Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

zelfs bezoek van haar man en van haar moeder brengt
daarin geen verandering. Alleen het kind en zij bestaan,
alleen zij samen, en dat is zo nieuw, zo overweldigend,
dat niets verder tot haar doordringt dan zijn
kleine bewegende aanwezigheid in haar armen wanneer
zij hem voedt en ze fluistert de woorden: mijn
zoon, mijn zoon, mijn zoon en proeft verrukt de nieuwe
klanken.
Er is één moment van waarheid. Het is er voor ze het
kan tegenhouden, zelfs nog voor ze zich kan wapenen,
ze wordt er volkomen door overvallen: dat hij eens zal
sterven. Dat zij hem dat aandoet door hem geboren te
laten worden. Dat zij daaraan, als het zover is, schuldig
zal zijn.
Later, als hij eindexamen heeft gedaan, op een middag
– ze zijn samen, ze zijn met z’n tweeën, zijn vader is op
kantoor aan het werk en zal pas laat thuiskomen in verband
met een directievergadering – staat ze op van haar
stoel, gaat naar boven, naar haar bureau, dat nog altijd
voorlopig in de ouderlijke slaapkamer staat, ze opent de
bovenste lade en haalt daaruit een vel papier. Het is een
vloeidun, lichtblauw gekleurd blocnotevel, met daarop
een handgeschreven minutieus verslag van de bevalling.
De woorden zijn maanden na de bevalling door
haar geschreven. Ze had aan niets anders kunnen denken
dan aan het kind aan wie zij het leven schonk, ze
had over niets anders kunnen praten en op een dag beschreef
ze het wonder met donkerblauwe inkt en in een
regelmatig, haast plechtig handschrift.
Ze loopt de trap af, ze loopt de woonkamer binnen en
89