Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

72
uit Noorwegen, mijn eerste reis alleen na mijn schei-
ding.
Mijn zoon en ik zijn op weg naar een restaurant, opgewekt
lopen we door de binnenstad. Het is druk. Over
de smalle trottoirs slenteren luchtig geklede mensen en
iedereen, werkelijk iedereen kijkt naar mijn zoon. Sommigen
blijven zelfs staan en draaien zich om. Hij wordt
belaagd door opdringerige en verbaasde gezichten maar
lijkt het niet te merken of trekt zich er niets van aan.
Dat is het, hij trekt zich er niets van aan en negeert de
nieuwsgierige blikken want zie eens hoe zelfbewust en
krachtig hij naast me loopt, en naast me het restaurant
binnen stapt. Met de ijsmuts diep over zijn oren getrokken
gaat hij zitten, pakt de kaart om op zijn gemak een
keuze te maken uit de vele gerechten. En heel even
weer voel ik de trots van toen.
Ik zal alle lootjes openen, één voor één zal ik ze openvouwen
en aandachtig lezen. Misschien zet ik ze in een
lijst, ja, dat lijkt me een goed idee, ik lijst ze in en hang
ze op in mijn woonkamer en in mijn slaapkamer. Eens
zullen de wanden – waar ik maar een plekje vrij kan
maken – volhangen met ‘beelden van geluk’. Een portretgalerij
van woorden die altijd aanwezig is, een portretgalerij
van mijn eigen taal die me niet, nooit kan
worden afgenomen. En die alleen ik ken en begrijp.
Mijn taal, bron van beelden, beelden door mijn eigen
woorden opgeroepen, waar ik langsloop en hier een
paar zinnen tot me neem en dan daar, en wellicht keert
er door het lezen steeds meer gelukkig verleden terug,
mooi verleden. Zelfs de tijd van zijn ziek zijn hoort