Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

94
goed mijn huid voor haar, dwing me mijn collega aan te
kijken, haar in het gezicht te zien, recht in haar gezicht,
recht in het ronde bloeiende vlees, in haar verbaasde,
gretige ogen, en ik denk: jij moet hier weg, maar ik
vraag: zal ik wat te drinken voor je maken? Thee? Ik
ben al opgestaan, ik ben al bij de deur, draai me naar
haar toe.
Ze vraagt: heb ik je gekwetst?
Dat waardeer ik en ik zeg haar dat ook. Daarbij had
het moeten blijven. Maar zij geeft weerwoord: het was
maar een grap, hoor, Hanna, ik keerde je antwoord gewoon
om. Als grap.
In de keuken maak ik thee, leg haar gele chrysanten op
het aanrecht, vul een vaas met water, snijd de stelen af,
steel voor steel, en rangschik de bloemen. Bloem voor
bloem. Ik wikkel de afgevallen bladeren en afgesneden
steeltjes samen met het kapotte elastiekje in het pakpapier
en gooi alles in de afvalemmer. Op het aanrecht
ligt het opengescheurde zakje nog waarin voeding zat
voor de bloemen, ook het zakje gooi ik in de emmer. Als
ik de klep open, zie ik hoe enkele bladeren proberen
zich uit het pakpapier te bevrijden en ik verbeeld me
dat ze zich vertwijfeld richten naar het licht dat in de
emmer plenst.
Met een klap sla ik het deksel neer.
Ik blijf te lang weg, ik weet dat ik te lang wegblijf, haar
te lang alleen laat in mijn kamer. Ik weet dat Marella
mijn zoveelste slachtoffer is, het zoveelste slachtoffer
van mijn kwetsbaarheid en mijn niet weten hoe me te