Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Door de ramen achter de bank waar Nily ‘haar hoek-
je’ heeft, zie ik in het licht van de straatlantaarn het be-
wegen van de herfstbomen, de grijze fijnmazige takken
als vitrage tussen ons en de singel daarachter, en de
stad daarachter.
Nily’s handen zijn verwonderlijk groot en breed met
krachtige lange vingers waar de tijd van is afgebleven,
ringloze vingers. Boven de toetsen veranderen haar vingers
in eigen onafhankelijke wezens, in tentakels met
onder hun toppen tien alerte ogen, tien verliefde gretige
monden verlangend naar de toetsen.
Waaraan heeft hij liggen denken nadat ze hem de hoop
hadden afgenomen? Waaraan heeft hij liggen denken
nadat hij mij had gebeld en gezegd dat het voorbij was.
Gezegd: het is voorbij. Ik moet op de bank hebben gelegen
in mijn kamer en half overeind zijn gekomen en
met de hoorn in mijn hand moet ik die zin: het is voorbij,
hebben gehoord. Maar ik kan me niets concreets
herinneren, niets tastbaars, geen materie en zeker geen
bank, zeker geen telefoon of een kamer of mijn eigen lichaam
– ik was slechts gehoororgaan waarin de boodschap
resoneerde, deel geworden van een onmetelijke
leegte waarin alleen die ene zin ronddoolde: het is voorbij.
Waar heeft hij aan liggen denken nadat ze hem de
hoop hadden afgenomen? In zijn bed, thuis, op zijn linkerzij
om de sluipschutter, de moordenaar (zijn eigen
woorden) in zijn buik ruimte te geven. Niet een vrijwillig
ruimte geven maar ruimte opgeëist door de stompzinnigste
aller moordenaars. Want de dood van mijn
55