Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

waarschijnlijk omdat ik iets ongewoons hoorde, boog ik
mijn hoofd en wat zag ik? Mijn knieën klapperden tegen
elkaar. Van angst.
Mij krijg je ook niet achter het stuur – met beide handen
masseert Paula haar voeten, beurtelings de rechter
en de linker – voor geen goud krijg je mij achter het
stuur, al gaf mijn vader me voor mijn verjaardag een afgedankte
auto uit zijn rijschool, want daar is-ie toe in
staat. Ik haat ze, auto’s, zegt ze klaaglijk en haar handen
wachten even met masseren – ik haat ze, hun herrie
verziekt de aarde. En ze gaat door met masseren.
Ze lijkt van elastiek, zo soepel zijn de bewegingen van
haar slangachtige lichaam, als ze wil zou ze met gemak
haar voeten in haar nek kunnen leggen. Ook haar gezicht
beweegt. Voortdurend verandert het van uitdrukking,
het kan niet stilstaan, niets verborgen houden.
Zoals ze kijkt wanneer ze over haar ouders praat. Als
een marionet zit ze met draden vast aan haar gedachten
en aan de wisselingen van haar gevoel. Maar wanneer
ze studeert is haar blik naar binnen gekeerd, geabsorbeerd
door muziek, en misschien weet zij wel dat ik
graag naar haar zingen luister, misschien – dat realiseer
ik me pas nu – laat ze daarom de deur van haar kamer
openstaan.
Die rotlaarzen – haar ranke hals rekt zich, lijkt het
licht in haar ogen dichter naar me toe te willen dragen
– die rotlaarzen, ik kan ze niet eens meer ruilen want
ik heb er al mee over straat gelopen en dat zie je meteen
aan de zolen, ik heb mezelf voor de gek zitten houden
in die winkel, vindt u ook niet dat mijn voeten wel
erg groot zijn? Vertel me nog iets over uw zoon.
77