Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

lukt het me de avonduren door te komen. Ik vul een
vuilniszak, en terwijl ik de zak dichtbind, geef ik mezelf
opdracht de vuilnis alvast op straat te zetten, dan
hoeft Paula het morgenochtend niet te doen, en verzin
een volgende opdracht: de afwasmachine uitruimen.
Even later, terwijl ik de machine uitruim, weet ik al dat
ik het kleed ga zuigen. Dat is hard nodig, houd ik mezelf
voor, want zo ontmoedig ik de muizen die ’s avonds
tussen mijn voeten met het krantenpapier spelen en
dan gaan grazen op het kleed onder de tafel. Pas wanneer
ik mezelf bezig zie de ladder uit de meterkast te
halen om me aan de volgende opdracht te wijden, spinnenwebben
en stofnesten uit de hoeken van het plafond
vegen, dringt tot me door wat ik aan het doen ben. Ik
zet de ladder terug en ga de kamer in.
Het is zeven minuten voor elf ’s avonds, zie ik op de
klok op mijn bureau, en ik denk – alsof het ene iets te
maken heeft met het andere – het is zeven minuten
voor elf en hij is nog altijd dood. En ik denk: nu moet
hij terugkomen, nu heeft het lang genoeg geduurd, nu
moet hij weer bij ons terugkomen.
Languit op de bank, onder het blauwe dekentje dat ooit
in zijn kinderledikant lag, gebruik ik een andere tactiek.
Met gesloten ogen steek ik mijn hand in de mand
met ‘herinneringen van geluk’, de mand met ‘beelden
van geluk’, en haal er een lootje uit. Ik vouw het open,
kijk eens aan, hier heb ik een zomer te pakken, een
bloedhete zomerdag, en de jonge student aan mijn zijde
die mijn zoon is, draagt de schapenwollen ijsmuts met
bruine en beige patronen die ik voor hem meebracht
71