.
Ook op professioneel vlak weet je een goede structuur
te brengen in je verschillende ideeën. Pas wel een beetje op
voor je lijn: choco is niet altijd de beste oplossing!
Ram: 21 maart -20 april
Hans Christian Andersen (2 april 1805) – Sprookjeschrijver
De toekomst ziet er rooskleurig uit voor jou: de examens
zullen vlot gaan, de lesvrije week ziet er al goed uit en de
Kerstman komt speciaal voor jou! Maar, Ram, laat je niet
misleiden door deze sprookjeswereld. Om plezier te kunnen
maken, moet er eerst ook gewerkt worden!
Stier: 21 april – 20 mei
Guido Gezelle (1 mei 1830) – Vlaamse dichter-priester
Wauw, Stier, met al die passie in je hart zal je energie her-
rijzen en zal je met een grote knal de winter inzetten! Je
loopt op wolkjes en water en iedereen geniet nog steeds van
je enthousiasme. Nood aan wat plezier? Haal je woordenboek
maar boven, want op jou staan er heel wat uitbundige
West-Vlaamse avonturen te wachten! Amen!
Tweelingen: 21 mei – 20 juni
Dirk Bracke (4 juni 1953) – Jeugdschrijver van Het Uur Nul,
Straks doet het geen pijn meer, Back …
Al zullen de komende maanden je heel wat schrijfinspiratie
geven, pas toch maar op, Tweeling! Je wordt snel afgeleid
door een Vlieg op de Muur en het lijkt wel of je in een Rollercoaster
van gedachten verwikkeld geraakt. Laat je niet
van de wijs brengen, zorg dat je alles op orde krijgt en dan
ben je na de examens weer helemaal Back!
Kreeft: 21 juni – 22 juli
Cecily von Ziegesar (27 juni 1970) – Schrijfster van de reeks
Gossip girl
De sterren zijn je gunstig gezind, Kreeft! Op jouw après-examenfeest
zal je niet meer moeten checken wie er aanwezig
is en wie niet, want iedereen vindt uitgaan met jou meer
dan bangelijk … Venus loopt nog snel achter je aan met wat
verandering in haar plannen voor jou: meer dates, here you
come!
Leeuw: 23 juli – 22 augustus
J.K. Rowling (31 juli 1965) – Schrijfster van de Harry Potter-
reeks en The Casual Vacancy
De komende eindejaarsfeesten worden magisch voor jou.
Met je beste vrienden beleef je de tijd van je leven. Bovendien
voorzien de sterren voor jou een niet te onderschatten
geldprijs! Geniet ervan! Een Goede Raad: laat je niet verleiden
tot plotse radicale acties! Je bent niet onoverwinnelijk …
Maagd: 23 augustus – 22 september
Lev Tolstoj (9 september 1928) – Russisch schrijver van Oorlog
en Vrede, Anna Karenina …
In de sterren staat het geschreven, Maagd! Door die veelzijdigheid
die in je zit, staan je heel wat mooie momenten te
wachten in de komende winter. Geen idee is te zot, the sky
is the limit! Zit je zonder inspiratie? Krab eens in je baard of
bekijk het eens langs allebei de kanten. Misschien geeft dat
wel een nieuwe boost voor je schrijversleven!?
Weegschaal: 23 september – 22 oktober
Oscar Wilde (16 oktober 1854) – Engelse (toneel)schrijver
Vanaf november heb je duidelijk je passie gevonden. Je
straalt en dat heeft zijn effecten op alles! Mensen zijn graag
rondom je en je woorden worden dan ook graag gehoord.
Pas wel op, Weegschaal: zorg dat je kot proper blijft, want
als manusje van alles, kan je het beter goed op orde houden!
Schorpioen: 23 oktober – 22 november
Desiderius Erasmus (28 oktober 1466) – Nederlandse
filosoof en schrijver van o.a. Lof der zotheid
Dit wordt een zotte tijd voor jou, Schorpioen. Nu draait het
even allemaal om jou, als mens, als persoon. Een identiteitscrisis?
Geen angst! Ga misschien eens op reis, dat zal
je goed doen!
Morien Raeymakers
19
nr:2 2012-2013 B-Magazine

Babylon Bestudeert
De KU Leuven vanuit rolstoelperspectief (deel 1)
Het leven aan de universiteit is als rolstoelpatiënt niet gemakkelijk. Hiermee wil ik uiteraard niet zeggen dat het dat
voor de normale student wel is. Ik weet maar al te goed dat ik vorig jaar niet de enige was, die minutenlang voor een
gesloten auladeur heeft gestaan, aan het overwegen om de les al dan niet nog te storen; dat iedereen gedoemd is het
volledige Almamenu af te lopen alvorens te beseffen dat de vol-au-vent er best te doen is maar dat je, als je een beetje
hersens hebt, de in-een-witte-pap-drijvende spinazie mijdt; en dat niemand ontsnapt aan het klassikaal overlopen van
oefeningen waarbij jij gegarandeerd, liefst nog eens in de microfoon, juist diegene moet maken waarvan je de oplossing
niet weet.
Toch kan ik je verzekeren dat daar in een rolstoel nog
heel wat bijkomt. Zo ontdekte ik vorig jaar:
- Dat van rolstoelpatiënten wordt verwacht dat ze
helemaal vooraan in de aula zitten: een plek waar
iedere vorm van afleiding onmogelijk is en waar
het op regelmatige basis geïnteresseerd naar de
prof knikken, je grootste bezigheid vormt; een plek
waarvan zowat iedere student weet dat je hem moet
mijden en waar ik dan meestal ook helemaal op mijn
eentje zit.
- Dat de conditie van de Leuvense voetpaden zeer te
wensen overlaat. Deze uitspraak is uiteraard resultaat
van een grondig onderzoek gesteund op observatie,
vergelijking, analyse en inductie. Ook berust
het op harde bewijzen zoals mijn maandelijks platgereden
banden. Of de rugpijn die me tegen het einde
van het jaar te bed hield, en niet veel meer toeliet
dan te staren naar het lijkje van een kever. Het arme ding dat niet veel daarvoor de pech had in mijn plafondverlichting
te belanden.
- Dat het zelfs onmogelijk is om me in mijn eigen fakbar binnen te krijgen! Een probleem dat absoluut ooit verholpen
moet worden en waar ik al over aan het nadenken ben, momenteel zinnende op iets met een katrolsysteem, een mandje
en héél wat sterk volk…
Nu de lessen weer hervat zijn, kan ik aan bovenstaand lijstje ook nog de lift van het MSI toevoegen. Op de een of andere
bizarre manier verleent deze voorrang aan vuilniszakken boven andere liftgebruikers, en in deze tweeënhalve maanden
tijd heeft hij mij maar liefst twee keer heeft laten zitten. Ook vermeld ik nog even kort de Letterenbib waar een nog
zwaardere vorm van discriminatie optreedt en sommige rekken zo dicht tegen elkaar staan dat ze de rolstoelpatiënte met
ietwat volumineuzere heupen de doorgang ontnemen.
Natuurlijk wordt dit alles ruimschoots gecompenseerd door de kennis en levenswijsheid die ik hier in de tussentijd opdoe:
-Zo heb je de 18 uren les per week die me in staat stellen indrukwekkende opmerkingen te maken zoals “Hmm mijns inziens
moet die imperatieve exocentrische samenstelling dringend gesnoeid worden” wanneer de klimop wat woekert en
waardoor ik nu kan zeggen dat dit fragment, qua lengte, een zin van Louis Couperus evenaart maar dat ik, om nog maar in
de buurt te komen van eentje van Multatuli, nog minstens een komma of acht en een uitweiding of drie moet toevoegen.
-Mijn voornemen dit jaar ook wat socialer te zijn, zorgde tot nu toe voor de ontdekking dat een verwijzing naar mijn medicatie
als excuus voldoet om het bij een drankspel met mijn kotgenoten te mogen houden op waterkappen. Daarnaast
is er de ondervinding dat de rondjes van de 24-urenloop zwaar overschat worden (mijn broer en ik hebben er namelijk
eentje gelopen in 1 min40 en ik kan je zeggen: zò vermoeiend vond ik dat niet). En last but not least, de beslissing om mee
te werken aan dit magazine.
Wat ik van de rest van dit jaar mag verwachten, weet ik nog niet. We zullen wel zien. Voorlopig, zie ik het allemaal zitten.
Tot de volgende?
Ansjanssens.wordpress.com Ans Janssens
20 B-Magazine 2012-2013 nr:2

Babylon Bekritiseert
Mannen die vrouwenboeken haten
Chick lit. De term alleen ontlokt een rabiate grijns aan meer dan een trotse drager van het Y-chromosoom. Als goede
literatuurwetenschappers weten we echter dat een mening gestaafd hoort te worden. Deze man neemt het daarom
op zich, a priori negatieve recensies te documenteren met tekstmateriaal. Zodat jullie het niet hoeven te doen.
Literatuur voor de mannelijke demografie
Na de vorige editie ben ik zo wel uitgekeken op chick lit.
Tijd voor literatuur waar de testosteron vanaf druipt –
rawr, mannelijkheid – en die bovendien wat realistischer
is. De keuze is snel gemaakt, want wat is er in godsnaam
mannelijker dan die stukken die al sinds oudsher door mannen
overal ter wereld gelezen worden? Deze week bekijk ik
mannenbladen – voor de artikels, uiteraard.
Vreemde blikken waren mijn deel toen ik met een stapeltje
tijdschriften aan de kassa verscheen; de (mannelijke)
kassier keek bijna beschaamd weg toen hij afrekende.
Wat is dat toch met die nieuwe generatie, dat de
aanblik van inkt en papier hen het schaamrood op de wan-
gen tovert? De door flitsende beelden en eindeloze reeksen
bewegende prenten opgevoede jongvolwassenen zouden
fundamenteel onvertrouwd zijn met de zaligmakende
traagheid van dergelijke literatuur, het suggestieve van
de beelden die uit de tekst naar voren komen. Je moet stil
staan bij het werk dat je in je handen hebt, jonge lezer. Genieten
van de artikels die hele generaties viriele voorgan-
gers doorheen moeilijke periodes hebben getrokken.
En waarom zou je ook niet? Die boekjes hebben immers
heel wat om het lijf: er zijn reviews, interviews en actua.
Altijd al eens willen weten wat “Charlotte van Myspace” in
haar vrije tijd doet, of welke tropische verrassingen er op
je wachten in een bepaald hotel in de Dominicaanse Republiek?
Dan kom je hier perfect aan je trekken! En dat is
niet alles – er zijn cartoons, humor (dijenkletsers als “hoe
noemen ze Viagra voor vrouwen?”-“Juwelen”), en zelfs
kortverhalen met ronkende namen als “Experiment” of
“Drie stoute zusjes”. Het mag duidelijk zijn dat het hier telkens
gaat om werken die zich, al met hun titel, inschrijven
in het postmoderne paradigma dat spel met en hergebruik
van archetypes en genrekenmerken (in casu, de Drievuldigheid
en het Bijbelse belang van het getal drie, sprookjes,
pedagogische literatuur, …) voorop stelt. Ja, waarde collegae,
ook de literatuurwetenschapper heeft zijn handen vol
tijdens het lezen van dergelijke parels.
Bovendien heeft het modale blootblad daarnaast een
belangrijke opvoedkundige functie. De keuze van de behandelde
onderwerpen maakt al snel duidelijk waar een
echte man zich mee bezig hoort te houden. Sport. Gadgets.
Auto’s, laat ons vooral de auto’s niet vergeten. En passant
wordt ook vermeld hoe je bijvoorbeeld je eigen dromen
kan sturen, want – we moeten eerlijk zijn – Silvio’s bunga
bunga’s zouden effectief ons aller streefdoel moeten zijn.
Laat dit een pleidooi zijn, in onze door metroseksualiteit
geplaagde samenleving: vergeet achterhaalde auteurs als
De Bel of Dickens, geef jongens zo vroeg mogelijk echte
mannenliteratuur. Op die manier zullen niet alleen marginale
uitwassen als One Direction verdwijnen, maar ook de
economische crisis, global warming en racisme.
“Feministen en hippies perpetueren
leugens!”
En daar stopt het niet! De artikels geven eveneens een geprivilegieerde
inkijk in de diepste plaatsen van de vrouwe-
lijke psyche. De resultaten zijn zonder meer opzienbarend.
Laat jullie niets wijsmaken door feministen en hippies –
vrouwen willen, diep vanbinnen, alleen maar beroemd
worden (liefst nog in de fotografie-branche), voelen zich
stuk voor stuk aangetrokken tot andere vrouwen, en zijn
“ondeugend” [sic]. Wanneer bepaalde media zeuren over
gelijke rechten of, erger nog, de individualiteit van elke
vrouw, kan je nu dankzij onze oermannelijke bron van kennis
het omgekeerde punt hard maken!
We kunnen besluiten dat het met een dergelijke waslijst
aan voordelen niet hoeft te verbazen dat mannenbladen
in alle behoeften van de man voorzien. En tja, er staan ook
prentjes in. Maar daar doen we het als taal- en letterkundigen
niet voor. Toch?
Alexander Swerts
nr:2 2012-2013 B-Magazine
21

Babylon Bestudeert
Beyond Good and Evil
De Disneyfilms uit ons aller jeugd hebben tegen wil en dank onze perceptie van de realiteit mee helpen scheppen.
Nergens was de dualiteit tussen goed en kwaad zo duidelijk geprofileerd als in de strijd tegen “de slechteriken”. Welke
zin voor ethiek, norm en waarde houden we daar nu uiteindelijk aan over? Our childhood revisited, trachten we met
een kritische bril op verder te kijken dan de eeuwige tweestrijd tussen goed en kwaad, of waar Nietzsche al niet goed
voor is. De conclusies die daaruit voortkomen zijn dan ook verrassend. Zijn de morele lessen die wij uit zulke films haalden
wel deugdzaam? Enkele redacteurs leggen aan de hand van een aantal voorbeelden van inverse moraliteit uit hoe
ze er gaandeweg een sympathy for the devil aan overhielden. Come to the dark side, we have cookies.
En je zweeft! En je zweeft! En je
zweeft!
Please allow me to introduce myself / I’m a man of wealth
and taste / I’ve been around for a long, long year / Stole
many a man’s soul and faith
Cap’n Hook, Kapitein Haak, piraat in hart en lever, is een
echte rocker. Zijn weelderige haardos doet wat denken
aan Aerosmiths Steven Tyler of aan de donkere krullen van
Slash, terwijl zijn elegante stijl van kleding en zijn onmiskenbare
snor ons dan weer herinneren aan Freddie Mercury.
Van die moustache kunnen we maar niet genoeg krijgen,
Haak moet dan ook geschoren zijn met de esthetische
precisie van een Sint-Lucasser. Dan hebben we het nog
niet gehad over zijn gepluimde hoed. Kortom, hij bezit de
nodige stijl en klasse om zich ongemerkt te begeven tussen
de bourgeoisie op Waregem Koerse. Dat tentoonspreiden
van zijn rijkdom gaat hem echter een brug te ver, vandaar
dat hij zich verschanst in de kajuiten van zijn schip. Haak
is een vrijbuiter, een onbegrepen Robin Hood, die de buit
van zijn plundertochten eerlijk verdeelt onder zijn hard-
werkende crew. Die plunderingen zijn een noodzakelijk
kwaad: op zee zijn er immers niet veel grondstoffen en
levensmiddelen te vinden. Bovendien is niemand op het
eiland bereid met hen te delen of te ruilen, wegens het
onrechtmatig verkregen stigma van “piraat” dat ze mee-
dragen tot in het zeemansgraf.
Alsof dit verstoten bestaan nog niet erg genoeg is, wordt
Haak ook nog eens geteisterd door een arrogant overspelig
ventje. De meedogenloze Peter Pan hakte ooit Haaks hand
af in een geschil, om deze samen met ‘s mans horloge te
voederen aan een krokodil. Deze gruweldaad was een
traumatische ervaring voor onze gevoelige Kapitein, in die
mate dat hij helemaal bananas gaat als hij het tikken van zijn
oude horloge hoort. Dit betekent immers dat de gevreesde
krokodil in de buurt is om Pans werk af te maken. Deze laatste
doet zich ondertussen rijkelijk tegoed aan de vleselijke
lusten van Londense stadsmeisjes, een bende zeemeerminnen
die een bordeel openhoudt en de schaars geklede fee
22 B-Magazine 2012-2013 nr:2
Tinkerbel. Deze vrouwen worden keer op keer genadeloos
misbruikt door de sluwe Pan, die door het leven gaat als
een wetteloze delinquent uit A Clockwork Orange.
De link met de mythologische Pan wordt duidelijk wanneer
Peter tussen al die schunnigheden door op een (pan)
fluit speelt. Verder regeert hij op chaotische wijze met zijn
leger van kindsoldaten over het eiland Neverland, waar de
dagelijkse taken bestaan uit het opjagen van inboorlingen
en het treiteren van Kapitein Haak. Nadat zijn Lost Boys eindelijk
het indianenkamp ingepalmd hebben, roken ze mee
aan de vredespijp (Pan zet jonge kinderen aan tot roken!)
en participeren ze in de wilde orgiën die tussen de tipi’s
en geroosterd vlees plaatsvinden. Het concept “moeder” is
hen bovendien compleet onbekend. Vergelijk dat dan met
de verstoten piraten, die tatoeages meedragen in herinnering
aan hun moeders, dewelke aan het thuisfront ongeduldig
wachten op de onmogelijke terugkeer van hun plichtsbewuste
zonen.
Haak, uiteindelijk, heeft niet alleen het uiterlijk van een
rocker, hij is zelf ook een begaafd muzikant. Zo kan hij
ondanks zijn handicap feilloos pianospelen. What’s your
excuse?
But what’s confusing you / Is just the nature of my game /
Just as every cop is a criminal / And all the sinners saints /
As heads is tails / Just call me Lucifer / Cause I’m in need of
some restraint / So if you meet me / Have some courtesy /
Have some sympathy, and some taste / Use all your welllearned
politesse / Or I’ll lay your soul to waste / Pleased to
meet you, hope you guessed my name…
Sympathy for the pirate, by CAP’N HOOK.
Jasper Vanhaelemeesch
Wat een kommer en kwel
Ooit al een zwak zeemonster gezien? Bij Ursula uit De
Kleine Zeemeermin ben je hiervoor alvast helemaal aan het
verkeerde adres. Deze half-vrouw, half-octopus met haar
fancy witte kapsel en retro slakkenhuisketting is on-
getwijfeld de sterkste vrouw uit de hele Disneywereld,
maar hoe doet ze dat? Hoe wordt ze de vrouw met alle
macht in handen? Hoe zorg je dat iedereen naar je opkijkt?
Hoe word je zo fierce and fabulous als Ursula? Je ziet het
allemaal in De Kleine Zeemeermin.
De eerste tip geeft deze succesvolle vrouw dan ook heel

Babylon Bestudeert
enthousiast mee: wees onafhankelijk. Verbannen van
Atlantica? Uit je paleis gegooid door een man met een
drietand? No worries, er is altijd een plaats voor jou! Zing
met je altstem de longen uit je lijf, schud eens met je …
toverdrankjes en geef aanlokkelijke voorstellen en POEF!
Iedereen komt naar jou in de stiekeme hoop op een cooler
leven.
Over de liefde is Ursula meer dan duidelijk. Vrouwen
mogen zich nooit laten bezoedelen door een vent die maar
naar één ding kan kijken. Mannen die alleen geïnteresseerd
zijn in de leefwereld van een meisje, de schoonheid
van haar stem of de braafheid van haar karakter, gooit ze
resoluut overboord. Zo speelt ze veel liever al haar troeven
uit op meerdere heren, zodat ze uit hun contacten zoveel
mogelijk profijt kan halen. Deze voluptueuze zeeheks weet
dan ook hoe ze elk mannelijk oceaanwezen om haar tentakels
kan winden. Griezel en Gruwel, prins Eric en zelfs
Koning Triton himself, bezwijken in een wip voor haar
slinkse zakeninstinct en vrouwelijke overtuigingskracht.
Ten slotte mogen we zeker niet vergeten te luisteren naar
haar levensmotto: hoe je er ook uitziet, blijf altijd jezelf!
Ursula gaat een stokje voor Ariels liefdesgeluk steken en
verandert zichzelf in de knappe deerne Vanessa. Ze verliest
haar zwoele zangvibes zelfs door Eric te verleiden met
Ariels gestolen stem. Desondanks zal ze nooit, nooit haar
eigen karakter loslaten, tot de dood haar daarvan afbrengt.
Van een rolmodel gesproken!
Morien Raeymakers
Mother knows best?
Rapunzel kent bij de meeste jongeren geen groot succes.
Andere prinsessenverhalen zoals Sneeuwwitje,
Assepoester en De Kleine Zeemeermin hebben het altijd
beter gedaan. De animatiefilm Tangled (2010) heeft
daar verandering in gebracht, ook al is hij slechts losjes op
Rapunzels verhaal gebaseerd.
De zon schijnt over het koninkrijk, het is een prachtige
dag. Wanneer een druppel zonlicht naar beneden valt,
ontstaat er in het landingskratertje een magische bloem
met helende krachten. Een oude vrouw genaamd Gothel
ontdekt hem, en gebruikt zijn krachten om jong te blijven.
Het gaat hier blijkbaar om Magie voor dummies, want
om de magie te kunnen gebruiken, volstaat het om een
liedje te zingen. Enkele eeuwen gaan voorbij, het oude
vrouwtje wordt niet ouder. Wanneer op een gegeven moment
de zwangere koningin ziek wordt, herinnert men zich
de verhalen over de magische bloem.
De koningin geneest volledig na het eten van deze buit, en
bevalt van een prachtige dochter: Rapunzel. Merkwaardig
is wel dat het meisje goudblonde haren heeft terwijl haar
beide ouders bruinharig zijn. Gothel gaat op een nacht naar
Rapunzel, die nog steeds een kleine baby is, en ontdekt
dat haar gouden haren de magische kracht van de bloem
bevatten. De oude vrouw probeert er een stukje van af te
knippen, maar het haar, eenmaal afgeknipt, wordt bruin en
verliest zijn vermogens.
Gothel wil jong blijven en ziet het ontvoeren van Rapunzel
daarom als enige uitweg, als een noodzakelijk kwaad. De
prinses is er daarbij van overtuigd dat Gothel haar echte
moeder is, dat het buiten veel te gevaarlijk is voor jonge
dames, en dat ze dus onder geen enkele omstandigheid de
toren mag verlaten.
Gothel is in de regel niet de slechterik waarop de film
focust. De politie zit in de eerste plaats achter Flynn aan,
een crimineel die het land teistert met een reeks overvallen.
Zelfs het paard Maximus, dat alleen op pad is na zijn
ruiter te hebben afgeworpen, krijgt meer screen time als
conventionele slechterik – lees: achtervolgingen en vechtpartijen.
Op de vlucht voor de ridders komt onze dief
Flynn toevallig terecht bij de toren van Gothel en Rapunzel.
Daar wordt hij in een opmerkelijk geval van vrouwe-
lijke vrijgevochtenheid gevangen genomen door een onzekere,
met een pan gewapende Rapunzel (oké, misschien
toch niet zo cliché-doorbrekend). De prinses chanteert
bovendien Flynn zodat hij haar meesmokkelt naar buiten.
Gothel, als toonbeeld van de goede moeder, is ondertussen
op zoek naar witte schelpen voor Rapunzels verjaar-
dagscadeautje. Schelpen. Ik bedoel maar. Het voortvluchtige
koppel wordt achtervolgd door een schare ridders,
die ervan overtuigd zijn dat deze blonde snol ook wel
een dievegge zal zijn (waarom anders optrekken met een
dief?) Flynn blijkt al bij al niet zo slecht te zijn en op het
einde trouwt hij met Rapunzel.
Gothel echter wordt helemaal bonkers als ze merkt dat de
prinses ontsnapt is. In een vlaag van blinde jaloezie steekt
ze zelfs Flynn neer, in de hoop Rapunzel voor zichzelf te
houden. Uiteindelijk komt, zoals zo vaak, boontje om zijn
loontje: Gothel sterft omdat Flynn Rapunzels haren af-
snijdt. De bron van haar eeuwige leven is verdwenen, en
de oude vrouw wordt eindelijk ingehaald door haar leeftijd.
Wat leren we hier nu uit? Noch stelen, noch kidnappen
wordt geapprecieerd zo blijkt. Maar zelfs dan: als je
berouw toont voor je daden, maak je toch nog kans op sympathie.
De belangrijkste conclusie heeft echter betrekking
op de moederfiguur. Ondanks al de “goede” raad en de
“welgemeende” acties, wordt er een zaak duidelijk: Mother
does NOT know best. Scott Gonnissen
nr:2 2012-2013 B-Magazine 23

Babylon Beleeft
Van Afrika tot in Amerika
Babylons feestweek vanuit verschillende perspectieven
Het concept achter de feestweek: een week lang krijgen wij, studenten van Taal- en Letterkunde, de ene niet te missen
activiteit na de andere voorgeschoteld. Er is deze week geen excuus om ’s avonds eenzaam op je kot te zitten. Ook
grommende magen zijn niet aan de orde: gratis of zo goed als gratis voedsel wordt ons langs alle kanten aangeboden.
Nee, diëten is deze week geen optie. Drie studenten uit verschillende jaren brengen voor u verslag uit van de hele
week, voor moest u iets gemist hebben.
Dagboek van een wereldreiziger
De Feestweek van Babylon liep dit jaar van 4 tot 9 november
en had als thema Around the World in 8 days. Acht dagen?
Ik tel er maar zes … Och, we doen tenslotte Taal- en
Letterkunde, hoofdrekenen is niet meer aan ons besteed!
Zeker niet tijdens deze week. Mijn valiezen waren gemaakt,
ik had afscheid genomen van mijn ouders die me nog een
laatste “wees voorzichtig” hadden ingefluisterd, en het
geld dat ze me hadden toegestopt “voor onderweg”, zat
veilig opgeborgen. Ik was er helemaal klaar voor, al wist ik
niet of het nu een luxereisje of eerder een overlevingstocht
zou worden. Met volle moed ging ik op weg.
Al snel bereikte ik de eerste
tussenstop: de perma van
Babylon. Om de week goed
in te zetten, European style,
kreeg ik meteen een glaasje
cider in mijn handen geduwd.
Daar zeg ik geen nee tegen
natuurlijk. Enkele glaasjes
later werden ook de zalmhapjes
bovengehaald. Het
duurde nog geen seconde
voor mijn medereizigers zich
rond de blijkbaar zeer gewilde
hapjes hadden verzameld zoals Chinese toeristen rond
Manneken Pis, en al snel was er geen hapje meer te zien.
Aangezien ik medelijden kreeg met de chips, die zo eenzaam
waren achtergelaten, nam ik de zware taak op mij om
me over hen te ontfermen.
Na acht uur vliegen, kwamen we maandag aan in the USA.
Tijd om te AmeriCantussen! “Is het de bedoeling dat die fles
cactusjenever helemaal op is straks?” “Nee hoor, helemaal
niet!” De fles was op, en aan de foto’s te zien heb ik me
goed geamuseerd die avond. Dat ik niet helemaal fit was de
volgende morgen, zal wel aan de jetlag hebben gelegen …
Dinsdag begaven we ons naar Hawaï voor een tropische
smoothie en een croque met ananas. Maar dat het maken
van die smoothies toch niet zo smoothly in zijn werk ging,
getuigde de grote rode vlek op de grond. Dat deed gelukkig
niets af aan de heerlijke smaak. (Want smaakt alles ook niet
sowieso beter als het weinig kost?)
Na dinsdagavond nog een Iranese Oscarwinnende film te
zien, was het woensdag tijd voor het eerste feestje. De TD
24 B-Magazine 2012-2013 nr:2
moest en zou een groot succes worden. Wel, dat liep niet
helemaal zoals gepland … De zaal stond dan misschien niet
helemaal vol, het podium wél. Want gewoon op de vloer
dansen is too mainstream! Zij die er niet waren, hebben
een goed feestje gemist, en zij die er wel waren, kunnen
dat bevestigen.
Maar aan één feestje hebben wij Babyloniërs niet genoeg,
dus het themafeestje op donderdag was een perfecte
aanvulling. En in tegenstelling tot de TD, werd dit wel een
groot succes. Misschien ook omdat de Fak als bestemming
veel geliefder is bij de gemiddelde Babylonische
toerist dan de Albatros. Hoe dan ook, het zal nog zo’n duizend
en één nachten duren voor ik de gemiste slaap van
die avond heb ingehaald. Al was het met slaapzand uit de
Arabische woestijnen in mijn ogen, ik zat de volgende dag
wél om negen uur in de les! Twee uren heuristiek waar ik
mij weliswaar nog ongeveer even veel van herinner als van
de AmeriCantus …
Op vrijdag was het nog ontkatering op de perma, maar zoals
de meesten heb ook ik mijn kater toen gestuurd (©Flore).
Tot slot nog even recupereren, en dan weer hard studeren.
Want tussen al dat feesten door, mogen we ons schoolwerk
ook niet vergeten. Wat is het leven van een student toch
hard …
Anke Van Roy
“Y’all know what’s comin’!”
Deze week zou voor altijd in de geschiedenisboeken genoteerd
worden als de week waarin men bij Babylon het
meest op zijn kop stond (in 2012 alleszins). Een heuse receptie,
een cantus, boefverkopen en feestjes. What could
possibly go wrong?
De openingsreceptie was zeer alliteratiegezind: gezellig én
gratis! Cider, hapjes, een goeie sfeer, wat wil een Babyloniër
nog meer?
Van Leuven naar ‘Murrrrica dan maar. Zij die de moed
hadden om op een maandagochtend al verder te feesten,
konden terecht in de hal van het MSI. Maple syrup pancakes
en donuts, alweer volledig gratis. Men zou nog beginnen
denken dat Babylon geld heeft! Na een zware lesdag
kon de vermoeide Babyloniër die avond terecht in de
Pavlov (waardoor de illusie dat Babylon geld heeft alleen
maar toenam). De AmeriCantus ging van helemaal volzet
naar helemaal vol zat in no time. De American dream werd

Babylon Beleeft
grondig nageleefd, enkel de hamburgers ontbraken. Amerikaanse
klassiekers en de huidige popnummers (o.a. hoogstaande
literatuur van Miley Cyrus) werden uit volle borst
meegezongen. Deze droom werd voor de lustige drinkers
echter al snel een American nightmare, maar als we daar al
rekening moeten mee houden … Het is tenslotte een cantus.
Y’all know what’s comin’.
Overgevlogen naar Hawaï troffen we spijtig genoeg geen
strorokjes en zomerse cocktails aan, dus moesten we
ons maar troosten met een paar croques. Niet getreurd,
’s avonds konden we allemaal naar de multiculturele
filmavond gaan. Die kon echter niet te lang uitlopen, ze
verwachtten ons de volgende dag al op de grens van Italië
en Frankrijk.
Around The WorlTD op woensdag, fuifzaal Albatros! Iedereen
present! Iedereen komen! We verwachten jullie!
Aangezien wij echte lezers zijn, is ons vermogen om deze
orale boodschappen te interpreteren echter een beetje verloren
gegaan, zo blijkt uit de opkomst. Ofwel hadden sommigen
gewoon nog altijd last van de jetlag van maandag.
Tweede keer, goede keer? Tussen de sluiers, terroristen
en Mohammeds in de woestijnachtige praatkamer van de
Fak kon men donderdag een heuse frituurrook en Oosterse
sfeer terugvinden. Goedkope cocktails en (veel te) vettige
hapjes vormden de basis van een geslaagde afsluiter van de
feestweek. Tot volgend jaar!
Brent Bertels
Mijn “Around the World in 8 Days”
feestweek
Zaterdagochtend. Met kleine oogjes en een Red Bull in de
hand (een van de vele fake-varianten) kruipt uw verslaggeefster
in de zetel om terug te blikken op de voorbije
week. Niet om verslag uit te brengen over de lessen waar ik
al dan niet naar toe ben gegaan, maar over de activiteiten
die plaatsvonden in het kader van de Babylonische feestweek.
Ongetwijfeld heeft u hier en daar wel iets meegepikt
– hetzij uit het rijke aanbod aan boefverkopen, hetzij uit
het uitgebreide gamma aan feestjes – maar voor zij die het
gevoel hebben dat ze iets gemist hebben: hier toch nog een
kleine terugblik.
De week ging zondagavond van start met – hoe kan het ook
anders – een volledig gratis receptie (al moet ik toegeven
dat ik door mijn laattijdige aankomst helaas niet meer heb
kunnen genieten van de cider). Het duurde niet lang vooraleer
ik de bedstee opzocht, want de volgende dag moest
ik er alweer vroeg uit om de hongerige studenten te laven
met spijs en drank in het MSI. Aan de hand van persoonlijk
empirisch onderzoek heb ik kunnen vaststellen dat de donuts
en de American pancakes als zoete broodjes over de
toog gingen, evenals de chocomelk, de koffie en het fruitsap.
Aangezien men met een al te volle maag toch niet kan
studeren, besloot ik om me eerder centrum- dan bibwaarts
te begeven. Mijn outfit voor de AmeriCantus moest namelijk
toch nog geüpgraded worden.
Later op de avond bleek ik niet de enige te zijn die zich met
alle plezier verkleed had: er waren indianen, cheerleaders,
jocks, cowboys, een Vrijheidsbeeld (?) en zelfs een paar verdwaalde
Vikings (of voor de erudieten onder ons, een paar
Leif Erikssons). Kortom, ik waande me op een soort Thanksgivingbanket
voor weirdo’s, alleen stond er voor mijn neus
geen kalkoen, maar het “schuimend blond studentennat”.
Om niet in het vaarwater van de geweldige Around the
worlTD op woensdag te komen (zij die er niet waren hadden
ongelijk!), vond de wekelijkse filmavond van Cultuur op
dinsdagavond plaats. We toonden twee buitenlandse films
en eentje van eigen bodem. Ieder zijn ding, maar de eerste
film, La Teta Asustada, was zeker niet het mijne. Ik vond het
een bijzondere vaststelling dat aardappelscheuten, die uit
de lager gelegen intieme delen van de protagoniste kwamen,
bij mij een wat hoger gelegen reflex in gang konden
zetten. Het was dan ook een klein feest in mijn hoofd toen
we door een technisch mankement halverwege moesten
overgaan naar de volgende film. Hasta La Vista was grappig
en ontroerend en kon dus meer bekoren. Drie films op rij
waren wat veel voor mij, maar de opkomst voor de Iraanse
film, A Separation, leek voldoende groot. Als cultuurverantwoordelijke
kon ik dus tevreden gaan slapen.
Na de TD op woensdag en het themafeestje op donderdag,
eindigde Babylon de week ten slotte met een open perma
op vrijdag. Ook hier waren er hapjes en drankjes, maar ik
betwijfel of de ondertussen niet meer zo welriekende pannenkoeken
van maandag echt ontkaterend werkten. Het
was daarom wel een groot plezier om een van deze ongure
objecten door het raam te zien verdwijnen.
Kortom, de week was – zoals het hoort – een groot feest.
Hopelijk zijn jullie er volgend jaar ook weer bij.
Katrien Berger
nr:2 2012-2013 B-Magazine
25

26 B-Magazine 2012-2013 nr:2

Babylon Brost
De B-woordzoeker
Vind jij in dit letterveld alle woorden die met deze B-magazine te maken heeft?
Arabian Nights
Astrid Bryan
Boekenbeurs
Buitenland
De Betreurde
December
Doop
Fak letteren
Feest
Feitjes
Gat
Gesprek
Hustler
Kapitein Haak
November
Onderwijs
Pret
Prins
Rapunzel
Rolstoel
Seks in de literatuur
Soft
Steenbok
Stoer
Taaldag
Tine
Ursula
Voorspellingen
Woordzoeker
Als je alles gevonden hebt, dan kan je met de overige letters een zin maken!
Oplossing: Bedankt voor het lezen van onze B-magazines!
nr:2 2012-2013 B-Magazine
27