Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

68
het dagenlang gevreesde telefoontje waar de pedicure
bij aanwezig was, op een dag in de zomer, de balkondeuren
wijd open, de tuinen vol geheimzinnig gefluister,
een radio die reggaemuziek speelde en een mannenstem
die daar slepend achteraan zong. Waarna ik
door de telefoon had geschreeuwd tegen Nily dat het
niet kon, eenvoudig omdat ik hem had gebaard en zij
vroeg: maar zal ik bij je komen, Hanna, ik neem een
taxi, Hanna luister naar me, luister, we hebben samen
in één bed geslapen, ik kom er nu aan, Hanna, en ik zei
dat ik alleen wilde zijn maar ze was toch gekomen.
De dag nadat hij het mij had verteld, dat herinner ik me
met zekerheid, zou hij worden opgenomen en de behandeling
gestart, en ik reisde pas drie dagen later naar hem
toe, eerder lukte het me niet een vliegticket te bemachtigen.
Toch zie ik hem – ik hoef mijn ogen niet te sluiten –
door het spiegelende raam van de aankomsthal naast zijn
vrouw staan wachten – ik zie zijn bos krullen al van verre.
Trouwens, ik zie zijn krullen vaak, ook nu, ook na zijn
dood, vooral na zijn dood. Hij kan zomaar komen aanlopen
uit de verte, recht op mij af, achter een wandelwagen
bijvoorbeeld en naast hem zijn vrouw en zoontje. Of hij
is alleen, zijn houten aktetas – een cadeau van lang geleden
– in zijn hand, of op de fiets, hij kan ineens verschijnen,
waar dan ook, ergens in de stad, in een willekeurige
straat, een straat waar ik hem het minst verwacht en ik
blijf staan, adem stompt als een vuistslag in mijn maag
en ik kijk, kijk, zonder blijdschap toe te durven laten –
dan verandert hij al in een volslagen vreemde.
]