Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

90
geeft het hem – het is hun verbond, hun geheim, de ver-
smelting waaraan langzaam maar zeker, met het klim-
men der jaren, met zijn ouder worden, volwassen wor-
den, een einde kwam – zoals de wet van het leven ge-
biedt.
Even beweegt het vloeidunne vel tussen hen in alsof
het door de wind wordt beroerd – zij heeft het nog net
vast, en hij heeft het nog net niet aangevat.
Dit is het verhaal, dit verhaal wil ik Paula vertellen.
Maar nog niet.
Ik zal een goed moment afwachten, als ik geduld opbreng
komt dat vanzelf, het gaat erom het enige juiste
moment te herkennen en het niet voorbij te laten gaan.
Misschien heeft ze mijn verhaal niet nodig. Wat kan
ik doen? Moet elk mens eerst zijn vingers schroeien en
dan zijn hart, voor hij gelooft dat vuur heet is? Waarom
kunnen we niet voorkomen wat we zo graag willen
voorkomen? Waarom wens ik dat het meisje dat mijn
zolderkamer huurt geen pijn zal hebben en wil ik dat
zij geen verkeerde keuzes maakt, wens ik dat ze trouwt
met de man die haar kan laten zijn wie ze is? Waarom
martel ik me met schuldvragen? Zou mijn kind niet zo
jong zijn gestorven wanneer ik die ansichtkaarten niet
had gekocht – die van Munch en Sir Luke Fildes – en boven
mijn bureau had gehangen? Zou hij nog in leven
zijn en gezond en sterk wanneer de gedachte aan de
dood, aan zijn dood, me niet had beslopen, toen, met
hem, mijn pasgeborene, in mijn armen?
]