Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

98
professionele vinger op de bel drukte naast het bordje
waar met zwarte letters op een witte ondergrond de
naam van mijn zoon te lezen staat.
En daar nog altijd te lezen staat.
En ooit zal worden verwijderd.
Zoals alles eens zal worden verwijderd, waar maken
we ons eigenlijk druk om?
Een van hen had aangebeld nadat beiden het masker
voor hun gezicht hadden gebonden, en alles wat ze hierboven
aantreffen: de vertraagd bewegende gordijnen in
de winterwind, lakens, een bed, een boven het bed bevestigd
blauw gekleurd zakje met daarin morfine waaraan
een nu nutteloze slang bungelt, en een kind en nog
een kind, de jonge weduwe op de rand van het bed, het
hoofd diep gebogen – en de moeder van de dode, achteruitgedeinsd
en met de armen wijd in een hoek alsof ze
zich de muur in wil drukken, en op het bed het achtergelaten
lichaam van haar zoon – waar ben je, heeft de
moeder zichzelf horen vragen, waar ben je nu, zeg het
me, zeg me waarheen –, dat alles, dat hele tafereel ketst
af op hun namaakhuid.
De twee in het zwart, het masker over hun gezicht getrokken,
even strak en even kleurloos als de vliesdunne
rubberen handschoenen die ze nu over hun vingers
schuiven – de jonge en de oudere – ze doen hun werk,
een mooi werk, een nuttig werk. Wat zouden wij moeten
zonder hen? Ze geven aanwijzingen, rustig, beheerst,
ze sturen de kinderen de kamer uit. Of zijn de
kinderen zelf de kamer al uitgegaan en de trap afgelopen
naar de woonkamer waar de familie van hun moeder
wacht?