Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

70
mij vandaan staan ze te wachten. Ze zijn zojuist aange-
komen voor een kort familiebezoek – het ziekenhuis
dat voortaan de dienst zal uitmaken was zo goed mijn
zoon enkele dagen respijt te geven.
Ik kijk naar hem, die mijn zoon is, die ik herken en
niet herken, want niet alleen is hij kaal, ook zijn wimpers
en wenkbrauwen ontbreken. Onbarmhartig naakt
is zijn gezicht, dat zich wapent tegen de ontzetting in
mijn ogen, een ontzetting die ik niet beheersen kan. Hij
draagt geen pet, hij verhult niets. Wat zou ik te verbergen
hebben, zo kijkt hij mij aan.
Een golf van misselijkheid dwingt me op de knieën,
ik herstel me en net op tijd speel ik alsof dit mijn bedoeling
was; mijn gezicht vlak voor de kindergezichtjes,
die ik kus en kus, maar ik weet dat hij mij doorheeft.
Ik wist dat hij me doorhad, natuurlijk wist ik dat.
Ik sluit de gordijnen, doe de lamp aan boven de tafel
en ontlaad mijn wanhoop in een zinloos ordenen van
mijn kamer. Ik schud de kussens van de divan op, maak
stapels van kranten en tijdschriften, herschik zijn foto’s
op de piano, orden lesboeken op mijn bureau. De berg
condoleances laat ik liggen, er is geen beginnen aan.
Planten krijgen water, of ze het nu nodig hebben of
niet, zelfs de gordijnen schuif ik open om ook de planten
op de vensterbank te kunnen begieten. En ik sluit
ze opnieuw. Ik geef mezelf opdrachten, steeds nieuwe
opdrachten. Nog voor ik klaar ben met de ene, formuleer
ik een volgende. Langs de opdrachten, als reddingstouw
gespannen voor de afgrond aan de ene kant
en een steile, onneembare berghelling aan de andere,