Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

We horen de kraaien de trap oplopen. Zonder elkaar
aan te kijken luisteren we naar de traag naderbij komende
voetstappen over de treden van de trap en toch,
als de mannen, een jonge en een oudere, in de deuropening
verschijnen, verstijven we. Met hun brede, in het
zwart geklede mannenlijven vullen de kraaien de deuropening,
ze sluiten de sterfkamer hermetisch af alsof
ze ons zo willen wijzen op onze levenslange veroordeling.
Mijn god, hoe is het mogelijk, ze lijken onaangedaan
door wat ze hier aantreffen, hun gelaatstrekken
veranderen niet, verbleken niet eens, en ik heb dat nog
niet gedacht of ze stappen de kamer binnen met ferm
uitgestoken handen en begroeten de jonge weduwe met
een professionele handdruk en een professioneel uitgesproken
medeleven en dan komen ze op mij af en ik
voel hun klamme handen beurtelings mijn hand drukken.
De stalen koffers worden neergezet, attributen die
me even doen denken aan de koffer van de pedicure in
een zomer lang geleden toen het bericht kwam van zijn
ziekte. Stalen koffers zetten de kraaien neer, de oudere
en de jonge, maar deze koffers bedreigen ons met hun
kil glimmende aanwezigheid en het is er ook niet maar
één, het zijn er meer. Vijandige stalen koffers op de
slaapkamervloer waar nu een nieuwsgierige witte poes
omheen snuffelt.
De mannen dragen maskers, waarschijnlijk hebben
ze die zojuist opgezet, een paar minuten geleden, op
straat voor de deur in de regen onder een enorme zwarte
paraplu – want hoe is het anders mogelijk dat hun
haren niet nat zijn en hun zwarte mantels niet doorweekt?
Ze hebben de maskers opgezet nog voor hun
97