Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

voeten te masseren. Au, kreunt ze, ik heb ze te klein ge-
kocht, stom hè, uit pure ijdelheid, en ze lacht haar kla-
terende zangerslach mijn kamer in.
Mijn zoon heeft ook, begin ik, me er vaag van bewust
dat dat ‘ook’ voor haar nergens op slaat maar ik heb
haast en ga door met mijn verhaal, hij heeft ook toen
hij in Turkije was met het meisje dat zijn vrouw zou
worden – ergens in Istanbul, of in een andere stad – een
bloempot op zijn hoofd gezet. Ik was er niet bij natuurlijk
maar hij heeft me verteld hoe ze daar alletwee met
een bloempot op hun kop door de stad liepen, gewoon
omdat ze daar zin in hadden.
Terwijl ik vertel en Paula naar me luistert, komt iets
van hun moed, iets van hun onverschrokkenheid mij
sieren. Ik wil nog veel meer over hem vertellen en elke
lettergreep proevend zeg ik: be-moe-di-gend. Zo kon hij
naar je kijken, be-moe-di-gend. Ja, je kunt het wel, zeiden
zijn ogen dan, je kunt het wel. Hij zei altijd ‘Hanna’,
als klein jongetje al. Hij heeft me leren skiën, Paula.
Lang geleden natuurlijk. Hij stond vlak bij me, een meter
of twee onder me tegen de besneeuwde berghelling
aan die hij al vele malen moeiteloos was afgeskied, samen
met zijn vader, ik was toen nog getrouwd.
Ik wend mijn gezicht af, een gedachte komt me storen
– zijn vader. Zijn vader, op tijd gestorven, híj hoeft
dit niet mee te maken, hij niet, hij… ik haal diep adem,
haal opnieuw diep adem.
Sorry, ik dacht even aan iets anders.
Paula knijpt haar ogen tot spleetjes.
Mijn zoon was teruggekomen – net wanneer ik mezelf
weer enigszins in de hand heb, realiseer ik me hoe
75