Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

54
En jij? zegt Nily.
Dat weet je toch, ik probeer de taal onder de knie te
krijgen, ik neem lessen en het gaat steeds beter, het is
bepaald erg grappig – nog altijd op dezelfde geforceerde
toon en met de glimlach die nu kil en star aanvoelt, herhaal
ik: het is echt grappig, alsof ik het ook werkelijk
grappig vind dat ik lessen neem in een vreemde taal en
Nederlands geef aan vreemdelingen. Maar nu even niet,
de bedrijfsarts heeft het ziekteverlof met weer drie
maanden verlengd, en mijn directeur steunt me.
Dat bedoel ik niet, Nily’s blik is vorsend op mij gericht,
en jij?
Alsof ze me ziet, denk ik ineens, alsof ze het antwoord
kan lezen in mijn houding, in hoe ik zit, in hoe
ik kijk.
Het gaat om de kinderen en om haar.
En jij?
Ik ben hem onderweg verloren. Wil je alsjeblieft iets
voor me spelen?
Ik draag mijn stoel naar het klavecimbel en zet die zo
neer dat ik haar handen kan zien. Met mijn rug naar de
gang zit ik, mijn tas naast de stoel op de grond; achter
me de gang met de kapstok waaraan mijn jas hangt en
mijn shawl, daarachter de deur die toegang geeft tot de
gemeenschappelijke marmeren hal. Mijn jas vlakbij om
die aan te kunnen trekken zodra ik weg wil. Ik moet altijd
kunnen weggaan wanneer ik wil. Of niet zozeer
wil, maar gedwongen word, beslopen door een onrust
waartegen ik geen verweer heb en die me opzweept en
voortjaagt.