Maart '13 - Tanuki

het ook wel een collectie van “thou shalt nots”
kan worden genoemd. Volgens deze wet
zijn directe wervingspraktijken beperkt tot
een periode van maximaal zeventien dagen
en mogen politici alleen toespraken geven
op de daarvoor toegewezen plekken en/of
campagnebusjes vanaf acht uur ’s ochtends tot
acht uur ‘s avonds.
Anders dan in Nederland behoorden
toespraken op straat al van oudsher tot de
gangbare praktijken voor Japanse politici.
En ook al gebeurt het vaak dat politici tegen
een lege straat praten, zij blijken toch vast te
houden aan dezelfde praktijken omdat veel van
hen overtuigd zijn dat het beter is om tenminste
de aandacht van ook maar een paar mensen te
trekken dan helemaal niemand. Vaak kan men
ook kandidaten zien die op drukke stations
herhaaldelijk hun naam en een slogan herhalen
in de hoop dat passanten tenminste hun naam
onthouden en die dan thuis opzoeken.
Om te begrijpen waarom dit soort inhoudsloze
campagnemethode toch wijdverspreid zijn, is
het belangrijk om te weten dat een kandidaat
in het algemeen gesteund wordt door een
team van medewerkers die er alles aan doen
om de kandidaat populair te maken. In de
documentaire ‘選挙: senkyo’ (verkiezingen)
van Kazuhiro Soda is goed te zien hoe
afhankelijk een kandidaat is van zijn team
en in hoeverre hij zich moet houden aan de
hiërarchie binnen de partij. Dit betekent dus
ook dat een kandidaat niet alleen voor zichzelf
vecht, maar ook probeert om aan zijn team
te laten zien dat hij altijd zijn best doet voor
de partij en de steun die hij krijgt waard is.
In dat verband wordt vaak de term ‘頑張る:
ganbaru’(je best doen) gebruikt. Veel politici
zijn er ook van overtuigd dat een toespraak
die toegewijd wordt gehouden meer effect op
de kiezers heeft, ook al letten zij niet op de
inhoud. Een andere reden waarom er niets
verandert aan de huidige praktijken, is dat veel
jonge politici, die nog weinig tot geen ervaring
hebben, kijken naar de manier waarop hun
voorgangers en superieuren de verkiezingen
hebben aangepakt. Dit fenomeen wordt ook
wel ‘social proof’ genoemd.
16 太狸記・十二月号
Natuurlijk komt het ook voor dat een groep
mensen actief luistert naar wat een politicus
vanaf het dak van zijn campagnebusje te
zeggen heeft, maar meestal bestaat het publiek
uit mensen die al van te voren weten dat hun
favoriete kandidaat op die plek een speech
zou geven. Een goed voorbeeld hiervan zijn
de speeches die door leiders van de ‘公明党:
koumeitou’ (New Komeito Party) worden
gegeven. Kandidaten van deze partij genieten
meestal steun van de religieuze Sokka Gakkaibeweging.
Het lijkt dus aannemelijk dat het
publiek voor het grootste gedeelte bestaat
uit mensen van die beweging. In dat soort
gevallen kan er ook veel verteld worden over de
beleidsplannen van een kandidaat.
Het is dus voor Japanse politici in eerste
instantie niet zo belangrijk of de kiezers
de inhoud van hun beleidshervormingen
begrijpen, maar dat ze in aanraking komen
met de kandidaat en zijn of haar naam
onthouden. Wel zijn er op de Japanse televisie
veel programma’s omtrent de plannen van de
kandidaten te zien. Desalniettemin was de
totale kiezersopkomst dit jaar met 59,62%
lager dan ooit tevoren. Misschien dat de
door de huidige premier Shinzo Abe (LDP)
geplande hervormingen van de Public Office
Election Law, onder andere om het gebruik van
sociale media tijdens de verkiezingsperiode
voor wervingsdoeleinden toe te staan, daar
verandering in zouden kunnen brengen. -
Arthur Hinsch