Meyer, S. 20 jaar Humanistisch Verbond - Universiteit voor ...

iedere humanist mag in volle vrijheid een
eigen mening hebben. De strekking van het
voorstel is, dat het Verbond zich op morele
gronden uitspreekt tegen het gebruik van
kernwapens. Maar zoals het er staat, wekt
het bij de lezer een andere gedachte op. De
vraag van het ogenblik is, hoe te voorkomen
dat ze gebruikt worden: door te zeggen dat
ze nooit gebruikt zullen worden, wat gelijk
staat met afschaffing, ofwel door ze juist
niet af te schaffen. Als het HV het
voorstel aanneemt, zal iedereen lezen dat
het HV zich uitspreekt voor eenzijdige
afschaffing van atoomwapens. Maar wanneer
er niets meer bedoeld wordt dan wat er
letterlijk staat, is het een volslagen
overbodige mededeling, waaraan het HB
geen behoefte heeft. Spreker ziet het nut
niet in van zedelijke uitspraken waarbij de
gevolgen buiten beschouwing worden gelaten.
Dit zou tot een heilloos misverstand leiden.
Wij kunnen wèl de publieke opinie
voorlichten. Ook kunnen wij samenwerken
met de Pugwash-beweging waar dit zin
heeft en mogelijk is".
En voorts:
"Het HV kan uiting geven aan de wens bij de
regeringen van de USSR en de USA er op
flan te dringen dat zij alles in het werk
stellen om in deze volledige overeenstemming
na te streven, waar het nog slechts om het
verschil van enkele inspecties gaat. Wij
kunnen herhalen dat de oorlog ons met
afschuw vervult en dat deze geen oplossing
kan bieden voor de internationale
tegenstellingen. Het al of niet aanvaarden
van kernbewapening blijkt mede afhankelijk
te zijn van het inzicht in de meest
doeltreffende wijze om een atoomoorlog te
voorkomen en vloeit derhalve niet rechtstreeks
voort uit de levensovertuiging. De humanist
acht zich verplicht op grond van zijn
levensovertuiging in de feitelijke verhoudingen
te streven naar een vermindering van de
internationale spanning en naar een
verwerkelijking van de wereldvrede".
De Helderse resolutie werd niet aangenomen.
Wel aangenomen werd een motie, inqediend
door het Hoofdbestuur. Het congres stelde
vast: "dat de verschrikkingen en gevolgen
van een kernoorlog de humanist vervullen
met afschuw, terwijl het in een moderne
oorlog minder dan ooit een oplossing ziet
voor internationale tegenstellingen,
dat echter de keuze tussen het al of niet
aanvaarden van kernbewapening mede
afhankelijk blijkt van het inzicht in de meest
doeltreffende wijze om een atoomoorlog te
voorkomen en daarom niet rechtstreeks uit
de levensovertuiging voortvloeit,
dat de humanist zich verplicht acht op grond
van zijn levensovertuiging en naar eigen
inzicht in de feitelijke verhoudingen te streven
naar vermindering van de internationale
spanning en naar verwezenlijking van de
wereldvrede."
Tevens werd in een tweede motie, verwijzend
naar de verklaring van 1957 over de
stopzetting der atoomproeven, met klem
aangedrongen bij de regeringen van de
Sovjet-Unie en de Verenigde Staten om
"alles in het werk te stellen om in deze tot
volledige overeenstemming te komen, nu de
standpunten elkaar reeds zo dicht genaderd
zijn,"
Het congres stelde zich bovendien achter
een aantal resoluties van het derde
IHEU-congres, te Oslo in 1962 gehouden,
De eerste had betrekking op de
"Anti-Honger Campagne", gehouden tot
initiatief van de Food and Agricultural
Organization van de Verenigde Naties:
"Wij juichen het initiatief van de FAO toe als
een opmerkelijk voorbeeld van humanistische
activiteit, en wij hopen dat de organisaties
en personen, die binnen het kader van deze
campagne werkzaam zijn, de nadruk zullen
legg'en op het onverbrekelijke verband
tussen bevrijding van de honger en
bevolkingsregeling." De tweede bevatte een
aanbeveling tot steun aan een
ontwikkelingsproject in India, dat later bekend
is geworden als 'het "Bi har-project". De
derde riep op tot een perspectief in de
internationale samenleving. De vierde
resolutie betrof de wereldveiligheid en hield
verband met het dusgenaamde "Oslo
37