Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

76
die tijd nu vederlicht en onwaarschijnlijk zorgeloos lijkt
– teruggekomen om me te helpen met de afdaling, een
scholier nog maar, een gymnasiast, kom, zei hij, je kunt
het best. Zoals hij naar me keek, weet je, alleen al zoals
hij naar me keek. Meter voor meter praatte hij me de
steile helling af – ik had daar staan janken van angst
– en een andere keer praatte hij me achter het stuur van
de auto – zonder me een adempauze te gunnen ga ik
door, zolang ik over hem vertel is hij bij me, leeft hij.
We rijden door de stad, hij en ik, plotseling remt hij af
en stuurt de auto naar de kant. Waarom stop je hier?
vraag ik hem. Ik begrijp er niets van, we waren toch op
weg naar – ik herinner me niet meer waarheen we op
weg waren, in elk geval moesten we daar niet zijn –,
maar hij is al uitgestapt, loopt om de auto heen, opent
mijn portier en wijst naar de bestuurdersplaats. Nu rijd
jij. Ik? Ja, jij, hij knikt, jij rijdt, je hebt niet voor niets
een rijbewijs. Zijn knikken is een bevel, zachtmoedig,
maar een bevel. Jij rijdt nu, en ik schuif naar de stoel bij
het stuur.
Er zat niets anders op, Paula.
Haar ogen verrassen me altijd weer, zo licht zijn ze,
alsof haar huid donker zou zijn en daardoor het licht in
haar ogen accentueert, maar haar huid is blank en haar
wenkbrauwen zijn fijne donkerblonde streepjes. Nu
weet ik het, het licht in haar ogen doet me denken aan
het hier en daar in het verlaten Noorse landschap onder
de sombere hemel oplichten van een berghelling, alsof
diep verscholen in de aarde geheime vuren gloeien. Ik
haast me terug naar mijn verhaal.
Mijn zoon zat al naast me, de motor draaide nog en