Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

More documents

Recommendations

Info

Paula is de kamer nog niet uit of de trein remt af, komt sissend tot stilstand en laat me uitstappen in het land waar hij woonde, in de stad waar hij woonde, in zijn huis en ik sta onder aan de trap. Het is winter. Het is avond. Achter me zijn de woonkamers, voor me de treden die me verbinden met het einde van het leven. Daar sta ik, en ik kijk hoe de treden omhoog voeren, naar boven. En boven ligt hij dood. De trapleuning brandt in mijn hand, brandt mijn hand vast aan de ronde houten leuning, mijn voeten willen wel naar boven maar de leuning bijt zich vast in mijn hand en zo zwaar zijn mijn voeten dat ik ze niet kan optillen, niet eens bewegen kan ik ze. Een loodlijn lijkt uit de aarde omhooggeschoten, heeft zich een weg door mijn lichaam geboord, haar weerhaken uitgeslagen en houdt mij waar ik ben: onder aan zijn trap, in zijn huis. Ik hunker naar boven, waar ik niet wil zijn om te zien wat ik niet wil zien, om te weten wat ik niet wil weten en wat nooit had mogen gebeuren, nooit, want toen hij lag te sterven zou hij altijd blijven sterven – sterven was ondraaglijk, maar daar zou het bij blijven. De tijd zou 79
80 mededogen krijgen en z’n adem inhouden, de tijd zou bewegingloos neerhurken ergens in een vergeten hoek, voor altijd onvindbaar. En de dood zou verstarren, zou onmogelijk bij mijn zoon kunnen komen en hem vastgrijpen, al stond die dood op luttele centimeters afstand. Mijn zoon zou blijven sterven en zijn vrouw zou naast hem blijven liggen op het bed en hem verwarmen met haar lichaam, met haar rustgevende aanwezigheid, en zijn kinderen zouden blijven spelen in de aangrenzende kamers en hij zou naar hun kleine stemmen luisteren en ook daarin rust vinden. Zolang ik maar beneden bleef en niet naar boven ging en niet met mijn eigen ogen zou zien hoe zij daar zat op de rand van het bed waarop zijn lichaam lag – nog steeds op de linkerzij –, wanneer ik niet zou zien hoe zijn vrouw op de rand van het bed treurde met de twee kinderen tegen zich aan gedrukt; een wenende madonna met haar wenende kinderen in de armen – zolang ik beneden bleef, of niet uit het raam van de trein keek, mijn ogen dichtkneep, of de trapleuning in mijn hand liet branden, mij liet vastbranden, de loodlijn haar gang liet gaan zodat de weerhaken mij voor altijd in de grond zouden verankeren, op de houten vloer, onder aan zijn trap – zou het niet waar zijn. Zou het niet waar zijn. ]
Page 2 and 3:
Wachten op de schemering
Page 4 and 5:
Chaja Polak Wachten op de schemerin
Page 6 and 7:
Opgedragen aan Rens, Anne-Sara, Jik
Page 8 and 9:
i herfst
Page 10 and 11:
Wat me bevreemdde was dat het niet
Page 12 and 13:
loosheid? Waarom reiken we onze ken
Page 14 and 15:
sloten om te voorkomen dat mijn zoo
Page 16 and 17:
Je ziet een in goudbruine duisterni
Page 18 and 19:
is achterovergekamd en in haar nek
Page 20 and 21:
tribunaal, vrijheid of doodstraf. A
Page 22 and 23:
Tijdens het telefoongesprek met Nil
Page 24 and 25:
en te zwaar bevonden - dat weet ik
Page 26 and 27:
medicatie zich uit hem losgetrokken
Page 28 and 29:
Ik wil ergens heen met mijzelf. In
Page 30 and 31: Ik schaam me om de afstand, we wone
Page 32 and 33: Tegenwoordig zeggen mensen vaak dat
Page 34 and 35: dat ze steeds dezelfde oefeningen z
Page 36 and 37: en gehangen, de stoel waar ik altij
Page 38 and 39: Alleen het bewegen van Nily’s lip
Page 40 and 41: gen waar ik antwoord op zal moeten
Page 42 and 43: Een luide stem roept me wanneer ik
Page 44 and 45: Tussen Nily en mij in ligt een dood
Page 46 and 47: haar werktafel tegen de muur staat
Page 48 and 49: Ooit sliepen zij en ik in één bed
Page 50 and 51: lijk. Een proefrit maakten ze, die
Page 52 and 53: hoog optilde in de lucht en zij plo
Page 54 and 55: hen, of liever nog, woonden ze maar
Page 56 and 57: Door de ramen achter de bank waar N
Page 58 and 59: ogen zoeken mijn gezicht, dat ondan
Page 60 and 61: ii winter
Page 62 and 63: Het is winter geworden, de winter n
Page 64 and 65: gordijn dat alles zag… en voor me
Page 66 and 67: Wachten kost me zo veel inspanning
Page 68 and 69: De dagen op de kalender en die in m
Page 70 and 71: De trein dendert maar achteruit voo
Page 72 and 73: lukt het me de avonduren door te ko
Page 74 and 75: daarbij. Omdat hij er toen nog was.
Page 76 and 77: voeten te masseren. Au, kreunt ze,
Page 78 and 79: waarschijnlijk omdat ik iets ongewo
Page 82 and 83: Nog negen dagen. Negen dagen nog ma
Page 84 and 85: Zo keek hij naar me in het ziekenhu
Page 86 and 87: Nog zeven dagen. Ik zou de studente
Page 88 and 89: paar elk een rugzak vol verleden ui
Page 90 and 91: zelfs bezoek van haar man en van ha
Page 92 and 93: Bezoek in de middag. Van bovenaf tr
Page 94 and 95: antwoord niet meteen, ik wacht even
Page 96 and 97: gedragen in dit beschadigde bestaan
Page 98 and 99: We horen de kraaien de trap oplopen
Page 100 and 101: Geduldig laten de kraaien de jonge
Page 102 and 103: ok past helemaal niet bij mij, bela
Page 104 and 105: vragend fronsen - is dat, is dat? e
Page 106 and 107: is het. En die gedachte, de onomkee
Page 108 and 109: Nog drie dagen. Onrust jaagt me de
Page 110 and 111: Op de stoeprand kom ik tot bezinnin
Page 112 and 113: len kaarsenkroon met gekleurde kaar
Page 114 and 115: Nog zesendertig uur. IJsberen door
Page 116 and 117: Nog 24 uur. De avond valt. Ik zit a
Page 118 and 119: kijkt toch ook tevreden, hij vindt
Page 120 and 121: en dan is het voorbij, de datum gep
Page 122 and 123: de tijd verspringt, de tijd tilt me
Page 124 and 125: toen, de uitvaart, het voeteneinde
Page 126 and 127: epiloog februari. drie uur in de mi
Page 128 and 129: Deze bladzijde is met opzet leeg ge
show all

Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?