Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Bezoek in de middag.
Van bovenaf trek ik met het touw de benedendeur
open, ik ga er onmiddellijk van uit dat Paula haar sleutels
is vergeten en verwacht haar lichte, snelle voetstappen
en haar stem, die het trappenhuis vult met zonlicht:
stom hè, vergeten, maar ik wist natuurlijk wel dat
u thuis was. Het is Mariëlla, Marella zoals ze wordt genoemd,
een collega van school. Met loden stap komt ze
de trappen op en onmiddellijk herken ik haar schorre,
hartelijke stem. Hanna kind, roept ze uit de diepte, wat
gezellig, ik moest je even een zoen brengen. Wanneer
ze aan de derde trap begint, zie ik dat haar naar mij opgeheven
gezicht rood is van inspanning en dat haar
hand feestelijk met een gele ruiker zwaait. Gezellig, gezellig
meid, om je weer te zien en… meer hoor ik niet,
want in mij resoneren de woorden: weet wel dat dit een
huis is van rouw, en ik denk dit zo hevig dat ik mijn lippen
samendruk uit angst dat de woorden me zullen ontsnappen.
Ik neem het boeket aan en zij deint langs me heen de
gang door, even maar, sust ze, ik blijf maar even, ik
moest je een zoen komen brengen, van ons allemaal
91