Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

92
– ze wrijft zich vergenoegd de handen – als je d’r op uit
was geweest, meid, had ik de bloemen weer meegenomen,
dan waren ze voor mij, de bloemen, het is wel
koud buiten maar de zon schijnt heerlijk en ik dacht bij
mezelf: die is vast lekker aan de wandel.
In stilte worstel ik, wijs mezelf terecht, is het niet
juist buitengewoon vriendelijk, is het niet attent van
haar, zij bedoelt het goed, iedereen bedoelt het goed.
Al lopend heeft Marella haar jas uitgetrokken en ze
hangt die nu aan de kapstok. Ik sta naar haar massieve
rug te kijken met de bloemen in mijn armen. Ziezo, tevreden
draait ze zich naar me toe, buigt het hoofd,
strijkt met gespreide vingers aandachtig langs haar
trui, die wijd over haar lange rok valt, en richt zich
weer op. Nou, Hanna, meid, we missen je wel hoor, op
school.
In de huiskamer zitten we tegenover elkaar. Ik probeer
mijn paniek te onderdrukken en kijk strak naar de
vloer, waarover lichtspiralen kringelen die de winterzon
door de luxaflex naar binnen schiet, en herinner
mezelf eraan dat Marella ‘de moeder’ is op school, het
moederdier, een onuitputtelijke bron van aandacht en
raad, zowel voor de allochtone leerlingen als voor ons
docenten, en terwijl ik bezig blijf mezelf te kalmeren
neem ik waar hoe zij diep ademhaalt, hoe haar borsten
opgolven en dat ook over haar borsten koude spiralen
zonlicht glijden. Dan vraagt ze de vraag aller vragen:
Gaat het goed met je, Hanna?
Haar vertrouw ik. Niet zoals ik Nily vertrouw, maar
toch, ik vertrouw haar. Iedereen vertrouwt Marella. Ik