Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

80
mededogen krijgen en z’n adem inhouden, de tijd zou
bewegingloos neerhurken ergens in een vergeten hoek,
voor altijd onvindbaar. En de dood zou verstarren, zou
onmogelijk bij mijn zoon kunnen komen en hem vastgrijpen,
al stond die dood op luttele centimeters afstand.
Mijn zoon zou blijven sterven en zijn vrouw zou naast
hem blijven liggen op het bed en hem verwarmen met
haar lichaam, met haar rustgevende aanwezigheid, en
zijn kinderen zouden blijven spelen in de aangrenzende
kamers en hij zou naar hun kleine stemmen luisteren
en ook daarin rust vinden. Zolang ik maar beneden
bleef en niet naar boven ging en niet met mijn eigen
ogen zou zien hoe zij daar zat op de rand van het bed
waarop zijn lichaam lag – nog steeds op de linkerzij –,
wanneer ik niet zou zien hoe zijn vrouw op de rand van
het bed treurde met de twee kinderen tegen zich aan
gedrukt; een wenende madonna met haar wenende kinderen
in de armen – zolang ik beneden bleef, of niet uit
het raam van de trein keek, mijn ogen dichtkneep, of
de trapleuning in mijn hand liet branden, mij liet vastbranden,
de loodlijn haar gang liet gaan zodat de weerhaken
mij voor altijd in de grond zouden verankeren,
op de houten vloer, onder aan zijn trap – zou het niet
waar zijn. Zou het niet waar zijn.
]