Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Zo keek hij naar me in het ziekenhuis tijdens zijn
tweede opname, toen ik wegliep, na het bezoek aan
hem waarin hij praatte over zijn grootmoeder, mijn
moeder, en hoe de dood hen beiden achtervolgde. Hij
draaide zijn hoofd dat diep in het kussen rustte zo dat
hij me kon blijven zien, hij bleef kijken, zag me op de
deur toelopen, zag me haperen op de drempel, zag me
de drempel overgaan, toch maar de drempel overgaan,
de gang in, de hal in – hij, almaar omkijkend naar mij
met in zijn blik een oneindig mededogen.
Waarom, wil ik hem vragen, waarom? Of hebben we
alles al gezegd? En ik weet dat we alles al hebben gezegd,
maar nu je beter bent, vraag ik, mag ik je dan nu
vertellen hoe het voor mij was en wil je mij nu vertellen
hoe het voor jou…
Hij staat al niet meer naast me, hij loopt het strand
op, hij loopt nog langzaam, wat onvast op zijn benen
maar al beter dan vorige week, en veel beter dan de
week daarvoor.
Zodra ik wakker word, vallen de dromen dood neer en
ik schiet overeind in het donker. De cijferplaat van de
wekkerradio op het nachtkastje werpt een trage bundel
geelbruin licht voor zich uit en legt die op de deken
naast me. Dat is het: ik ben overgeslagen. Het was mijn
beurt om te sterven, niet de zijne. Er klopt iets helemaal
niet – ik was eerst. Zijn ze dat vergeten soms, hebben ze
me niet geregistreerd in het boek van het leven? Ben ik
overgeslagen, voorgoed overgeslagen? Besta ik dus niet?
Al zou ik staan schreeuwen op elke straathoek: hier
ben ik, hier ben ik, vergeet me niet, neem me mee, in
83