Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

50
les van hem in mij verweven zit – mij voedt en mij ont-
regelt.
Vanaf die weg kan ik naar mezelf zwaaien op de andere
weg, naar mezelf kijken, kijken wat ik aan het
doen ben in het leven dat voor altijd is veranderd.
Wanneer ik lach om een grappig verhaal dat Paula me
komt vertellen, sla ik mijzelf gade: ik lach. Een constatering
als een wetenschappelijke meting, ontdaan van
elke emotie. Die lach staat los van mijn werkelijkheid,
is een lach op zichzelf – niet verbonden met mij. Al ben
ik het die lacht.
Wanneer ik met smaak eet, constateer ik dat ik met
smaak eet en vervreemd van mijzelf. Wanneer ik in
mijn warme bed stap, constateer ik dat ik in mijn warme
bed stap en dat hij nooit meer in zijn warme bed
stapt, nooit meer naast zijn vrouw gaat liggen en niet
meer met haar kan zijn en dat zij zonder hem moet zijn
net als zijn kinderen zonder hem moeten zijn. Dat zijn
zoon en dochtertje zonder hem moeten leven en hij ertoe
veroordeeld is ze niet te zien opgroeien en zij ertoe
veroordeeld zijn hem te missen, veroordeeld verder te
leven met alleen herinneringen zonder dat er nieuwe
en verse kunnen worden aangemaakt en ondertussen,
hoewel niemand in staat is daar iets tegen te doen,
wordt de afstand tot de herinneringen groter, langer,
raken de herinneringen verder verwijderd, kunnen de
kinderen niet anders dan die afgeperkte hoeveelheid
herinneringen terugroepen in hun verbeelding en ze
onderhouden en koesteren om ze nooit te vergeten, nooit,
niet hoe hun vader ze rondzwaaide aan hun armen,