Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

56
zoon zou onherroepelijk de miserabele dood betekenen
van de moordenaar – de moordenaar had immers leven
nodig om zelf te kunnen leven, te kunnen woekeren.
Waarom begreep hij dat niet? Hij had desnoods mogen
blijven, zijn deel in de buik opeisen, maar wel met mate
en met enig verstand – veel verstand was daar niet eens
voor nodig. Zo veel ruimte kon hij desnoods krijgen, als
hij mijn zoon maar in leven liet – een deal – maar zelfs
daarvoor ontbrak het hem aan verstandelijke vermogens.
Alleen maar een redeloos woekeren met slechts
een enkel doel voor ogen:
GROEIEN
Uren later leefde de moordenaar nog. Ik heb hem gevoeld.
In het koude lichaam van mijn zoon gaf hij
warmte af. Ik voelde die warmte in de zij en de rug van
mijn zoon. De moordenaar leefde nog, zij het vol bitter
ongeloof. Te laat had hij zijn stompzinnigheid ingezien,
ook hij gaat eraan. Niet eens met vreugde heb ik de beul
onder mijn handen voelen verkillen en afsterven.
Waaraan heeft mijn kind liggen denken, die laatste dagen?
Wanneer ik mijn ogen open, zie ik Nily’s handen bewegingloos
boven de toetsen hangen, en nu hoor ik haar
ook, de stilte. Hoe lang is Nily al opgehouden met spelen?
Of hield ze net pas op? Wat heeft ze gespeeld? Ik
heb het niet gehoord. Of heeft ze niet gespeeld maar
naar mij gekeken, zoals nu? Nu kijkt ze me aan. Haar