Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

62
Waar hij aan toe was in een toekomst die zojuist was
aangebroken, die al in volle gang was gezet, dat was wat
de jongen probeerde te begrijpen, want vanaf dit moment
zou alles anders zijn, dat was hem woordeloos duidelijk,
maar wat dat was, alles anders? Wat dat was?
De blik op het vaderlichaam gericht schoof het kind
behoedzaam, behoedzaam achteruit, liet zich zonder
enig geluid te maken van het bed glijden, liep op zijn tenen
om het bed heen, de blik blijvend gericht op zijn vader.
Plotseling bukte hij en kwam overeind met de witte
poes in zijn armen, zijn armen vol warme poes tegen
zich aan.
Buiten ijskoude slagregens, voortgezwiept door krankzinnig
geworden windvlagen, die rukten en trokken
aan het gordijn in de kamer van de dode.
Maar als ik uren later ondersteund door een neef van
mijn schoondochter door het kleine park terugloop
naar mijn hotelkamer – daar wacht Nily me op – is de
wind spoorloos en valt uit de blauwzwart, strakgespannen
hemel geen druppel regen. Al lopend realiseer ik
me dat ik nog kan lopen en ik neem waar dat het park
er nog is, en de neef van mijn schoondochter – een kale,
zwetende man die me bij mijn elleboog vasthoudt en
me lijkt te sturen terwijl er een kreunend, bijna grommend
geluid uit zijn mond ontsnapt – dat die man er
nog is en mijn voetstap over het grindpad en de zijne
naast de mijne en de avond, ook de avond is er nog. Of is
het nacht? De zwartblauwe hemel is er en achter me het
huis van mijn zoon aan het park, en het raam met het