Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

64
Ik zit in de trein. De trein dendert achteruit voort, voort
zijn eerste sterfdag tegemoet, de trein voert me langs
stations van hoop en wanhoop, van ziekenhuisopnames,
kuren, van wachten op uitslagen – van wachten op
uitslagen vooral. De trein slaat niet één station over.
Stations met klare beelden van wat was, compleet met
tekst en geluid – driedimensionaal maar liefst – al die
stations wachten vol ongeduld op hun beurt. Wanneer
ik uit het raam kijk, zie ik wat voorbij is maar nooit
voorbijgaat.
De ramen van de trein moeten wel met spiritus zijn
schoon gewreven, want elk detail, hoe nietig ook,
dringt zich aan mij op. Het is alsof er geen glas zit tussen
mij en de divan in mijn eigen woonkamer. Want dat
is wat ik te zien krijg. Op die divan lig ik, wachtend. Ik
wacht deze keer op het wonder van een experimentele
medische behandeling, waarop ik van mijn zoon niet
mocht hopen. Ik wacht op de uitslag. Klamp me vast
aan het spinrag van de hoop, zoals hij dat doet, zoals iedereen
die van hem houdt. Want dat heb ik inmiddels
wel geleerd, tussen een flinter van een splinter hoop en
het totaal ontbreken ervan, slaat de wereld te pletter.