Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Het is winter geworden, de winter na de winter waarin
hij stierf, de winter na de herfst waarin ik op de schemering
begon te wachten.
Nog maar drie weken, dan tikt de wijzer de datum
aan van de dag –, dan tikt de wijzer het uur aan van de
dag, tikt het uur aan en de minuut van zijn sterven, eenentwintig
dagen nog tot die avond in de winter.
De jongen lag op zijn buik op het ouderlijk bed, zijn gezichtje
vlak voor het gezicht van de dode vader. Op zijn
buik lag hij, steunend op zijn ellebogen, het hoofd in
zijn kleine handen. Zo bestudeerde hij de boodschap
van het achtergelaten vaderlichaam, het onomkeerbare
gegeven voor hem op het bed: de verstarde kou, de onaardse
stilte, open ogen die niet zagen, een mond die
niet sprak, niet glimlachte naar het kind, niet blij glimlachte
om hem, zo dichtbij op het bed – mond, ogen,
oren die zwegen.
Het kind liet de vaderdood toe in zijn lichaam, in zijn
hoofd, in zijn gedachten. Hij wilde weten, wilde begrijpen,
begrijpen wat hij alleen kon ervaren in de tijd. Hij
huilde niet meer, hij kéék nu, bestudeerde de dood.
61