Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

52
Hoe doen zij het, vraagt Nily. Zijn vrouw en kinderen?
Ze vouwt een grote geruite mannenzakdoek open op
haar schoot – waar heeft ze die zo ineens vandaan gehaald?
– ze veegt ermee langs haar neus, frommelt hem
ineen en bergt de zakdoek in een zakje van het vest
waar nu een onschuldig bolletje ontstaat dat daar niet
eerder was en ik zeg haar hoe hij alles heeft verdragen
om maar bij ze te kunnen blijven, dat het voor hem niet te
aanvaarden was, doodgaan, en zijn gezin achterlaten.
Alsof hij ze bewust en uit eigen keuze achterliet.
Nily’s blinde ogen blijven oplettend op mij gericht, ze
lijken niet tevreden met mijn antwoord, ik moet wel
doorgaan en vertel dat hij in grote liefde afscheid van
hen nam, dat dat kracht geeft om door te gaan – wat zij
net zo goed weet als ik –, en in een adem, nog voor ze
verder kan vragen, vertel ik van de hulp die de familie
van mijn schoondochter het gebroken gezin biedt – ze
wonen, godzijdank, dicht bij elkaar. Ik leg de nadruk op
het van harte uitspreken van het woord ‘godzijdank’,
want het is niet zo dat ik niet blij ben met de steun die
mijn schoondochter en de kinderen van haar familie
krijgen, het geeft me rust, ach, woonde ik maar naast