Gekke transacties afscheid van Grote liefde niet in de Gehaktmolen

Bij welke rechtbank kent men hem nou niet? die nogal aristocratische
verschijning van de telegraaf met zijn onmetelijke vakkennis, zijn
gouden pennetje en zijn bulderlach? fred soeteman (63) nam onlangs
afscheid van zijn grote liefde van vierendertig jaar:
de rechtbankverslaggeving.
Fred Soeteman blikt terug op 34 jaar rechtbankverslaggeving
aFscheiD van zijn
Grote liefde
Decennialang berichten vanuit de
vaderlandse rechtszalen. Nooit eens
vréselijk saai?
‘nimmer. als rechtbankjournalist –
een paar jaar voor het ad en vanaf
’79 tot mijn vut voor de telegraaf
– heb ik me nooit verveeld. op dat
bankje in de rechtszaal voelde ik me
in het midden van de samenleving
staan. echt in de hectiek van het
volle leven. het enige nadeel vond ik
dat je vaak halfzes ’s ochtends de
deur uit moest en vervolgens werd
opgezogen door files.’
Wat is voor jou dan die magische
bekoring van dit vak?
‘die begon te groeien in de jaren
zeventig. Uit de idee van de “wat
zielige” verdachte versus dat
enorme instituut, dat machtige
lichaam dat hem wil straffen. ik
wilde aandacht vragen voor de
verdachte – het wezen van de
rechtsgang – en erop toezien dat
iedereen zich aan de spelregels
houdt. in de eerste plaats het
instituut om, dat toch forse tikken
kan uitdelen aan een verdachte…
Well, het boeide mij enorm dat alles
mooi anekdotisch op te schrijven,
gebruikmakend van de juridische
kennis die ik me via literatuur, de
open Universiteit en natuurlijk de
praktijk eigen maakte.’
De wereld van zittende en staande
magistratuur en advocatuur ziet
Soeteman als een stijlvol, gereputeerd
vakman. Dat moet deugd
doen.
‘ik weet dat sommige om’ers en
rechters vaak ingenomen waren met
mijn verslagen. advocaten ook. die
riepen mij via een verkiezing van
Peter r. de vries zelfs uit tot
rechtbankverslaggever-nummeréén.
maar ach, dat velen mij
roemen, zegt m.i. niet zoveel over
kwaliteit. een opmerking van de
vice-president van een hof over mij
vond ik wel aardig: “soeteman kun
je gewoon z’n gang laten gaan... die
wéét waar ie ’t over heeft.” en dat
gouden pennetje van me? de credits
gaan vaak naar de spreker. een
mooi citaat is een geschenk. eén
quote van de verdachte kan de sfeer
van de zitting bepalen. eén detail
kan geur en smaak geven aan je
verhaal.’
Nooit dringend de behoefte gevoeld
een Bekende Nederlander te worden
á la “Peter R.”, John van den Heuvel
of Alberto Stegeman?
‘ambities in die richting heb ik nooit
gehad. kon ook niet echt hè, want
soeteman zat gewoon altijd en
eeuwig in de rechtszalen… Bovendien
acht ik mij totaal ongeschikt
voor de beeldbuis. nee, ook politieke
ambities heb ik nooit gehad. ik ben
blijkbaar – volgens intimi – wérkelijk
een bescheiden man.’
Je bent betiteld als weinig minder
dan een icoon van de paleizen van
justitie in dit land. Heb je persoonlijke
contacten overgehouden aan
Het Wereldje?
‘met magistraten onderhoud ik
zelden persoonlijke contacten. een
uitzondering is mr. egbert myjer
6 | Naam artikel - Opportuun 4 - mei 2010 Opportuun 6 - juni 2010 - interview | 7