Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

88
en daar een kleine witte wollen wolk. De wolken zijn
blij voor haar, fluisteren ze terwijl ze op hun gemak
hoog boven haar voorbijpeddelen.
Thuis, in de woonkamer, zet ze een stoel naast het
raam en gaat in het zonlicht zitten – door het glas heen
voelt het zonlicht zomers warm. Ze zit heel stil op de
stoel, en heel rechtop, ze hoeft alleen maar te zijn, meer
niet, er wordt niets meer van haar gevraagd. Het nieuwe
leven groeit in haar, ze geeft leven terug aan een wereld
van ontnomen levens.
Gedurende de maanden van de zwangerschap zal ze
veel op de stoel in de kamer zitten, stil, handen om
haar buik.
Ook haar man en haar moeder verheugen zich op het
kind dat komen gaat.
De bevalling duurt lang, is pijnlijk, er zijn complicaties.
Het is, denkt ze, zoals beschreven staat in de bijbel;
in smarte zult ge kinderen baren. Wanneer de baby in
haar armen wordt gelegd is ze juist blij met die zojuist
doorstane pijnen, of misschien niet zozeer blij als wel
voldaan – zo moet het zijn. Het wonder van het kind
aan haar borst is er nog zoeter door.
Ze ligt in een kleine zaal samen met andere jonge
moeders. De bedden staan dicht opeen, drie aan de ene,
drie aan de andere kant, zo kunnen de jonge vrouwen
elkaar goed zien en hebben ze wat gezelligheid aan elkaar
gedurende de lange uren waarin de baby’s naar
een aparte zaal zijn gebracht. Er hangen geen gordijnen
die tussen de bedden dichtgetrokken kunnen worden.
Maar zij is zich daar de eerste dagen niet van bewust –
de omgeving is voor haar in totale duisternis gehuld,