Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

82
elkaar verbonden. Zijn ziekte verbindt ons. Stroperig en
zwaar maar gestaag en niet tegen te houden stroomt
zijn doodzieke lichaamsvocht door de streng naar mij
toe, naar mijn lichaam, dan in mijn lichaam. Maar er is
slechts eenrichtingsverkeer mogelijk. Het leven zelf dat
ik hem met al mijn krachten toestuur, wordt tegengehouden
en teruggezonden. Al bij de ingang van de navelstreng
wordt het leven onverbiddelijk geweigerd.
Hij ligt onder de deken, bijna bewegingloos, en ik kan
hem niet bereiken, ik kan hem niet bereiken, en ik kan
hem niet voeden zoals ik hem ooit voedde toen ik hem
in me droeg en daarna, aan mijn borst, zonder overgang
staan we op de boulevard dicht bij zijn huis, we
kijken uit over het strand en de heuvels aan weerszijden
die hun huid van gras en struiken hebben afgestroopt
en als kale rotsen diep de zee binnendringen.
De hemel is melkblauw, aan de zeelijn graven zijn kinderen
een geul. Niet ver van de kinderen zit zijn vrouw
in het zand. Ze kijkt om en glimlacht naar ons, ze is verheugd
ons samen te zien, de toekomst ligt weer open.
Hij is genezen. Hij heeft het gehaald, er is een wonder
geschiedt – zijn zieke lichaam gleed de enige en laatste
kans binnen die het geboden werd.
Hij werd opnieuw geboren.
Waarom, vraag ik, ik kijk hem aan maar weet niet
hoe ik verder moet, ik ben inmiddels zo gewend elk
woord, elk gebaar te toetsen, te wegen, te betwijfelen,
ik weet niet waar ik goed aan doe, ik weet niet waar ik
slecht aan doe, ik wil hem sparen en hij wil mij sparen,
zo komen we niet verder. Maar hij knikt bemoedigend,
zijn ogen staan geduldig en lief.