Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

78
Maar ik zwijg. Over wat ik nu door het raam van de
trein zie, kan ik niet praten. Kan ik niet vertellen. Ook
niet aan Nily. Nooit zal ik daarover kunnen praten. De
beelden praten zelf, ze vullen alle ramen van de trein,
die voortdendert terug de tijd in, terug, waar ik ook
kijk. Of ik nu opsta en een andere coupé zoek, met andere
ramen en alsjeblieft een ander uitzicht, ik blijf
zien waarover ik niet praten kan.
Nog dertien dagen tot zijn sterfdag. Morgen nog twaalf. Nog
elf overmorgen. Daarna nog tien. De dagen bewegen trager
dan ooit. Hun uren en seconden lijken aan ruwe touwen
te worden voortgezeuld door dikke lagen drijfzand.
Zal ik dan maar? aarzelt Paula. Ik kijk op en zij vat
moed. Weet u dat ik mee mag doen met de leerlingenavond,
ik ben de enige van mijn jaar, de enige die mee
mag doen.
De te krappe laarzen heeft ze met de veters aan elkaar
geknoopt, de verknoopte veter over haar gebogen
wijsvinger geschoven en ze wiebelt de laarzen heen en
weer als waren het weegschalen, als was zij vrouwe Justitia.
]